Απόψεις...

 

 «Η κυβέρνηση με τον ΟΠΕΚΕΠΕ έναν δρόμο έχει μπροστά της. Να αναζητήσει όλους όσοι εισέπραξαν παρανόμως τις επιδοτήσεις και να προχωρήσει στις νόμιμες διαδικασίες για την επιστροφή τους. Κάποιοι μάλλον συμψήφισαν τις επιδοτήσεις με χρέη προς το Δημόσιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ευνόητο πως θα αναβιώσει το χρέος.  Δε γνωρίζω αν αληθεύει η δήλωση του κ. Τσιάρα ότι το πρόστιμο θα περάσει στον προϋπολογισμό. Αν όντως το είπε, θα πρέπει και αυτός να πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια, κατευθείαν χωρίς κίτρινη κάρτα. Δε γίνεται να ισχύει το 2025 το δόγμα «τα κέρδη δικά μου, οι ζημίες μου στον ρεφενέ». Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά τα κέρδη είναι αποτέλεσμα απάτης.  

Αυτή τη στιγμή ουδένα ενδιαφέρει αν οι συμμετέχοντες στην κομπίνα είναι 200.000 ή λιγότεροι. Και ουδόλως μας ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση υποστεί πολιτικό πλήγμα επειδή θα τους ζητήσει να επιστρέψουν τις παρανόμως κτηθείσες επιδοτήσεις. Αν πράγματι θέλει ο πρωθυπουργός να κοιτά τον ψηφοφόρο στα μάτια, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί urbi et orbi από τις πρακτικές ΠΑΣΟΚ. Μπορεί αυτές οι πρακτικές να έχουν αποδειχθεί πολιτικά αποτελεσματικές, όμως όλα τα «ωραία» κάποτε τελειώνουν. Και τώρα ήρθε η ώρα οι απατεώνες να πληρώσουν. 

Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους κερδίζουν τη ζωή τους εργαζόμενοι σκληρά. Ακούνε για άκοπο κέρδος 30.000 ευρώ και αγανακτούν. Για τους περισσότερους αυτό το ποσό δεν είναι καν το οικογενειακό τους εισόδημα. Δε θέλει πολύ για να αγριέψει το μυαλό του ανθρώπου. Για αυτό η κυβέρνηση ούτε καν να διανοηθεί να χρεώσει σε όλους μας το πρόστιμο που θα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση».

                                                                              (Σ.Μουμτζής- liberal.gr)

 «Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, την Παρασκευή που μας πέρασε, στην υπόθεση Mahmoud v. Taylor έρχεται να επιβεβαιώσει μια αρχή που πολλοί φαίνεται να έχουν ξεχάσει: τα παιδιά ανήκουν στις οικογένειές τους, όχι στο κράτος.Η υπόθεση ξεκίνησε όταν η σχολική περιφέρεια του Μοντγκόμερι στο Μέριλαντ επέβαλε τη διδασκαλία «LGBTQ+-θετικών» ιστοριών και βιβλίων σε παιδιά δημοτικού, χωρίς να παρέχει στους γονείς τη δυνατότητα εξαίρεσης. 

Οι γονείς που αντέδρασαν δεν ζήτησαν να απαγορευτούν τα βιβλία. Ζήτησαν κάτι πολύ πιο μετριοπαθές: να έχουν το δικαίωμα να εξαιρέσουν τα παιδιά τους από συγκεκριμένα μαθήματα που συγκρούονται με τις θρησκευτικές και ηθικές τους πεποιθήσεις.Η απάντηση του σχολείου ήταν αποκαλυπτική: όχι μόνο η συμμετοχή είναι υποχρεωτική, αλλά και τα παιδιά που εκφράζουν διαφορετική άποψη θα διορθώνονται από τους δασκάλους, διότι τέτοιες απόψεις θεωρούνται «προσβλητικές». 

Οι δάσκαλοι έλαβαν επίσημη καθοδήγηση για το πώς να «διορθώνουν» και να «αναδομούν» τις σκέψεις των μαθητών. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν οι έξι από τους εννιά ανώτατους δικαστές των ΗΠΑ ήταν ότι σχολείο δεν ήθελε απλώς να παρουσιάσει μια άποψη. Ήθελε να την επιβάλλει. 

Οι υποστηρικτές της πολιτικής του σχολείου υποστήριξαν ότι πρόκειται για ζήτημα «αποδοχής», «σεβασμού στη διαφορετικότητα» και «καταπολέμησης των διακρίσεων». Οι γονείς, από την άλλη, τόνισαν ότι δεν αρνούνται την ύπαρξη διαφορετικών επιλογών. Αυτό που αρνούνται είναι το δικαίωμα του κράτους να υποκαθιστά τους γονείς στις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανατροφής ενός παιδιού.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη υπέρ των γονέων, υπενθυμίζοντας ότι η ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης και το δικαίωμα των γονέων να καθοδηγούν την ανατροφή των παιδιών τους είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα. Το κράτος δεν μπορεί να υποχρεώνει τα παιδιά να συμμετέχουν σε ιδεολογικές διδασκαλίες που συγκρούονται με τις αξίες της οικογένειάς τους, χωρίς να δίνει στους γονείς τη δυνατότητα να επιλέξουν διαφορετικά. 

Οι δάσκαλοι δεν είναι λειτουργοί κρατικής προπαγάνδας. Η υποχρεωτική συμμετοχή χωρίς δυνατότητα εξαίρεσης και η ποινικοποίηση της διαφωνίας δεν είναι εκπαίδευση. Είναι πλύση εγκεφάλου.

Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν είναι μια νίκη της «δεξιάς» έναντι της «αριστεράς» ούτε μια ήττα για την ανεκτικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια νίκη της ελευθερίας έναντι της αυθαιρεσίας. Είναι μια υπενθύμιση ότι σε μια ελεύθερη κοινωνία δεν δύναται να υπάρχει κρατική ιδεολογία που επιβάλλεται υποχρεωτικά στα ανήλικα παιδιά μας».

                                                                             (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)