Απόψεις...

 

«Καθώς οι άνθρωποι που έζησαν τον Εμφύλιο, τα ξερονήσια και τη σοβιετική πείνα φεύγουν από τη ζωή, οι παλιές ιδεολογίες της καταστροφής επιστρέφουν – όχι με τανκς και κονσερβοκούτια, αλλά μεταμφιεσμένες σε «προοδευτικές λύσεις».Η φράση «σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς», όταν εκφέρεται από φιλελεύθερους και συντηρητικούς πολιτικούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά δήλωση συνθηκολόγησης. Μια ενοχική αποδοχή της ιστορικής παραχάραξης στο όνομα της «συμφιλίωσης» – σαν να πρέπει να σεβαστούμε και τις προθέσεις του εμπρηστή επειδή κάποτε ήθελε να ζεστάνει το σπίτι.

Η ελληνική αριστερά δεν έχει μόνο ιδεολογικά βαρύ παρελθόν. Το 1922, χειροκροτούσε τον Κεμάλ και τους μπολσεβίκους για την ήττα του «ιμπεριαλιστικού» ελληνικού στρατού. Το 1946-49, πήρε τα όπλα για να επιβάλει κομμουνιστικό καθεστώς και να παραδώσει τη Μακεδονία στους «αδελφούς λαούς» του Τίτο.

Όσες χώρες έζησαν το κομμουνιστικό πείραμα από πρώτο χέρι (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Βαλτικές) έχουν αναπτύξει φυσικά αντισώματα. Αντιθέτως, στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ, η «προοδευτική αριστερά» αναβιώνει ανενόχλητη – με δανεικό ένδυμα οικολογίας, ευαισθησίας και identity politics.

Και αν αναρωτιέστε ποιο είναι το αποτέλεσμα, δείτε την οικονομία: ποσοτικές χαλαρώσεις, μηδενικά επιτόκια, πληθωρισμός, φούσκες, κρατισμός. Οι οικονομίες λειτουργούν με τεχνητή αναπνοή κρατικών ενισχύσεων, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά επιδοτούνται διαρκώς, ενώ το σύστημα συντηρείται από τα φτηνά εργατικά χέρια της κινεζομαοϊκής εξαθλίωσης.

Αλλά η ζημιά δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι θεσμική και υπαρξιακή:Στο μεταναστευτικό, η ανεξέλεγκτη εισροή και η αδυναμία ενσωμάτωσης κατεδαφίζουν την κοινωνική συνοχή. Στο φύλο, η επιστημονική πραγματικότητα των δύο βιολογικών φύλων αντιμετωπίζεται ως «ψευδοεπιστήμη».Στην ποινική δικαιοσύνη, η τιμωρία αντικαθίσταται από «αναμόρφωση»με αποτέλεσμα οι φυλακές να έχουν πόρτες περιστρεφόμενες. 

Αυτός ο γενικευμένος εκφυλισμός εξηγεί γιατί φουσκώνει παντού η ακροδεξιά. Όχι από νοσταλγία για τον Μουσολίνι, αλλά από θυμό. Θυμό για το έγκλημα χωρίς τιμωρία, για την αποδόμηση της κοινωνίας, για το ότι κάποιοι παίζουν με τα παιδιά τους και την ασφάλειά τους στο όνομα ενός ιδεολογικού αχταρμά. 

Αν οι δημοκρατικές πλειοψηφίες δεν ανακτήσουν το θάρρος να ηγηθούν μιας συντηρητικής  θεσμικής και πολιτισμικής αναστροφής, τότε ή θα μας κυβερνήσουν αυταρχικοί «σωτήρες» ή οι κοινωνίες θα βυθιστούν στο χάος και την αυτοδιάλυση. Με λίγα λόγια: ή επιστροφή στη λογική, ή επιστροφή στο σκοτάδι».

                                                                           (Κ. Στούπας-liberal.gr)

 «Από τις αρχές του έτους έχουν αποβιβαστεί περίπου 8.000 παράνομοι μετανάστες, με πάνω από 1.200 μόνο τις τελευταίες τρεις ημέρες. Η συντριπτική πλειοψηφία: άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας, προερχόμενοι μέσω Λιβύης, υπό τη σκιά της Τουρκίας και με ρωσική γεωπολιτική κάλυψη. Το έργο του Έβρου το 2020 ανεβαίνει ξανά, αυτή τη φορά σε νότια σκηνή, με φόντο το Λιβυκό Πέλαγος.

Η Ελλάδα, δεμένη χειροπόδαρα με διεθνείς δεσμεύσεις, δεν έχει το δικαίωμα να αποτρέψει πλόες ούτε να προβεί σε απελάσεις. Η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 — ένα θεσμικό κατάλοιπο του μεταπολεμικού ανθρωπισμού — δεσμεύει τη χώρα, ακόμη κι αν η ίδια η πραγματικότητα την έχει ξεπεράσει κατά δεκαετίες.

Η αριθμητική είναι αμείλικτη:Η Αφρική το 1950 είχε 220 εκατ. πληθυσμό — σήμερα 1,5 δισ. και το 2100 αναμένεται 3,8 δισ.Η Ασία από 1,5 δισ. πήγε στα 4,8 δισ.Η Ευρώπη από 550 εκατ. το 1950, ίσως πέσει κάτω από 600 εκατ. στο τέλος του αιώνα.Αν μετακινηθεί έστω και το 2-3% αυτού του πληθυσμού προς την Ευρώπη, το «ευρωπαϊκό μοντέλο» δεν θα μεταρρυθμιστεί — θα καταρρεύσει.

Οι ρομαντικές φαντασιώσεις περί «εκδίκησης της αποικιοκρατίας» που πλασάρει η δυτική αριστερά είναι απλουστεύσεις της παιδικής χαράς. Η αλήθεια είναι πως ο υπερπληθυσμός στις χώρες προέλευσης δεν είναι προϊόν καταπίεσης, αλλά της δυτικής βοήθειας, των εμβολίων και της φαρμακολογίας. Η «ετικέτα του πρόσφυγα» έχει μετατραπεί σε πολιτικό όπλο, εμπορικό προϊόν και εργαλείο αποσταθεροποίησης. 

Κράτη, ΜΚΟ και διακινητές παίζουν με το status, η ΕΕ κοιτάζει και η Ελλάδα σηκώνει το βάρος.Όμως τα κράτη που δεν μπορούν να ελέγξουν ποιος μπαίνει στο έδαφός τους, απλώς παύουν να είναι κράτη».

                                                                               (Κ.Στούπας-Liberal.gr)