Απόψεις...

 

«Είμαι 20 χρόνια εκπαιδευτικός. 10 χρόνια στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέχρι που αισθάνθηκα αρκετά ισχυρός ώστε να μπορέσω να παραιτηθώ και στη συνέχεια διδάσκω σε αγγλόφωνα ιδιωτικά σχολεία διαφόρων κρατών. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου έχει λείψει η αργομισθία του ελληνικού δημοσίου αλλά δεν σκέφτομαι καθόλου να επιστρέψω. 

Σε όλη μου τη σταδιοδρομία δεν εισέπραξα βέβαια μόνο επαίνους αλλά μου έχει κάνει χτυπητή εντύπωση ένα πράγμα: Μόνο οι Έλληνες γονείς μου έχουν κάνει παράπονα για τους βαθμούς. Αντιθέτως, με τους Έλληνες γονείς αυτός ήταν ο κανόνας. Βλέπανε χαμηλούς βαθμούς και δεν ερχόντουσαν να ρωτήσουν τι συνέβη και αναλόγως να κρίνουν πώς θα αντιδράσουν. Ερχόντουσαν κατευθείαν για να διαμαρτυρηθούν. 

Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις που μπορώ να τις εντάξω σε κατηγορίες. Κάποιοι είχαν άγνοια. Κάποιοι γνώριζαν πολύ καλά ότι τα παιδιά τους δεν άξιζαν τους βαθμούς αλλά παρ’ όλ’ αυτά τους απαιτούσαν. Κάποιοι παρακαλούσαν να βάλω βαθμούς για «κοινωνικούς λόγους» όπως ότι το καημένο το παιδί ήταν όλη μέρα στα πρόβατα που το έστελναν οι ίδιοι οι γονείς ή επειδή εκεί δεν είχαν φροντιστήρια. Κάποιοι διαμαρτύρονταν ή απειλούσαν και όταν δεν τους πέρναγε πολλοί πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν πιο πάνω. Υπάρχει «συνάδελφος» που δεν μου συγχώρεσε ποτέ το γεγονός ότι το παιδί της δεν είχε ιδιαίτερη μεταχείρηση, ενώ μπορώ να θυμηθώ και άλλους που απλώς δυσανασχετούσαν. 

Φίλοι εκπαιδευτικοί μου το είχαν πει όταν πρωτοδιορίστηκα: Βάζε βαθμούς και δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Δεν ταίριαζε στη συνείδησή μου και είχα προβλήματα. Δύο τουλάχιστον φορές μου κάνανε επίσημη καταγγελία. Την πρώτη φορά η συντονίστρια εκπαίδευσης υπήρξε «υποστηριχτική» και προσπάθησε με τρόπο να μου εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα, αφού άλλωστε ήμουνα νεοδιόριστος. 

Τη δεύτερη φορά, μία άλλη συντονίστρια εκπαίδευσης προσπάθησε να με ξεφορτωθεί γιατί δεν είχε όρεξη να ακούει τους γονείς. Πίεσε μάλιστα τη διευθύντρια του σχολείου μου, να μου γράψει μια αρνητική εισήγηση έτσι ώστε να έχει η συντονίστρια κάπου να βασιστεί. Νομίζω ότι το μήνυμα είναι σαφέστατο. Αυτό δεν είναι εκπαίδευση στη γνώση αλλά στη σαπίλα. Τους το χαρίζω μαζί με την αργομισθία. Στο εξωτερικό αναγνωρίζεσαι όταν κάνεις δουλειά,  δεν αισθάνεσαι ότι είσαι ο μ... της υπόθεσης».

                            (Eπιστολή δημοσιευμένη από τον Κ.Στούπα -liberal.gr) 

«Βαθύ κράτος, καλώς ή –ίσως– κακώς, δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι ένα άρρωστο σύστημα που θεωρεί το κράτος λάφυρο. Αφήνει τα ίχνη του παντού. Είναι το σύστημα που άλλαξε τις προδιαγραφές για τον διοικητή της ΕΥΠ, για να διορίσει κάποιον με προσόντα, ώστε να υποκλέπτονται συνδιαλέξεις υπουργών, επιχειρηματιών και άλλων. Το σύστημα, πάλι, που άλλαξε τις προδιαγραφές στον ΟΣΕ και διόρισε τον μοιραίο σταθμάρχη. 

Είναι το ίδιο που έβαλε στο περιθώριο την επιθεωρήτρια του ΟΠΕΚΕΠΕ που αντιλήφθηκε ότι στηνόταν πάρτι στον Οργανισμό, και ίσως να μην είναι άμοιρο ευθυνών για τις εντυπωσιακές «αβλεψίες» πολλών ελεγκτικών αρχών ταυτόχρονα.Το ένα φέρνει το άλλο, και το άλλο είναι η επένδυση στη λήθη. Η προσδοκία –κι ευσεβής πόθος– ότι όλα ξεχνιούνται σε αυτόν τον τόπο».

                                                               (Κ. Καλλίτσης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)