Αρχή προστασίας ... εγκληματιών;

  

«Ναι, το ξέρω πως η κανονική ονομασία της ανεξάρτητης αρχής είναι «Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα» αλλά το όνομα δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το γιατί η συγκεκριμένη αρχή ενεργεί με τρόπο που δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κανέναν, πέρα από τους συμπολίτες που εγκληματούν ή επιδεικνύουν παραβατική συμπεριφορά.

Ας πάρουμε τις κάμερες που μπορεί να μπουν σε ένα μαγαζί ή ένα σπίτι για να προστατέψουν από κλέφτες, διαρρήκτες ή από τους συμπολίτες που «είναι από τη ΔΕΗ». Το ξέρετε ότι αυτές οι κάμερες απαγορεύεται να καταγράφουν μέρος του πεζοδρομίου ή του δρόμου; Κι αν το ξέρετε, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί; Ποιο είναι το έννομο αγαθό που προστατεύεται από αυτή την απαγόρευση; 

Ο δρόμος και το πεζοδρόμιο είναι δημόσιοι χώροι. Που σημαίνει ότι μπορούμε να κάτσουμε στο μπαλκόνι μας ή σε ένα παγκάκι να τους χαζεύουμε για όσο θέλουμε. Και μαζί να χαζεύουμε και τους περαστικούς. Μπορούμε αν θέλουμε να κρατάμε και σημειώσεις για το πόσοι περνούν, τι φοράνε κλπ. 

Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που δημιουργεί η κάμερα; Τι κακό μπορεί να προκαλέσει σε έναν περαστικό η καταγραφή του; Προφανώς κανένα. Εκτός φυσικά αν ο περαστικός είναι ένας εγκληματίας. Εκεί η καταγραφή μπορεί να οδηγήσει στη σύλληψη. Από την άλλη η καταγραφή μπορεί να κάνει και καλό: αν κάποιος κατηγορείται αδίκως για ένα έγκλημα και η καταγραφή μπορεί να αποδείξει το άλλοθί του. 

Για οποιονδήποτε άλλο, η καταγραφή έχει τις ίδιες συνέπειες που έχει και το βλέμμα κάποιου που χαζεύει από το μπαλκόνι ή από το παγκάκι. Και ίσως και ακόμα πιο ασήμαντες αφού η κάμερα που καταγράφει ούτε νιώθει, ούτε σχολιάζει κι αν δεν συμβεί κάτι αξιοσημείωτο (=εγκληματικό) κανείς δεν θα κάτσει να δει το υλικό της καταγραφής.

Με λίγα λόγια η καταγραφή δρόμου και πεζοδρομίου από μια κάμερα που έχει μπει σε ένα σπίτι ή ένα κατάστημα, μπορεί να βοηθήσει στην εξιχνίαση εγκλημάτων, στην αθώωση αδίκως κατηγορούμενων, στην αποσαφήνιση του ποιος φταίει σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα ή δυστυχήματα, χωρίς να βλάπτει στο παραμικρό τον οποιονδήποτε (πλην των εγκληματιών). Είναι ένα ακόμα όπλο στην επιβολή του νόμου και της δικαιοσύνης.

Παρόλα αυτά η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα την απαγορεύει αυστηρά.Τα ίδια και με τις κάμερες πάνω σε οχήματα, οι οποίες δεν απαγορεύονται αλλά η χρήση τους έχει πολύ αυστηρούς περιορισμούς. Μιλάμε για κάμερες που βλέπουν ό,τι τα μάτια του οδηγού (αν δεν κοιτάει το κινητό του), οι οποίες σε μια λογική κοινωνία θα ήταν υποχρεωτικές στα οχήματα, ώστε να μπορεί να αποδειχθεί η ευθύνη σε ατυχήματα και δυστυχήματα.

Προσοχή. Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για κάμερες που δεν καταγράφουν εσωτερικά σπιτιών, αλλά δημόσιο χώρο. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει καμιά βλάβη για κανέναν που δεν έχει εγκληματήσει, ή δεν έχει κάνει παράβαση. Και στις δύο περιπτώσεις, οι μόνοι που προστατεύονται από τις απαγορεύσεις είναι οι εγκληματίες και οι παραβατικοί. Και οι δύο περιπτώσεις γεννούν την ίδια απορία: τι είδους Αρχή είναι αυτή που λειτουργεί με γνώμονα την προστασία του εγκληματία και του παραβατικού, αδιαφορώντας για την επιβολή του νόμου και τη δικαιοσύνη; 

Πόσα εγκλήματα θα γίνουν ακόμα και με πόσα θύματα, μέχρι οι αρτηριοσκληρωτικοί φοβικοί καταλάβουν ότι οι ζωές μας είναι σημαντικότερες από τα ταμπού τους; Και μπράβο τους».

(Απόσπασμα άρθρου του Μ. Βουλαρίνου από την ATHensvoice)