Λ. Νιάρχου: Απαιτούνται διορθωτικές κινήσεις...

Tελικά, δρόμοι μπορεί να γίνονται και πεζοδρόμια να φτιάχνονται, πολύ όμως απέχουμε στην πόλη μας από το να δούμε κάτι πραγματικά λειτουργικό και  πολιτισμένο, όπως το συναντά  κανείς σε άλλες ευρωπαϊκές αλλά και εγχώριες πια, πόλεις. Μια αυτοψία στην αναπλασμένη Λ. Νιάρχου και τα πέριξ δείχνουν γιατί χρειάζεται δουλειά ακόμη…

Μία και μόνο λειτουργική διάβαση πεζών (η επόμενη απέχει κάτι χιλιόμετρα), παρότι βρισκόμαστε σε κατοικημένη και με άφθονα καταστήματα και ξενοδοχεία περιοχή, είναι από μόνο του αστείο. Ο κόσμος προσπαθεί να περάσει με άλματα πάνω από το μεταλλικό κάγκελο -και τις μπαριέρες πιο πέρα- για να περάσει απέναντι, αλλιώς πρέπει να κάνει κάποια άσκοπα χιλιόμετρα.   

Η δεξιά λωρίδα του παράλληλου δρόμου έχει γίνει πια κανονικό πάρκινγκ - και πώς να μην γίνει άλλωστε, όταν εκεί υπάρχουν τόσα καταστήματα (φαρμακεία, καφέ, ζαχαροπλαστεία, φούρνοι, φροντιστήρια κτλ.). Γιατί λοιπόν να μην είναι και χαρακτηρισμένο ως πάρκινγκ το σημείο αλλά να αναγκάζονται όλοι να παρανομούν;

Η στάση του αστικού είναι απλώς ένας χώρος όπου όρθιοι, φοιτητές και κοινό, περιμένουν το λεωφορείο αφήνοντας μάλιστα ό,τι πίνουν ή τρώνε πάνω στο πεζούλι. Ποιος θα τα μαζέψει; Ήδη ο δρόμος έχει γεμίσει σκουπιδαριό, πράγμα βεβαίως που δείχνει και τη σχέση των εντόπιων με την καθαριότητα αλλά και τον καθημερινό μας πολιτισμό!  

Και ενώ υπάρχει παράλληλη με τον δρόμο οριοθετημένη διάβαση από τη δεξιά πλευρά του δρόμου (εκεί όπου η κίνηση είναι ελάχιστη), στην αριστερή πλευρά από όπου περνάει ο πολύς κόσμος, δεν υπάρχει καμία οριοθετημένη διάβαση.

Ούτε φυσικά κολωνάκια, για να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια, υπάρχουν για δείγμα. Δεν μπορεί να αφήνεται ο καθένας να παρκάρει πάνω στα στενά πεζοδρόμια και οι πεζοί να κατεβαίνουν στον δρόμο για να περάσουν, όπως γίνεται κατά κανόνα μπροστά στο ζαχαροπλαστείο.

Λίγο πιο πέρα πάλι, επί της Λ. Δωδώνης, κόσμος πάει κι έρχεται στις δύο πλευρές του δρόμου διασχίζοντας τον δρόμο από παντού εφόσον δεν υπάρχει κανένα προστατευτικό ανάμεσα και τα αυτοκίνητα έχουν όλα καβαλήσει τα πεζοδρόμια. Το άλλο άκρο, δηλαδή σε σχέση με αυτό που συμβαίνει με τη Νιάρχου.  

Στη μία περίπτωση έκλεισε ασφυκτικά ένας δρόμος της πόλης που εξυπηρετούσε όχι μόνο μια ολόκληρη συνοικία αλλά και πολύ κόσμο της πόλης, λόγω των καταστημάτων που υπάρχουν εκεί ενώ στην άλλη περίπτωση η είσοδος της πόλης έχει γίνει ο πλέον επικίνδυνος δρόμος και μάλιστα με  μαθητές από το παρακείμενο Σχολείο να τον διασχίζουν καθημερινά και με την ασυδοσία των τροχοφόρων σε καθημερινή διάσταση. 

Άραγε τα έργα γίνονται για να κάνουν τη ζωή των κατοίκων ευκολότερη ή μήπως για να την καταστήσουν περισσότερο προβληματική; Αν ισχύει το πρώτο απαιτούνται διορθωτικές κινήσεις, πριν παγιωθεί μια προβληματική κατάσταση...

Για του λόγου το αληθές: