Απόψεις...

«Υπάρχει μια λαϊκή φιλολογία που λέει ότι στην Ελλάδα μειώνονται οι γεννήσεις διότι δεν υπάρχει επαρκής οικονομική και λειτουργική βοήθεια από το κράτος προς τους γονείς ή τους υποψήφιους γονείς. Πρόκειται για σαχλαμάρα ολκής. Διότι αν έτσι είχαν τα πράγματα, τη δεκαετία του ’30 θα γεννιούνταν λιγότερα παιδιά από τη δεκαετία του ’60 και τη δεκαετία του ’70 λιγότερα από τη δεκαετία του 2000. Πλην συνέβαινε το ανάποδο. Όσο παλιότερα και φτωχότερα, τόσο πιο πολλά παιδιά έκαναν οι οικογένειες.

Επίσης, οι γεννήσεις στα πάμφτωχα μουσουλμανοχώρια της Θράκης μας με τους χωματόδρομους, θα ήταν πολύ λιγότερες από τις γεννήσεις στην πλούσια Εκάλη Αττικής ή στη Γλυφάδα που είναι γεμάτες παιδικούς σταθμούς και πολύχρωμους παιδότοπους. Μόνο που εκεί ψηλά έχει παιδομάνι, εδώ στα πλούσια έχουμε όλο και λιγότερα παιδάκια. 

Εκεί που εμφανίζεται οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, εκεί που υπάρχει κοινωνική απελευθέρωση και ισότητα απέναντι στα φύλλα, εκεί οι γεννήσεις μειώνονται. Αντιθέτως, όπου διατηρούνται παραδοσιακές οικογενειακές δομές, όπου οι γυναίκες είναι σε γενικές γραμμές εκτός αγοράς εργασίας, όπου υπάρχουν καταπιεστικές εξουσιαστικές σχέσεις σε επίπεδο χώρας, κοινωνίας και οικογένειας, εκεί οι γεννήσεις είναι πολλές. Και μάλιστα ανεξαρτήτως οικονομικών συνθηκών που συνήθως είναι άσχημες. 

Μπορεί εμείς να κάνουμε πλάκα λέγοντας ότι όποιος δεν έχει λεφτά να βγει έξω κάθεται στο σπίτι και γεννοβολά, πλην τελικά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Οι φτωχές περιοχές του πλανήτη έχουν μεγάλο αριθμό γεννήσεων και πληθώρα νέων ανθρώπων που δεν ξέρουν τι να τους κάνουν, οι πλούσιες περιοχές ήδη κλαίνε φωνάζοντας για το δημογραφικό τους που μακροπρόθεσμα θα τις καταστρέψει. 

Δίκιο έχουν αμφότεροι. Οι μεν θα στέλνουν μετανάστες προς τα κει που υπάρχει χρήμα, οι δε θα βλέπουν τα πολυτελή τους νηπιαγωγεία να ερημώνουν ελλείψει παιδιών και τους πληθυσμούς τους να γερνούν».

                                                                      (Δ.Καμπουράκης- liberal.gr)

«Τα ερωτήματα για τις «αντικειμενικές» υπηρεσίες του ΟΗΕ που εδρεύουν στη Γάζα είναι πολλά.

1. Επί τόσο χρόνια δεν υπέπεσε στις αντίληψή τους η κατασκευή αυτών των πολυδαίδαλων και πανάκριβων τούνελ; Είναι δυνατόν να μην είδαν τίποτα; Στις εκθέσεις που υπέβαλλαν έκαναν αναφορά σε αυτά τα τούνελ;

2. Επί τόσα χρόνια δεν έβλεπαν πως ο στρατιωτικός μηχανισμός της Χαμάς είχε τα κέντρα διοίκησης και επιχειρήσεων δίπλα σε νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, σχολεία και τζαμιά; Έκαναν κάτι αυτές οι «αντικειμενικές» υπηρεσίες του ΟΗΕ για να συμμορφωθεί η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της Χαμάς με τους διεθνείς κανονισμούς;

3. Επί τόσα χρόνια δεν αντιλήφθηκαν πως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πολίτες της Γάζας το υπεξαιρούσε η Χαμάς για τις δικές της ανάγκες;

4. Αυτές οι «ευαίσθητες» υπηρεσίες του ΟΗΕ δεν ευαισθητοποιήθηκαν βλέποντας 5χρονα και 6χρονα παιδιά, οπλισμένα, να φανατίζονται εναντίον των γειτόνων τους; η αποστολή του ΟΗΕ δεν είναι πρωτίστως ειρηνευτική και ανθρωπιστική;

5. Θεωρώ περιττό να αναφερθώ στην ένοχη και ανέντιμη σιωπή όλων αυτών των υπηρεσιών για τα όσα συνέβησαν την 7η Οκτωβρίου. Ας σημειωθεί πως η χθεσινή απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης ήταν το αποτέλεσμα προσφυγής της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης, σταθερής πληρεξουσίου της Χαμάς, με τις τρείς συστημικές της τράπεζες να χρηματοδοτούν μηνιαίως με δεκάδες εκατομμύρια λογαριασμούς της τρομοκρατικής οργάνωσης».

                                                                      (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο μύθος με την ανυπολόγιστης αξίας ακίνητη περιουσία του Δημοσίου γεννήθηκε στα χρόνια των μνημονίων. Τότε γεννήθηκε η ψευδαίσθηση ότι κατέχουμε μια αμύθητης αξίας ακίνητη περιουσία, ανάλογη με αυτή που κρύβουν οι θάλασσες για τους υδρογονάνθρακες, ικανή να ενισχύσει τη διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας και να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα. 

Το 2010, δημοσιεύτηκε μελέτη για τα 72.000 ακίνητα της τότε ΚΕΔ (έχει απορροφηθεί από τη σημερινή Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου), που αποτιμούσε την ακίνητη περιουσία του κράτους σε περισσότερα από.. 300 δισ ευρώ. 

Τα δημοσιεύματα της εποχής μιλούσαν για «άσο» στο μανίκι της τότε κυβέρνησης, που θα ανέτρεπε τις αρνητικές αξιολογήσεις των ξένων οίκων, θα μείωνε το δημόσιο χρέος και το κόστος δανεισμού, αλλά και θα χρηματοδοτούσε τη μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού. Ο μύθος γκρεμίστηκε μόλις οι κυβερνήσεις της εποχής ήρθαν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα. 

Τα δεκάδες τεράστιας αξίας νησιά αποδείχθηκαν βραχονησίδες χωρίς τίτλους και νομικό καθεστώς. Το νούμερο 72.000 αποδείχθηκε εικονικό, αφορούσε εγγραφές, συχνά δύο φορές για τα ίδια ακίνητα, χιλιάδες ήταν ανύπαρκτα, άλλα αφορούσαν ήσσονος σημασίας δικαιώματα σε περιουσία μικρής εμπορικής αξίας, ενώ πάνω από τα μισά διεκδικούνταν από ιδιώτες στα δικαστήρια».

                                                                              (Γ.Φιντικάκης- liberal.gr)