«Ευάλωτοι» και μη...

«Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που παραξενεύεται από τη διαχείριση ειδήσεων, οι οποίες αφορούν κάποιες συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Στον παραδοσιακό και ηλεκτρονικό Τύπο, διαβάζουμε πολλές φορές πως ο/οι δράστες χαρακτηρίζονται ως ημεδαποί ή αλλοδαποί και εκεί εξαντλείται η ενημέρωση. Για να είμαστε δίκαιοι, παρόλα αυτά, θα πρέπει να πούμε πως αυτή την πληροφόρηση έχουν επισήμως από τις διωκτικές αρχές, οι οποίες εκδίδουν και τα αντίστοιχα Δελτία Τύπου. 

Ευχαρίστως να δεχτώ το επιχείρημα πως η διαρκής αναφορά σε φυλετικά, εθνικά κ.λπ. χαρακτηριστικά, μπορεί να προκαλέσει αισθήματα μίσους απέναντι σε ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες διακρίνονται τόσο για την κατά σύστημα παραβατική τους συμπεριφορά, όσο και για τη διαρκή επίκληση των ιδιαιτεροτήτων, των παραδόσεων και των εθίμων τους.

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να ζει ο καθένας όπως επιλέγει ακολουθώντας ή όχι τις παραδόσεις της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν η επίκληση των ιδιαιτεροτήτων, λειτουργεί απαλλακτικά. Και αυτό γιατί προκύπτει πως υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών ή αν θέλετε πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων (δικαιωμάτων).

Το πρόβλημα επιτείνεται και παίρνει πολλές φορές μεγάλες διαστάσεις προκαλώντας ερωτηματικά στους πολίτες, όταν διάφοροι αυτόκλητοι, κατ’ επάγγελμα προστάτες αυτών των χαρακτηρισμένων ως ευάλωτων ομάδων, αναλαμβάνουν εργολαβικά όχι απλά την υπεράσπιση των διωκόμενων, άδικα, κατά τη γνώμη τους, αλλά και τον πόλεμο εναντίον κάθε ενός που θα τολμήσει στο δημόσιο χώρο να εκφράσει απορίες για τη μεταχείριση, πολλώ δε μάλλον, αν διατυπώσει αρνητική γνώμη. 

Μαύρο φίδι που τον έφαγε, αφού το πρωί θα τον ξυπνούν οι δικαστικοί επιμελητές για να του επιδώσουν αρχικά εξώδικες διαμαρτυρίες και στη συνέχεια μηνυτήριες αναφορές, οι οποίες προδικάζουν μια μακρά, δαπανηρή και ψυχοφθόρα διαδικασία να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, αλλά νομοταγείς πολίτες που απορούν για αυτές τις εξαιρέσεις.

Δεν θα ήταν άστοχο αν σημειώναμε πως κατά το πρόσφατο παρελθόν είδαμε να σέρνονται στα δικαστήρια, να ταλαιπωρούνται και τελικά να αθωώνονται διάφοροι δημόσιοι σχολιαστές, οι οποίοι επισήμαναν τη διαφωνία τους με αυτή τη κατάσταση.

Κοντολογίς, δεν αρκούσε στους αυτόκλητους προστάτες η υπεράσπιση των ευάλωτων ομάδων, θέλησαν να φιμώσουν και κάθε άλλη άποψη που δεν συμφωνούσε με τη δική τους, επικαλούμενοι γενικές, αφηρημένες και νεφελώδεις διακηρύξεις. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα».

(Απόσπασμά άρθρου του  Δ. Τριανταφυλλίδη από το liberal.gr)