Επαναπροσδιορισμός των λέξεων...

 

«Ακροδεξιός», «ρατσιστής», «φασίστας». Πολύ θα ήθελα να ακούσω έναν ορισμό αυτών των λέξεων. Ειλικρινά το λέω. Τι θα πει «φασίστας» και ποιος είναι «φασίστας». Για τις συμμορίες των «Αντιφά», και όχι μόνον, όποιος δεν σκέφτεται σαν κι αυτούς. Η Ελληνική Αστυνομία για παράδειγμα. Επειδή δεν τους αφήνει ήσυχους στις καταλήψεις τους και κυνηγάει τους παράνομους μετανάστες. Ποιος είναι «ρατσιστής»; Οποιος θεωρεί ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση υπονομεύει την κοινωνική συνοχή; Οχι μόνον. 

Αν, ας πούμε, δηλώσεις ισλαμόφοβος, αν τολμήσεις να πεις ότι φοβάσαι την ισλαμική τρομοκρατία, τότε χαρακτηρίζεσαι ρατσιστής χωρίς δικαίωμα έφεσης. «Ακροδεξιός»; Θα μιλήσω στη συνέχεια γι’ αυτό. Προς το παρόν να υπενθυμίσω ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμη υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλούσαν την κυβέρνηση της Ν.Δ. ακροδεξιά. Αυτοί που είχαν συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο.

Υπάρχει η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σημασίας των λέξεων που χρησιμοποιούμε, ιδιαιτέρως δε όταν έχουν, ή νομίζουμε ότι έχουν, πολιτική αξία. Αφήνω κατά μέρος τον «φασισμό». Μια εύκολη και ιδιαιτέρως φθαρμένη έκφραση που δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από την αγανάκτηση όσων την χρησιμοποιούν. 

Τι θα πει «φασισμός» σήμερα; Πάντως δεν έχει κρατήσει τίποτε από την ιστορική σημασία της λέξης. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν ήσαν φασίστες. Συγκρότησαν μια εγκληματική οργάνωση, μια συμμορία της νύχτας, με στόχο να τρομοκρατήσουν τη δημοκρατία. Απέτυχαν. Και σίγουρα δεν πέτυχαν τον βασικό στόχο του φασισμού: τη λαϊκή κινητοποίηση. «Ρατσισμός»; Είναι ρατσιστικές οι κοινωνίες μας; 

Ο ρατσισμός, ιστορικά, έχει δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι η εκδοχή της εκμετάλλευσης. Εκμεταλλεύεσαι τους υποτελείς σου επειδή έχεις την πολιτισμική ανωτερότητα. Η δεύτερη, η πιο απάνθρωπη, είναι η εκδοχή της γενοκτονίας. Αυτήν έζησε η Ευρώπη με τη Σοά. 

Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός είναι αντιδυτικός. Οπως και ο ευρωπαϊκός. Ακροδεξιά και Ακροαριστερά συγκλίνουν στην απόρριψη της ευρωπαϊκής πολιτικής –ο Θεός να την κάνει πολιτική– απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο του Ισραήλ κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Μιλάμε για τη δεξιά της δεξιάς. Ευπρεπέστερο από την Ακροδεξιά. 

Τι έχει να προτείνει στη χώρα, όποιος κι αν την εκπροσωπεί; Αναρωτιέμαι. Μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση; Ελάτε τώρα. Αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής; Προς ποια κατεύθυνση; Επιθετική πολιτική απέναντι στην Τουρκία; Είδαμε και πάθαμε να την ηρεμήσουμε στο Αιγαίο. Αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής; Χρειάζονται διορθώσεις, δεν έχω αντίρρηση. Αλλαγή στην πολιτική της δημόσιας ασφάλειας; Παρομοίως. Για την οικονομία δεν έχω τίποτε να πω διότι πιστεύω ότι ούτε αυτοί έχουν κάτι να πουν».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)