«Η νομοθετική πρωτοβουλία αναγνώρισης του "γάμου" των ομόφυλων ζευγαριών, είναι λάθος! Κι αν προχωρήσει, θα είναι ακόμα μεγαλύτερο σφάλμα. Δεν καλύπτει καμία "κοινωνική ανάγκη". Δεν το ζητάει η κοινωνία - αντίθετα απ' ό,τι δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η κοινωνία είναι κατηγορηματικά αντίθετη! Σε ποσοστά που κυμαίνονται από 53% ως 71%! Ενώ όσοι συμφωνούν δεν ξεπερνούν το 25%. Δεν το επιβάλλει το Διεθνές Δίκαιο, ούτε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Και δεν έχει καμία σχέση με "Ανθρώπινα Δικαιώματα".
Τα αστικά δικαιώματα των ομοφύλων ζευγαριών καλύπτονται πλήρως από το "Σύμφωνο Συμβίωσης". Δεν χρειάζεται να εμπλακούν παιδιά. Η εξίσωση της νόμιμης "συμβίωσης" με το θεσμό του γάμου, έχει νόημα μόνο για να αναγνωριστεί το δικαίωμα της τεκνοθεσίας. Όπου όμως, αναμιγνύονται πλέον και ανήλικα παιδιά. Κι από δω αρχίζει το πρόβλημα.
Αν νομοθετηθεί η "συμβίωση" ως "γάμος" τότε, το ομόφυλα ζευγάρια θα ζητήσουν ό,τι επιτρέπεται και στα ετερόφυλα ζευγάρια. Για παράδειγμα η χρήση "παρένθετης" μητέρας. Δηλαδή η επίσημη μετατροπή της γυναίκας σε τεκνοποιητική μηχανή. Θα γεννά, θα πληρώνεται και θα φεύγει. Σήμερα αυτό επιτρέπεται ως λύση ανάγκης για λόγους υγείας. Αν γενικευτεί, θα γίνει αληθινή "φάμπρικα".
Θα ζητήσουν επίσης να αναγνωρίζονται ως "γονέας ένα" και "γονέας δύο" επισήμως. Και για να μην υπάρχουν "διακρίσεις" (στα σχολεία κλπ.) θα απαιτήσουν να καταργηθούν οι έννοιες "πατέρας" και "μητέρα" για όλους. Για να γίνουμε "συμπεριληπτικοί", λέει. Και τότε τα δικαστήρια θα υποχρεωθούν για λόγους "συμπεριληπτικότητας", να καταργήσουν την επίσημη καταγραφή των γονέων ως "πατέρας" και "μάνα".Πράγμα που έχει συμβεί ήδη σε κάποιες χώρες στο εξωτερικό (όπως στη Γαλλία, για παράδειγμα).
Aνοίγει λοιπόν ένα "παράθυρο" - μια αληθινή "Κερκόπορτα" - για την γενική επιβολή των όρων «γονέας ένα» και "γονέας δύο" σε αντικατάσταση του "πατέρας" και "μάνα". Πράγμα που παραβιάζει τα δικαιώματα των συντριπτικής πλειοψηφίας. Των γονέων και των παιδιών!
Ο γάμος ΔΕΝ είναι απλή "νόμιμη συμβίωση". Ο γάμος ΔΕΝ αφορά μόνο τα "δικαιώματα" των ενηλίκων που συμβιώνουν. Αλλά και των παιδιών που έρχονται στη ζωή. Και τα παιδιά έχουν δικαίωμα σε γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων. Όταν ένας εκ των δύο γονέων πεθάνει, το παιδί δεν χάνει το γονεϊκό "πρότυπο". Η μνήμη του εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή του. Αν η γυναίκα ή ο άνδρας που έχασαν τον/την σύντροφό τους ξαναπαντρευτούν, το κενό αναπληρώνεται με φυσικό τρόπο.
Αν ο εν ζωή γονέας δεν ξαναπαντρευτεί, τότε
κάποιος θείος ή κάποια θεία αναπληρώνει το κενό (πέρα από τη μνήμη του
τεθνεώτος). Σε κάθε περίπτωση το παιδί μεγαλώνει με την ζωντανή παρουσία ή και
τη μνήμη "γονέων" και των δύο φύλων. Αν νομοθετηθεί τεκνοθεσία σε
ομόφυλα ζευγάρια, τότε αυτό καταργείται. Τα παιδιά αυτά υποχρεούνται να ζουν με
"γονείς" μόνο του ενός φύλου. Κι αυτό παραβιάζει τα δικαιώματα των
παιδιών.
Και τι θα συμβεί με τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν ήδη - με πλάγιους τρόπους - υιοθετήσει παιδιά;Περίεργο ερώτημα, στ' αλήθεια: Επειδή κάποιοι κινήθηκαν στα όριά του νόμου, μας λένε ότι οφείλουμε να... νομιμοποιήσουμε πλήρως την παρανομία! Είναι άλλο πράγμα να φροντίσουμε τα παιδιά αυτών των ζευγαριών (να μη τους γίνεται bulling κλπ). κι είναι εντελώς διαφορετικό να νομιμοποιήσουμε την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια και να γενικευτεί μια κατάσταση που είναι προβληματική, ώστε να γίνουμε... "συμπεριληπτικοί"!
Μήπως όμως η αναγνώριση του "γάμου των ομόφυλων ζευγαριών" είναι επιβεβλημένη από το Διεθνές ή το Ευρωπαϊκό Δίκαιο; Αυτό είναι απολύτως ψευδές!Και είναι προφανές ότι είναι ψέμα: Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει γάμο των ομοφύλων είναι 15 στην Ευρώπη των 27 και 19 στο σύνολο της Ευρώπης (και πέραν της ΕΕ, σε σύνολο περίπου 35). Καμία από τις χώρες που ΔΕΝ αναγνωρίζουν τον γάμο των ομοφύλων δεν έχει παραπεμφθεί σε Ευρωπαϊκό ή Διεθνές Δικαστήριο ότι δήθεν "παραβιάζει" τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Τα
μεγάλα κοινωνικά ζητήματα τα θέτει η ίδια η Κοινωνία.Και την αποκατάσταση των
πραγματικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων την απαιτεί πιεστικά η ίδια η Κοινωνία (πριν
την αποδεχθεί η εκάστοτε κυβέρνηση). Εδώ συμβαίνει το ακριβώς ΑΝΑΠΟΔΟ. Γιατί,
άραγε;Γιατί δεχόμαστε αυτή την "άνωθεν" και "έξωθεν" εκβίαση,
να νομοθετήσουμε πράγματα που δεν τα θέλουμε;Και μάλιστα με
"συναισθηματικού χαρακτήρα" - λαϊκιστικά - επιχειρήματα, που
αποδεικνύονται απολύτως προσχηματικά και με νομικούς ισχυρισμούς, που είναι
εντελώς ανυπόστατοι;
Και μια ερώτηση για προβληματισμό. Με τη λογική όσων υποστηρίζουν το "γάμο" και την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, θα δεχόμασταν στο πλαίσιο των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" να θεσμοθετήσουμε νόμιμα σύμφωνα συμβίωσης και "γάμους" τριών ατόμων; Τεσσάρων; Πέντε; Και θα τους δίναμε και ο δικαίωμα να αναλαμβάνουν - όλοι μαζί - την ανατροφή παιδιών; Γιατί όχι;
Το ερώτημα αυτό δείχνει και πόσο ακραία είναι αυτή η αντίληψη. Όσων μπερδεύουν το δικαίωμα μεταξύ "συναινούντων ατόμων" να ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν - που είναι απολύτως σεβαστό - με τις ευθύνες που συνεπάγεται η οικογένεια και η τεκνοθεσία. Που είναι ΑΛΛΟ πράγμα. Πράγματι αυτά τα δύο ΔΕΝ είναι ταυτόσημα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ΔΕΝ καταλαβαίνει τίποτα!».
(Απόσπασμα άρθρου του Θανάση Κ. από το f/B)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου