Απόψεις...

 

«Μια ακόμα πολιτική αυτοκτονία στη Ρωσία. Ένας ακόμα αξιωματούχος που “έφυγε” κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αυτή τη φορά ήταν ο Ρώσος Υπουργός Μεταφορών. Το αφήγημα είναι πάντα το ίδιο: πιέσεις, προβλήματα υγείας, αδιέξοδα, και στο τέλος, μια βολική έξοδος. Για τον Πούτιν και το καθεστώς του, οι πολιτικοί θάνατοι είναι σχεδόν ρουτίνα. 

Και όμως, οι αντι-συστημικοί πολιτικοί χώροι στη Δύση — κυρίως η αντι-συστημική δεξιά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες—  συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία είτε με επιείκεια είτε, χειρότερα, με κρυφή ή φανερή συμπάθεια. Αυτοί οι χώροι, που συχνά έχουν δίκιο όταν καταγγέλλουν τις υπερβολές των δυτικών θεσμών, αποτυγχάνουν παταγωδώς να εφαρμόσουν τα ίδια κριτήρια στη Ρωσία. Και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα που αποκαλύπτει την αδυναμία τους και ακυρώνει την αξιοπιστία τους. 

Αλλά πώς είναι δυνατόν να καταγγέλλεις την αυθαιρεσία των Βρυξελλών και να σιωπάς μπροστά στην κρατική βία της Μόσχας; Πώς μπορείς να λοιδορείς την “γραφειοκρατία” της Δύσης και να κλείνεις τα μάτια μπροστά στην κρατική μαφία του Κρεμλίνου;Η απάντηση είναι διπλή. Υπάρχουν εκείνοι που είναι απλώς χρήσιμοι ηλίθιοι. Γοητεύονται από τη ρητορική περί “παραδοσιακών αξιών”, από την ψευδαίσθηση ότι η Ρωσία εκπροσωπεί ένα αντίβαρο στην παγκοσμιοποιημένη “woke” Δύση. Δεν βλέπουν —ή δεν θέλουν να δουν— ότι το ρωσικό μοντέλο είναι αυταρχικό, διεφθαρμένο και απόλυτα εχθρικό προς την ατομική ελευθερία. 

Και υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που γνωρίζουν. Αυτοί που συνειδητά λειτουργούν ως φερέφωνα της ρωσικής προπαγάνδας. Αυτοί που υπονομεύουν τις δυτικές κοινωνίες από μέσα, είτε για ιδεολογικούς λόγους, είτε απλώς επειδή πληρώνονται για να το κάνουν».

                                                                                (Αλ.Σκούρας-liberal.gr)

«Οι δικοί μου κάτω στην Κρήτη δεν θέλουν να στηθούν δομές, μέσα στις οποίες θα μπουν οι μετανάστες που έρχονται από την Αφρική. Διότι ξέρουν πως όποια ονομασία και να τους δοθεί, στο τέλος και θα μονιμοποιηθούν και θα γεμίσουν ασφυκτικά έτσι που είναι οι ροές από τον νότο. Αυτά τα «προαναχωρισιακά κέντρα τριήμερης διαμονής» πριν φύγουν για την πάνω Ελλάδα, τα ακούνε βερεσέ.

Η «γραμμή» της τοπικής κοινωνίας είναι σαφέστατη. Καμιά δομή πουθενά. Να φεύγουν αυθημερόν. Με το που αποβιβάζονται, να αναχωρούν. Πού να πηγαίνουν; Σκασίλα τους, αρκεί να μην μένουν στην Κρήτη.  Οι Κρητικοί δεν θεωρούν τους Αιγαιοπελαγίτες ή τους κατοίκους του Έβρου τέκνα κατώτερου θεού, απλώς θεωρούν τους εαυτούς τους παιδιά ανώτερου θεού. Και γι αυτό δεν θέλουν στρατόπεδα μεταναστών πουθενά στο νησί τους.

Στην Κρήτη, κατά τις απόψεις των ντόπιων, δεν υπάρχουν ερημικές τοποθεσίες. Η γη είναι ακριβή, παντού υπάρχουν καλλιέργειες ή επιχειρήσεις ή όμορφα αξιοποιήσιμα τοπία που δεν πρέπει να πειραχτούν. Όπου και να σηκωθεί μια δομή, θα χει κοντά κάποια μαγική παραλία ή ένα διατηρητέο βουνό ή κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο ή κάποιες περιουσίες. Και η αξία όλων αυτών θα απομειωθεί αν παραδίπλα γεμίσει ο τόπος από λυόμενα μέσα στα οποία θα μπαινοβγαίνουν ρακένδυτοι Αφρικανοί ή μαντηλοφορούσες γυναίκες. Δεν σχολιάζω, απλώς περιγράφω τον τρόπο που σκέφτονται εκεί κάτω».

                                                                          (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)

«Ζούμε σε μια χώρα που έχει κάνει άλματα. Που τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους διδάσκουν πλέον σε ευρωπαικά κράτη πώς γίνεται ο ολοκληρωμένος έλεγχος των δαπανών του προυπολογισμού (on line – real time). Που χάρη στην άυλη συνταγογράφηση έχεις όλα τα δεδομένα δημόσιας υγείας με το πάτημα ενός κουμπιού. Τα εργαλεία της δημόσιας διοίκησης υπήρχαν. Αλλά ο ΟΠΕΚΕΠΕ έμεινε εκτός».

                                                                                (Ζ. Τσώλης-liberal.gr)