Απόψεις...

 

 «Γιατί είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί, γιατί είμαστε στην τελευταία θέση των «27», κάτω και από τη Βουλγαρία, με κριτήριο το μέσο ωρομίσθιο σε όρους αγοραστικής δύναμης; Μα γιατί περάσαμε μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση που μας πήγε πολύ πίσω, είναι η κυβερνητική –και όχι μόνο– απάντηση. Δοκιμάστε να βάλετε στη θέση της δύο άλλες ερωτήσεις: γιατί είμαστε στην τελευταία θέση μεταξύ των «27» όσον αφορά τις τιμές κατοικίας και τα ενοίκια και τις αυξήσεις τους; Ή μία άλλη: γιατί είμαστε στην τελευταία θέση των «27» με κριτήριο το ύψος και την αύξηση των κερδών; 

Αν, πάλι, δυσκολεύεστε να φανταστείτε τέτοιες ερωτήσεις, δεν θα έχετε άδικο.Αφενός γιατί, σε αντίθεση με την πρώτη, αυτές οι ερωτήσεις δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Η οικονομική κρίση δεν εμπόδισε ούτε τις αξίες γης να αναπληρώσουν τις απώλειές τους ούτε τα επιχειρηματικά και άλλα κέρδη να καλύψουν γοργά την υστέρησή τους. 

Η Ε.Ε. ορίζει ότι οι συλλογικές συμβάσεις πρέπει να καλύπτουν το 80% των μισθωτών. Στα καθ’ ημάς καλύπτουν το 15%. Ουραγοί κι εδώ…Η γενικευμένη, ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία παρεμποδίζει την αλλαγή οικονομικού μοντέλου. Αποτέλεσμα είναι ότι το ένα τρίτο των μισθωτών έχει μισθό κάτω από 800 ευρώ μεικτά και το 53% έχει μεικτό μισθό έως 1.000 ευρώ, κι απ’ ό,τι μένει αφαιρείται 24% ΦΠΑ προς τιμήν της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ενώ τα κέρδη από 40,70% του ΑΕΠ το 2019 ανέβηκαν στο 45,10% το 2023. 

Υπηρετείται έτσι η ανάπτυξη; Μάλλον όχι. Η γενικευμένη, ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία παρεμποδίζει την αλλαγή οικονομικού μοντέλου, καθώς διαχέει τα κέρδη σε κάθε «ατσίδα», ενώ η αλλαγή μοντέλου προϋποθέτει κάποιας μορφής προνομιακή ενίσχυση της κερδοφορίας τομέων υψηλής παραγωγικότητας και σύγχρονης τεχνολογίας».

                                                                (Κ. Καλλίτσης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Εννοείται ότι είμαι υπέρ της αυστηροποίησης των ποινών για τα αδικήματα που απειλούν ζωή και σωματική ακεραιότητα. Η κάθε τιμωρία είναι τιμωρία μόνο αν στ’ αλήθεια φοβίζει αυτόν που μπορεί να την υποστεί. Αν τον αφήνει αδιάφορο ή είναι μια απλή ενόχληση, τότε αντί να εμποδίζει, διευκολύνει την εγκληματική δραστηριότητα. 

Συνεπώς είμαι υπέρ της προσπάθειας της κυβέρνησης να αυστηροποιήσει τις ποινές, να κάνει δηλαδή την τιμωρία φόβητρο και όχι μια ενόχληση δυσανάλογα μικρή του οφέλους από την εγκληματική δραστηριότητα. Και μάλιστα προτείνω αντί για τον όρο «αυστηροποίηση» να χρησιμοποιούμε τον όρο «επικαιροποίηση», αφού αυτό που στην πραγματικότητα κάνει η κυβέρνηση είναι να φέρνει τις ποινές (και τα όρια ηλικίας αυτών που μπορεί να τις υποστούν) στην πραγματικότητα και τις ανάγκες της εποχής.Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι. 

Όταν ένας 15χρονος βασανίζει ή βιάζει έναν συνομήλικο του είναι πρώτα βασανιστής και βιαστής και μετά «ανήλικος». Όταν οι εγκληματίες γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι και πιο βίαιοι η πολιτεία δεν μπορεί να παραμένει διστακτική και πονόψυχη. Τουλάχιστον αν θέλει να επιβιώσει και να προκόψει και να μην παραδοθεί στις ορέξεις των πιο αδίστακτων και εγκληματικών από τα μέλη της. Αλλά για να επιβιώσει πρέπει ο νόμος όχι μόνο να είναι αυστηρός, αλλά και να επιβάλλεται.

Φυσικά πάντα υπάρχει και η περίπτωση μια κοινωνία να μην επιθυμεί να επιβιώσει οπότε μπορεί να συνεχίσει την ατελείωτη συζήτηση για «τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος» και να συνεχίσει να πονάει για τους καημένους τους εγκληματίες την ώρα που αυτοί σαρώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους».

                                                                  (Μ.Βουλαρίνος- ATHensvoice)