Απόψεις...

 

«Το ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει πραγματική διάθεση να αναβαθμίσει ουσιαστικά τη δημόσια παιδεία, νομίζω το έχουμε πλέον εμπεδώσει. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πολλή δουλειά και σύγκρουση με συνδικαλιστές, με βολεμένους υπαλλήλους, με ξεροκέφαλους γονείς και με λαϊκιστές δημοσιογράφους. Ποιος θέλει να δουλεύει πολύ και να συγκρούεται; Επιπροσθέτως, τα παιδιά των στελεχών όλων των κυβερνήσεων, στη συντριπτική τους πλειονότητα, φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία, τα οποία τους προσφέρουν ένα πολύτιμο συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπόλοιπων παιδιών. Θα ήταν ιδιαιτέρως σκληρό να ζητάμε από γονείς να στραφούν εναντίον του πλεονεκτήματος των παιδιών τους. 

Σε μια χώρα που οι κυβερνήσεις θα νοιάζονταν έστω και λίγο για την εκπαίδευση των μαθητών, τα ΕΠΑΛ δεν θα έπαιζαν τον ρόλο του τόπου εξορίας όσων «δεν παίρνουν τα γράμματα», αλλά τον ρόλο των σοβαρών σχολικών μονάδων που εκπαιδεύουν το εξειδικευμένο εργατικό προσωπικό της χώρας. Δυστυχώς στην Ελλάδα που οι τεχνικές δουλειές, παρότι στην πλειονότητά τους καλοπληρωμένες, αντιμετωπίζονται αφ' υψηλού από μαντάμ Σουσούδες, των οποίων η καλύτερη προοπτική είναι η πρόσληψη στο δημόσιο, τα ΕΠΑΛ είναι περισσότερο από τα υπόλοιπα σχολεία αφημένα στη μοίρα τους και στις ορέξεις εκείνων που φοιτούν γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Και μπράβο τους».

                                                                (Μ. Βουλαρίνος-Athensvoice)

«Χαράρι: Γιατί η Ουκρανία κερδίζει τον πόλεμο :Ο ισραηλινός ιστορικός σε άρθρο του στους Financial Times παραλληλίζει την κατάσταση με το δυτικό μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι στρατηγοί θυσίαζαν χιλιάδες άντρες για λίγα χιλιόμετρα κατεστραμμένου εδάφους. Σήμερα, η Ουκρανία επιλέγει να υποχωρεί τακτικά, διαφυλάσσοντας τη δύναμή της, ενώ αφήνει τη Ρωσία να εξαντλείται με τεράστιες απώλειες για ασήμαντα κέρδη».

                                                                        (Protagon Team)

«Από τα 15 του, που γνώρισε την κωπηλασία και την ερωτεύτηκε εγκαταλείποντας το άλμα εις μήκος, ο Στέφανος Ντούσκος ζει σαν ασκητής, ταγμένος σε ένα άθλημα που δεν έχει πολλά να του προσφέρει. Ο κυριακάτικος άθλος του, ίσως ο σπουδαιότερος μέχρι σήμερα, ήταν η δίκαιη ανταμοιβή για τις θυσίες του, που για τους περισσότερους από εμάς είναι αδιανόητες».

                                                              (Sportscaster-protagon.gr)