Πολιτικό Jurassic Park...

 

«Κοιτάζω τα πρόσωπα τους στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στον Τύπο. Σφιγμένα πρόσωπα, τεντωμένα λαρύγγια, το κλασικό στειλιάρι στον ώμο, απ’ όπου κρέμεται μια υποψία κόκκινης σημαίας, ακριβά αθλητικά παπούτσια και γενικά, περιβολή και εξοπλισμός για οδομαχίες σε αστικά κέντρα. 

Περπατούν φωνάζοντας ρυθμικά και μηχανικά ότι λέει η ντουντούκα του καθοδηγητή (οι παλαιότεροι θα θυμούνται το σύνθημα: μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς), θεωρώντας πως εκπληρώνουν το επαναστατικό τους καθήκον και ταυτόχρονα σώζουν την ανθρωπότητα.

«Το κίνημα δεν εφησυχάζει ποτέ», λένε πολλοί, ακόμη και κατακτήσει κάποιους από τους στόχους, είναι σίγουρο πως η καθοδήγηση θα βρει άλλους, προκειμένου να κρατάει σε επαγρύπνηση τους μαχητές – επαναστάτες, αλλά και να τους βοηθήσει να απαλλαγούν από το περίσσευμα της ενέργειας που κυριαρχεί στα νεανικά τους κορμιά. 

Η ευκολία με την οποία σηκώνουν μπαϊράκι και υψώνουν τα λάβαρα μιας φαντασιακής εξέγερσης, την οποία αγνοεί επιδεικτικά η υπόλοιπη κοινωνία. Επαγγελματίες αρνητές, ιδανικοί υπονομευτές κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, ιεροφάντες της οπισθοδρόμησης, προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να διαταράξουν την κοινωνική συμβίωση, κάνοντας την παρουσία τους αισθητή για χάρη μερικών ολιγόλεπτων τηλεοπτικών πλάνων στα αντίστοιχα δελτία ειδήσεων. 

Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την ενανθρώπιση των δεσμών και των δεινών μίας ιδεολογίας, η οποία μπορεί να καταδικάστηκε από την ανθρωπότητα, ωστόσο ευδοκιμεί σε τούτη εδώ τη γωνιά της βαλκανικής χερσονήσου, ως ένα ιδιότυπο, πολιτικό Jurassic park. Είναι μάλιστα τέτοια η έπαρση τους που θεωρούν πως όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι τίποτα άλλο από κατάλοιπα ενός κόσμου που στο μυαλό τους έχει πεθάνει, ενώ οι ίδιοι είναι οι αρχάγγελοι ενός κόσμου που έρχεται, άσχετα από το γεγονός ότι όπου κατάφερε πρόσκαιρα να πάρει την εξουσία δεν έφερε τίποτα άλλο από δεινά, δυστυχία και ανθρωπιστικές καταστροφές. 

Φασαρία μπορεί να κάνουν, να ταλαιπωρούν με τις «κινητοποιήσεις» τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, να προβαίνουν σε οργισμένες δηλώσεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμαρες, στην ουσία όμως, γνωρίζουν πολύ καλά πως όλα αυτά είμαι χαρακτηριστικά του ρόλου που έχουν αναλάβει να παίξουν. 

Δεν τους ενδιαφέρει η διαπάλη των ιδεών, γιατί γνωρίζουν πως οι δικές τους έχουν χρεοκοπήσει. Δείχνουν, ωστόσο, αυξημένο ενδιαφέρον για την κρατική επιχορήγηση, χωρίς, παρόλα αυτά, να επιτρέπουν έλεγχο στα οικονομικά τους, παραβιάζοντας κατάφορα την ισχύουσα νομοθεσία».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Τριανταφυλλίδη από το Liberal.gr)