Με τρυφερή αυστηρότητα...

  

«Μ’ άρεσε ο τόνος της φωνής, ο τρόπος, το διφορούμενο χαμόγελο μιας εμφανούς έντονης προσπάθειας να κοντρολάρει τον θυμό του ώστε να βγει λόγος με ουσία. Τολμώ να πω με συγκίνησε, καθώς έφερνε ένα τεμάχιο παρελθόντος, τόσο όσο, που θεωρώ ότι πολύ θα μας ήταν χρήσιμο στις μέρες μας. Θα ευεργετούσε τους νέους. (Ελπίζω να προσέξατε το διευκρινιστικό «τεμάχιο» παρελθόντος γιατί δυσφορώ με τους νοσταλγούς).

Και είναι αλήθεια ότι δεν θα μπορούσα εύκολα να σας μεταφέρω τα χαρακτηριστικά αυτού του «τεμαχίου», ήταν απόσταγμα μιας ολόκληρης «ατμόσφαιρας», αλλά να που ήρθαν τα λόγια του Γιώργου Νταλάρα ώστε να μπορώ να σας το δείξω και ίσως να μπορέσετε κάπως να διακρίνετε τι εννοώ.  

Ο Γ. Νταλάρας απευθύνθηκε σε μια ομάδα νέων επαγγελματιών δημοσιογράφων με τρυφερή αυστηρότητα. Κοιτώντας τους κατάματα, έντιμα, άφοβα. Όπως οι δάσκαλοι ενός «Κάποτε», αναμφίβολα και προς Θεού όχι όλοι, αλλά αυτούς που αφήναμε τον εαυτό μας να τους ακούει γιατί είχαν έναν τρόπο να κερδίζουν τον σεβασμό μας. Νοιώθαμε, ψυχανεμιζόμασταν ότι πίσω από το αυστηρό τους ύφος, με κάποιο δικό τους τρόπο μας αγαπούσαν βαθιά, μας νοιάζονταν αληθινά, πίστευαν στις δυνατότητές μας. Είχαν μια ενδιαφέρουσα δοσομετρία απόστασης. Δεν γινόμασταν ποτέ φιλαράκια μαζί τους. Ακόμα και όταν τελειώναμε το σχολείο. 

Δεν γνωρίζαμε για τη δική τους ζωή. Δεν συμφωνούσαμε με ό,τι έλεγαν αλλά μας άρεσε να διαφωνούμε γιατί στα μάτια τους βλέπαμε ότι μας καμάρωναν ότι παράγαμε επιχειρήματα για να διαφωνήσουμε. Μας ήθελαν…Πώς μας ήθελαν; Επαναστάτες με αιτία! Ο διάλογος μαζί τους μας άνοιγε το πεδίο.  

Χρόνια τώρα υποτιμούμε τους νέους κανακεύοντάς τους, κολακεύοντάς τους ανέξοδα. Ευνουχίζουμε ύπουλα, υπόγεια τις ικανότητές τους, τις αντοχές τους. Διαχέουμε την προσωπική τους ευθύνη, τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Ήμαστε βαθιά ενοχικοί για όσα δεν έχει νόημα να ήμαστε «Τι κόσμο τους παραδίδουμε» και κάτι τέτοιες αρλούμπες και απολύτως αδιάφοροι για ότι έχει αληθινό νόημα.  

Ανάμεσα σε τόσους και τόσους κενούς περιεχομένου που νταραβερίζονται ξεδιάντροπα, με καμάρι αγράμματα, τζουφιο-φιλήδονα, με μικρόφωνα που προτάσσονται μπροστά τους ώστε σαχλές ερωτήσεις να συναπαντηθούν με σαχλές απαντήσεις και να πορδο-πυρπολήσουν πάνελ και πάνελ, ας υπάρχει και ένας Γιώργος Νταλάρας να απλώσει χωρίς φόβο αλλά με διαχρονικό πάθος την δική του οπτική. Μόνο ωφελημένοι μπορούμε να βγούμε. Μην χασαποτεμαχίσετε αλλά έστω και ως άσκηση προσπαθήστε να διακρίνετε την πρόθεση.    

ΥΓ. Ωστόσο για να ολοκληρωθεί με δικαιοσύνη η πρόθεσή του αναμένω εναγωνίως αντίστοιχου πάθους και «ξεκαθαρίσματος» κριτική και υποδείξεις στα μεγάλα αφεντικά των νεαρών δημοσιογράφων. Έτσι δεν πρέπει;»

                                                (Αρθρο της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)