Ξεκινάς να πας σε μια μουσική εκδήλωση στο Μουσείο Αργυροτεχνίας στο Ιτς Καλέ.
Πριν περάσεις την Πύλη από την πλευρά της λίμνης θα δεις τους "έξυπνους" να παρκάρουν όπου βρουν, να καβαλάνε πεζοδρόμια. Μπαίνοντας στον χώρο σού κάνουν εντύπωση τα άκοφτα χόρτα μέσα στο μνημείο, μπροστά από τον Πύργο του Βοημούνδου αλλά και παραπέρα. Δεν κάνει φυσικά καμιά εντύπωση και το ότι οι μεγάλες στοές έχουν αφεθεί στην τύχη τους με τη βλάστηση να έχει καλύψει τα πάντα. Ούτε και πρόκειται ποτέ να αξιοποιηθούν ή να δοθούν στο κοινό.
Ένα πολυδιαφημισμένο τοπόσημο της πόλης σ’ αυτά τα χάλια; Αλλά γιατί να αναρωτιέσαι; Έτσι ήταν σχεδόν πάντα. Εδώ τα Λιθαρίτσια και είναι μια κανονική χωματερή κάτω από τις επάλξεις. Πού αλλού στον πλανήτη συμβαίνει κάτι παρόμοιο;
Πλησιάζεις τον χώρο της εκδήλωσης. Οι καμάρες που κάποτε φωτίζονταν τώρα βρίσκονται
στο απόλυτο σκοτάδι. Οι επάλξεις από πάνω κλειστές και το καλύτερο μπαλκόνι της
πόλης, όπου θα μπορούσε να λειτουργεί ένα όμορφο αναψυκτήριο σε απαγόρευση. Και
εκεί που ο κόσμος παίρνει μόνος του και
στήνει πλαστικές καρέκλες τα χόρτα μπαίνουν μέσα στα πέδιλα και στα ρούχα του… ούτε καν αυτό...
Οι "έξυπνοι" σταθμεύουν όπου βρουν... τι έχουν άλλωστε να φοβηθούν; Την άφαντη τροχαία ή την δημοτική αστυνομία με το ωράριο γραφείου;
Οι κάποτε φωτισμένες στοές του κάστρου, τώρα σκοτεινές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου