Απόψεις...

  

«Η αξιοπιστία ενός πολιτικού ηγέτη φαίνεται στην πράξη. Στα λόγια όλοι καλοί είναι. Και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είναι άνθρωπος που πράττει. Που διαρκώς εκμεταλλεύεται προς το συμφέρον του Ισραήλ τις ευκαιρίες που του δίνονται ή που δημιουργεί ο ίδιος. αναπροσαρμόζοντας διαρκώς στόχους και τακτική. Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε τον χάρτη της περιοχής. Συνέτριψε όχι μόνον τους βραχίονες του Ιράν που απειλούσαν το Ισραήλ, αλλά έδωσε και ένα καλό μάθημα στο ίδιο το Ιράν στον πόλεμο των 12 ημερών.

Τώρα ασχολείται με τη Συρία. Ο Νετανιάχου κατέστησε σαφές, ευθύς εξ αρχής προς πάσα κατεύθυνση, πως οι Δρούζοι στη νότια Συρία και οι Κούρδοι στη βορειοανατολική, βρίσκονται υπό την προστασία του κράτους του Ισραήλ. Είναι συμμαχικές δυνάμεις. Και χθες απέδειξε εμπράκτως ότι το εννοεί βομβαρδίζοντας τα κτίρια του υπουργείου Άμυνας του συριακού καθεστώτος. Γιατί το έκανε αυτό; Διότι ο συριακός στρατός, μαζί με παρακρατικούς τζιχαντιστές, πρόσβαλε περιοχές των Δρούζων, παρά την αρχική συμφωνία.

Το μήνυμα δεν εστάλη μόνον προς τον Τζολάνι. Εστάλη και προς τον Ερντογάν ο οποίος επιδιώκει την πλήρη εξάλειψη της κουρδικής κρατικής οντότητας στη βορειοανατολική Συρία. Ο πρώην ισλαμιστής τρομοκράτης που «μεταμορφώθηκε» εν μια νυκτί σε κοσμικό ηγέτη, γνωρίζει πως είναι θέμα ωρών για τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις η κατάληψη της Δαμασκού. Σίγουρα θα αντιλήφθηκε πως αν δεν σεβαστεί Δρούζους και Κούρδους το καθεστώς του θα έχει την τύχη της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα με τα όσα γίνονται τις τελευταίες ώρες στη Συρία το έχει το δίδυμο Ερντογάν—Φιντάν. Δεν περίμεναν την δυναμική απάντηση του Ισραήλ και είχαν μεθοδεύσει με τον Τζολάνι ο επόμενος στόχος, μετά τους Δρούζους, να είναι η κρατική οντότητα των Κούρδων. Τώρα αυτά τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά. Το πρώτο δυστύχημα για την Τουρκία είναι πως βρίσκεται όχι στην ίδια πλευρά με το Ισραήλ, αλλά στην απέναντι. Και το δεύτερο πως το παιχνίδι της ισχύος οι Ισραηλινοί το παίζουν πολύ καλύτερα από αυτούς».

                                                                      (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η θεωρία των δύο άκρων δεν ταυτίζει τον μαρξισμό με τον ναζισμό. Ομολογουμένως έχουν πολλές διαφορές, όμως υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία στον πυρήνα των δύο θεωριών.Δεν είναι ο χώρος για θεωρητική ανάλυση, όμως ενδεικτικά αναφέρω πως και οι δύο θεωρίες έχουν ως ιστορικό τους υποκείμενο όχι τον άνθρωπο, αλλά μια συλλογικότητα, το προλεταριάτο ο μαρξισμός, την αρία φυλή ο ναζισμός.Αυτά τα ιστορικά υποκείμενα θα απελευθερώσουν τις κοινωνίες από τα δεσμά τους και θα είναι οι δημιουργοί του επίγειου παραδείσου.

Ο μεσσιανισμός που χαρακτηρίζει αυτές τις δύο θεωρίες εξηγεί και την αγριότητα των μέσων που χρησιμοποίησαν για την επικράτησή τους.Οταν ένα ιστορικό υποκείμενο, από τη θεωρία που το καθοδηγεί, πιστεύει ότι είναι ο φορέας της μιας και μοναδικής αλήθειας που θα φέρει την ευτυχία στον κόσμο, είναι απολύτως λογικό όσους διαφωνούν με αυτό το, θεολογικής μορφής, κήρυγμα να τους θεωρεί ότι αντιστρατεύονται την έλευση του απόλυτου καλού.

Ετσι, είναι έτοιμο το επόμενο βήμα. Η οικονομική, η κοινωνική, η ηθική και η βιολογική εξόντωσή τους. Η εμφάνιση ενός κοινωνικού και πολιτικού ευγονισμού.Ο μεσσιανισμός που χαρακτηρίζει μαρξισμό και ναζισμό εξηγεί και την αγριότητα των μέσων που χρησιμοποίησαν για την επικράτησή τους. Ετσι, είναι έτοιμο το επόμενο βήμα.

Διά ταύτα: Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ναζί έστειλαν στη δεκαετία του 1930 μια αντιπροσωπεία στη Σοβιετική Ενωση για να μελετήσει πώς ήταν οργανωμένα τα γκουλάγκ.Οταν οι μήτρες των δύο ολοκληρωτικών θεωριών έχουν κοινά σημεία, είναι επόμενο και στην πράξη να υπάρξουν κοινές εφαρμογές.Και αν το πάρουμε με αντίστροφη φορά το θέμα μας, η πράξη επιβεβαιώνει τη θεωρία μας».

                                                                  (Σ.Μουμτζής-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)