ΑΠόψεις...

 

«Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αφίξεις χιλιάδων Λίβυων στην Κρήτη; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για άνδρες νεαρής ηλικίας. Λείπουν εντυπωσιακά οι γυναίκες και τα παιδιά. Προφανώς, θέμα επιβίωσης σε αυτν τη χώρα αντιμετωπίζουν μόνο οι 20άρηδες. Και μάλιστα σε μια εποχή που η Λιβύη αποφάσισε να μοιράσει το Αιγαίο με την Τουρκία! Προκαλούν ερωτήματα οι καθημερινές αφίξεις 1000 και 1500 νεαρών από τη Λιβύη ,την Αίγυπτο, το Σουδάν στην Κρήτη. 

Υπάρχει ήδη θέμα εθνικής ασφάλειας. Μιλάμε για μία κανονική εισβολή. Δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Το αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό η Ιταλία και η Μάλτα. Η Ελλάδα μπήκε πιο έντονα στο «παιχνίδι» από τη στιγμή που υπήρξαν έντονες προστριβές με τον «στρατάρχη Χαφτάρ» για το τουρκολυβικό σύμφωνο. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Το πιο πιθανό είναι οι Λίβυοι να έχουν πάρει ταχύρρυθμα μαθήματα για το πώς χρησιμοποιεί κανείς τους παράνομους μετανάστες στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής».

                                                                         (Θ. Μαυρίδης-liberal.gr)

«Η Ευρώπη σπάνια παράγει στιβαρούς ηγέτες και όταν το κάνει προκύπτουν ηγέτες που δεν θαυμάζουν τους φιλελεύθερους θεσμούς και τις παραδοσιακές αξίες της. Οι συμβατικοί ηγέτες της είναι δέσμιοι του κομματικού νταραβεριού, καθώς συχνά συγκυβερνούν με άλλα κόμματα. Σε μερικές περιπτώσεις χρειάζονται εβδομάδες για να καταλήξουν σε μια απόφαση και να την υπογράψουν τα μέλη ενός συνασπισμού.

Την ίδια ώρα, βέβαια, την Αμερική κυβερνά ο Τραμπ τσαλαπατώντας κάθε κανόνα συμπεριφοράς ενός δυτικού ηγέτη. Ενα νέο στερεότυπο ηγέτη γίνεται αποδεκτό σε όλη τη Δύση από την ώρα που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες, ο Τραμπ παίρνει αποφάσεις χωρίς να λογαριάζει ιδιαίτερα τη Δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα υπόλοιπα θεσμικά αντίβαρα. Δεν χρειάζεται, προς το παρόν, να ρωτήσει κάποιον κυβερνητικό εταίρο και οι αποφάσεις του σε μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι συχνά παρορμητικές και στιγμιαίες.

Ο Τραμπ θαυμάζει επίσης όποιον άλλον ηγέτη θαυμάζει εκείνον ή ακολουθεί το ίδιο αξιακό μοντέλο διακυβέρνησης. Θαυμάζει τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον Σι, ίσως και να ζηλεύει την παντοδυναμία τους. Μπορεί κάποιος να φανταστεί πώς βλέπει τους Ευρωπαίους όταν ένας έμπειρος πρώην πρωθυπουργός και νυν γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ τού στέλνει το πιο γλειφτικό μήνυμα που μπορεί κάποιος να φανταστεί».

                                                                 (Αλ.Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Η σοφότερη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα το 2015 ήταν η «κωλοτούμπα» με την οποία γλίτωσε τα χειρότερα για τον ίδιο και την χώρα. Τα 50 δισ. ανθρωπιστικής βοήθειας που υπόσχονταν ο Σόιμπλε θα αρκούσαν για μια χώρα που ξοδεύει 30 δισ. το χρόνο για συντάξεις,  μόνο για λίγους μήνες. Αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 υλοποιούσε το ΟΧΙ με το Grexit, η καταστροφή που θα δεχόταν η χώρα θα ήταν πολλαπλάσια της μικρασιατικής και ανάλογη με αυτή του εμφυλίου στη Λιβύη και τη Συρία».

                                                                         (Κ. Στούπας-liberal.gr)