Μια παραλίμνια βόλτα σε μια πόλη που θέλει μεν να λέγεται
τουριστική χωρίς όμως να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ποιότητα της
καθημερινότητας που θα κάνει τον
επισκέπτη αλλά και τον γηγενή να χαίρεται τον καθημερινό πολιτισμό της, δείχνει εδώ και καιρό έντονα το στοιχείο του αρχοντο-χωριατισμού.
Γιατί υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που μπορεί να τη διαπιστώσει ο καθένας με μια απλή βόλτα και υπάρχουν και οι ασκήσεις “επί χάρτου” ή οι δηλώσεις επί δηλώσεων των τοπικών παραγόντων που γίνονται απλώς για να γίνονται… κάτι σαν εικονική πραγματικότητα δηλαδή.
Εμείς καταγράφουμε
την πραγματικότητα όπως αυτή προκύπτει καθημερινά. Η άλλη, η εικονική, ανήκει στο πεδίο της παραπολιτικής και των
δημόσιων σχέσεων. Όταν αυτό που βλέπουν τα μάτια μας δεν συνάδει με εκείνα που
εκείνοι δηλώνουν, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Και στο κάτω κάτω αν αγαπάει κανείς την πόλη που ζει, δεν την αφήνει να ευτελίζεται καθημερινά γιατί κι εκείνοι που έρχονται από αλλού έχουν μέτρο σύγκρισης.
Ας δούμε από κοντά:
@ Μπροστά στο Du Lac βουνά από κλαδιά και πάσης φύσεως απορρίμματα μένουν εκεί για πάντα… σκισμένα πανό κρέμονται δίπλα στον δρόμο. Κάποτε έγραφαν “Δημοτικό Πάρκο…”
Επικίνδυνες, διαλυμένες μεταλλικές πινακίδες που κάποτε έγραφαν "Παιδική χαρά" παραμένουν πεταμένες στην είσοδο της παιδικής χαράς στο πάρκο Κατσάρη. Και εκεί παίζουν παιδιά! Πολλές βίδες επίσης έχουν ξεβιδωθεί από το ξύλινο δάπεδο, πολύ επικίνδυνες για τραυματισμό. Ας προσέχουν πού πατάνε…
Σωροί σκουπιδιών δίπλα ακριβώς από τα νερά της Παμβώτιδας. Καλά τώρα... πολύ ευαίσθητοι γίναμε. Μπορεί να πληρώνουμε υπηρεσίες, υπαλλήλους, φορείς λίμνης και τα ρέστα αλλά αυτοί είναι για …υψηλότερους σκοπούς.
Ακόμα δεν τα έβαλαν τα δέντρα που θα αναπλήρωναν τα πλατάνια που αρρώστησαν και κάηκαν ήδη κι αυτά…
Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε την τύφλα μας να δούμε… Ακτή Μιαούλη στο σκοτάδι- φωτιστικά και λάμπες προπολεμικά. Κάποιες έτοιμες να πέσουν αφού έχει λυγίσει το μέταλλο. Ποιος θα είναι ο τυχερός να δούμε...
Αν δει κανείς την πόλη από τους Λιγκιάδες το βράδυ και ενώ περιμετρικά το φως είναι επαρκέστατο, παραλίμνια θα δει μόνο σκοτάδι. Αφού όμως λάμπουν οι αρμόδιοι δια της αδιαφορίας τους, όλα καλά…
Όποιος θέλει πουλάει ό,τι θέλει στον παραλίμνιο πεζόδρομο αλλά ποιος θα τους ενοχλήσει ή θα βάλει όρους και όρια; Η Δημοτiκή Αρχή;
Και βέβαια, το σήμα κατατεθέν της παραλίμνιας περιοχής, το
ακρωτηριασμένο και βανδαλισμένο γλυπτό στη βιτρίνα της για χρόνια. Αλλά αφού έτσι
αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό…
Ο Θόδωρος Παπαγιάννης φτιάχνει κάθε χρόνο δεκάδες γλυπτά στο συμπόσιό του στο Ελληνικό, αλλά εμείς εδώ έχουμε τις δικές μας προδιαγραφές για την τέχνη... καμαρώστε μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου