Απόψεις...

 

«Το δημογραφικό πρόβλημα συρρικνώνει το μέγεθος της παραγωγικής ικανότητας της χώρας, καθώς και το μέγεθος της αγοράς. Με αποτέλεσμα τη συνολική συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και του πλούτου, που παράγεται στη χώρα. Και αυτό το παρατηρούμε γύρω μας καθημερινά. Παντού διαβάζουμε ότι οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό για να καλύψουν τις θέσεις απασχόλησης που ανοίγονται. 

Διαβάζουμε επίσης ότι η Ελλάδα είναι μια «μικρή αγορά», οπότε οι κανόνες του ανταγωνισμού με δυσκολία βρίσκουν εφαρμογή. Και ο μειωμένος παραγόμενος πλούτος με τη σειρά του δεν επιτρέπει ούτε στους πολίτες να ευημερήσουν, αλλά ούτε και στο κράτος -που ζει από τη φορολόγηση των παραγόμενων εισοδημάτων- να τους προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες, που θα τους κάνουν να αισθάνονται ικανοποιημένοι με το σήμερα και ασφαλείς για το αύριο. Διότι τα φορολογικά έσοδα που προκύπτουν είναι μειωμένα και ανισοκατανέμονται. Αφού θα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να καλύψουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους συνταξιούχους, που αυξάνονται με δυσανάλογα γρήγορο ρυθμό.  

Όπως αναφέρει και η έκθεση του ΚΕΦΙΜ, η έλλειψη κεφαλαιοποιητικού συστήματος συνταξιοδότησης, αναγκάζει τους «λίγους» σημερινούς εργαζόμενους να χρηματοδοτούν τους «πολλούς» συνταξιούχους, μέσω εισφορών και φορολόγησης. Για να αντιληφθούμε ακόμα καλύτερα το μέγεθος του προβλήματος, υπολογίζεται ότι το 2050 ο κάθε εργαζόμενος μέσω των συνταξιοδοτικών εισφορών του, θα καλύπτει τις ανάγκες τριών συνταξιούχων».

                                                                          (Κ.Χαροκόπος- liberal.gr)

«H επιστολική ψήφος προβλέπεται στην πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ. Έρευνα της Τράπεζας της Ελλάδος, το 2020, υπολόγιζε ότι περί τους 500.000 νέους, κατά κύριο λόγο, ανθρώπους, επέλεξαν από το 2009 έως το 2019, να ζήσουν μακριά από την Ελλάδα. Σε όσους επέλεξαν να ζουν στο εξωτερικό, θα πρέπει να προσθέσει κανείς περί τους 40.000 νέους, οι οποίοι σπουδάζουν αυτή την ώρα σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Θα πρέπει, όμως, να προστεθούν και οι χιλιάδες, νέοι και πάλι, που σε μια χώρα με την τουριστική βιομηχανία να αποτελεί «ατμομηχανή» για την οικονομία της, περνούν πέντε ή έξι μήνες τον χρόνο, μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους, συχνά σε διαφορετικό μέρος κάθε χρόνο. 

Η αποχή αποτελεί ίσως τον κυριότερο αντίπαλο για τις πολιτικές δυνάμεις και θα εξακολουθήσει να γιγαντώνεται όσο αυτό δε γίνεται αντιληπτό. Η καθιέρωση της επιστολικής ψήφου θα μπορούσε να αποτελεί μια διέξοδο. Η δυνατότητα συμμετοχής στις εκλογές, χωρίς να χρειάζεται κάποιος να ταξιδέψει στην Ελλάδα ή να διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρεθεί στο ελληνικό προξενείο, να μεταβεί στον τόπο κατοικίας του, στο χωριό του ή να αφήσει την εργασία του για να ψηφίσει, θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος για την αύξηση της συμμετοχής.

Το βέβαιο είναι ότι η επιστολική ψήφος αποτελεί την αποκατάσταση μιας αδικίας, τη διασφάλιση της ισότητας κατά κάποιο τρόπο, ανάμεσα στους πολίτες και το ύψιστο δικαίωμα του εκλέγειν. Γι’ αυτό και αποτελεί κομβική μεταρρύθμιση».

                                                                                (Λ. Μπόλα -liberal.gr)