Απόψεις...

 

@Leo Kastanas-  Στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη πήρε αναβολή η έφεση κατά της πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης των δολοφόνων του Άλκη Καμπανού. Που δολοφονήθηκε επειδή είπε ότι είναι φίλαθλος του Άρη. Διότι ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης Νίκος Καλλίδης και προς τιμή του, έκρινε ότι εσφαλμένα δικάστηκαν με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο. Διότι ήταν ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο. Και πολύ σωστά. Διότι τα Ορκ εκείνο το βράδυ βγήκαν  αποκλειστικά για να σκοτώσουν, να γευτούν αίμα.

Κάτι ανάλογο ζήσαμε στο μακελειό στα Βορίζια. Ποια βεντέτα, ποια τιμή και ποια παράδοση; Άγρια δολοφονικά Ορκ απλά σκοτώνονται μεταξύ τους. Υπό την ανοχή της πολιτείας και του πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται για μεσαιωνική μονομαχία για λόγους τιμής. Ούτε για μονομαχία ντεσπεράντος  στο Εl Passo. Εκεί υπήρχαν τελετουργικό και κανόνες.  Στέκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο και όποιος τραβήξει πρώτος και στοχεύσει καλύτερα. 

Εδώ στη λεβεντομάνα πρόκειται για μπαμπέσικα χτυπήματα. Σκοτώνουν ακόμα και γυναίκες.  Ο ένας του τινάζει νύχτα το σπίτι που φτιάχνει  και ο άλλος βγαίνει με τα καλάσνικοφ και σαρώνει ακόμα και τη γυναίκα που είχε πάει για μνημόσυνο. Ή του τη στήνει στο δρόμο και του ρίχνει. Ή του φωνάζει να βγει από το καφενείο να λογαριαστούν και με το που βγαίνει του την ανάβει. 

Πρόκειται για ιδιότυπες εγκληματικές οργανώσεις και όχι για οικογένειες. Και πάντα από πίσω θα βρεις νιτερέσα. Κτηματικές διαφορές, ζωοκλοπές και οικονομικά νταραβέρια. Προφανώς και να τους αφοπλίσεις δεν λύνεις το πρόβλημα. Όπλα θα βρουν και πάλι . Λεφτά έχουν. Μόνο να τους απαξιώσεις ηθικά και κοινωνικά  μπορείς με εκτεταμένες καμπάνιες  αλλά όταν είναι πολλοί και  σε ψηφίζουν πας τα πάσα σου. 

@Efthimis Dimopoulos-Τα σχολεία άνοιξαν και για μια ακόμη φορά οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους γιατί οι σχολικές τάξεις γίνονται όλο και πιο δύσκολα διαχειρίσιμες. Φασαρία, τσακωμοί,  αναστάτωση, βανδαλισμοί, αγένεια. Τα παιδιά που δεν κατανοούν τα όρια,  οι γονείς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πληθαίνουν. Και οι δάσκαλοι που αδρανούν θα πρόσθετα. 

Να δούμε καθαρά αυτό που συμβαίνει. Το παιδί στην εποχή μας και στον πολιτισμό μας έχει γίνει παντοδύναμο. Και στην οικογένεια και στο σχολείο. Η κριτική, η ανάληψη ευθυνών, οι περιορισμοί, οι στερήσεις έχουν δαιμονοποιηθεί. Και όμως όχι μόνο είναι άξονες της παιδαγωγικής, αλλά συστατικά στοιχεία της ίδιας της ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο πολλά παιδιά εκτεθειμένα στις παρορμήσεις του και στον γονεϊκό υπερπροστατευτισμό  αντιλαμβάνονται τη σχολική τάξη ως προέκταση του οικογενειακού living room. 

Πολλές από τις διαταραχές της συμπεριφοράς είναι αποτέλεσμα ελλείψεων στη διαπαιδαγώγηση. Στους καιρούς μας ο παιδαγωγικός ρόλος του σχολείου έχει υποχωρήσει αλλά το σχολείο δεν πρέπει να παραδοθεί αμαχητί.

                                                                            (ευρωπαϊστές f/B)