Απόψεις...

 

«Ο Ρόναλντ Ρίγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν ήταν απλά πολιτικοί της εποχής τους, αλλά βαθιά ιδεολογικοί ηγέτες που υποστήριζαν τις θεμελιώδεις αξίες της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Πίστευαν ακράδαντα στην ατομική ελευθερία, την ελεύθερη αγορά και το κράτος δικαίου. Αυτές οι αρχές είναι που έσωσαν τον ελεύθερο κόσμο κατά τον 20ό αιώνα από με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τον Ψυχρό Πόλεμο. 

Όμως, οι αξίες αυτές δεν απειλούνται μόνο από εξωτερικούς εχθρούς. Δοκιμάζονται και στο εσωτερικό των ΗΠΑ και της ΕΕ, μέσα από τα πολιτιστικά και οικονομικά διλήμματα της εποχής μας. Από τη μια πλευρά, οι πολιτισμικοί πόλεμοι καθιστούν και πάλι επίκαιρη τη σύγκρουση της κλασικής φιλελεύθερης παράδοσης των ατομικών δικαιωμάτων με τον κολεκτιβισμό. Απλά, ενώ τη δεκαετία του 80 και του 90 οι εχθροί της φιλελεύθερης παράδοσης προέτειναν την ταξική συνείδηση ως εναλλακτικό αφήγημα, σήμερα - μέσω της κριτικής θεωρίας - έχουν επεκτείνει το συγκρουσιακό πεδίο σε οτιδήποτε αφορά το χρώμα, τη φυλή, το έθνος, την καταγωγή, τη σεξουαλικότητα, το φύλο κλπ. 

Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να θυμηθούμε τη ρήση του 30ου προέδρου των ΗΠΑ Calvin Coolidge στην 150ή επέτειο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ: μετά την εγκαθίδρυση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε περαιτέρω “πρόοδος” μπορεί μόνο να σημαίνει επιστροφή σε πρότερες καταπιεστικές μορφές διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι η κορυφή της ανθρώπινης προόδου. Όλες οι νέες εναλλακτικές που αναδύονται σήμερα – είτε στον οικονομικό είτε στον πολιτιστικό τομέα – δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιστροφή στο δεσποτισμό, την καταπίεση και την εξάρτηση από το κράτος».

                                                                               (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

«Το ζήτημα είναι λοιπόν ότι στην ελληνική οικονομία κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή ίσως και πάνω από 50 δισ. ευρώ μαύρου χρήματος, δηλαδή σχεδόν το 1/4 του ΑΕΠ. Στην παγκόσμια σχετική κατάταξη του ΟΟΣΑ είμαστε μεταξύ των πρώτων. Πότε άραγε έχετε ακούσει να γίνεται αναφορά και συσχέτιση με τα τεράστια αυτά εισοδήματα της άτυπης οικονομίας όταν συζητιέται η αγοραστική δύναμη του μέσου Έλληνα; Ποτέ δεν θα το ακούσετε, διότι δεν συμφέρει κανέναν. 

Δεν συμφέρει σχεδόν τη μισή ελληνική κοινωνία, που εμπλέκεται σε αυτές τις οικονομικές συμπεριφορές – άλλωστε συχνά μέσα στο ίδιο νοικοκυριό έχουμε έναν μισθωτό κι έναν ελεύθερο επαγγελματία, οπότε η συνενοχή είναι εμπεδωμένη κουλτούρα. Αλλά δεν συμφέρει ούτε το πολιτικό σύστημα, που δεν διανοείται να γίνει δυσάρεστο σε ένα τόσο μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.

Καταντά τόσο κουραστικό να τα λέμε και να τα ξαναλέμε όλα αυτά, ιδίως όταν ξέρουμε ότι το παρόν κείμενο (γραμμένο παρεμπιπτόντως εν θερμώ στο τραπέζι ενός κατάμεστου μπαρ…) θα μπορεί να δημοσιευτεί απαράλλαχτο και του χρόνου. Το πώς λέγεται αυτός που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει τον εαυτό του παρότι γνωρίζει τις συνέπειες το αφήνω στον αναγνώστη να το πει».

                                                          (Δ.Π. Σωτηρόπουλος-ΑΤΗensvoice)

«Tο 1972, πράκτορες της Μοσάντ που είχαν ορκιστεί να πάρουν εκδίκηση για τη σφαγή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, μπήκαν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί στο διαμέρισμα στο Παρίσι όπου έμενε ο Μαχμούντ Χαμσάρι, εκπρόσωπος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στη Γαλλία. 

Ενόσω εκείνος απουσίαζε, δίνοντας συνέντευξη σε έναν άλλον ισραηλινό πράκτορα που παρίστανε τον ιταλό δημοσιογράφο, παγίδευσαν τη βάση του τηλεφώνου του με εκρηκτικά. Το μοιραίο τηλεφώνημα έγινε την 8η Δεκεμβρίου: αφού επιβεβαίωσαν ότι ο στόχος τους ήταν εκεί, οι Ισραηλινοί πυροδότησαν τον εκρηκτικό μηχανισμό. Επειτα από έναν μήνα ο Μαχμούντ Χαμσάρι υπέκυψε, τελικά, στα τραύματά του».

                                                                                     (Protagon Team)