Απόψεις...

 

«Ζούμε σε μια κοινωνία που για δεκαετίες έκανε ό,τι μπορούσε για να μετατρέψει τη σχολική τάξη σε φυτώριο κοινωνικών αγώνων. Τα παιδιά μπορεί να μη μάθαιναν γραμματική. Είχαν, όμως, πολιτικές απόψεις. Προετοιμάζονταν για πρωθυπουργοί, όπως ο Τσίπρας. Η εκπαίδευση στην πειθαρχία είναι το πρώτο και βασικό συστατικό της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και γι’ αυτό η τάξη λέγεται τάξη, ενώ στο πανεπιστήμιο το λέμε αμφιθέατρο.

Το σχολείο ωστόσο έχει ως στόχο τη μετάδοση γνώσεων, θα μου πείτε. Και σου μαθαίνει ότι για να αποκτήσεις αυτές τις γνώσεις, οφείλεις να μπορείς να συγκεντρωθείς. Να το βουλώσεις, να μην κοιτάς το κινητό σου, για να καταλάβεις τι σου γράφει ο μαθηματικός στον πίνακα. 

Η γνώση είναι πειθαρχία της σκέψης. Επί δεκαετίες, η εκπαίδευση απαξίωσε την πειθαρχία, ως κατάλοιπο κάποιου φαντασιακού συντηρητισμού, με αποτέλεσμα να υποβαθμίσει το σχολείο σ’ έναν συμφεροντολογικό οργανισμό που κρινόταν μόνον ως όχημα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την οποία τροφοδοτούσε με υλικό απειθάρχητο και ως επί το πλείστον ανίκανο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της. Σε αυτό οφείλεται κατά μείζονα λόγο και η καχεξία των πανεπιστημίων μας».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Η κυρία Έλενα Ακρίτα, βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακόμη εμβληματική εκπρόσωπος αυτής της δυσάρεστης έκφανσης της Αριστεράς.Του χαβιαριού, της πισίνας και της αφόρητης υποκρισίας.Κατά βάθος τέτοιοι δηλωμένοι ως αριστεροί, όχι μόνο επιζητούν να μείνει αδιατάρακτη η τάξη του κόσμου που ξέρουν αλλά απεχθάνονται βαθιά το λαϊκό κόσμο. 

Δεν υπάρχει, κατά την άποψη μου, μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της απέχθειας, από τα εμπόδια που θέτει καθημερινά η εγχώρια αριστερά στον κοινωνικό ανελκυστήρα της παιδείας. Του χαβιαριού ή μη, οι αριστεροί υπονόμευσαν το μοναδικό μέσο που έχει ο γιος της κάθε πλύστρας και η κόρη του κάθε μπογιατζή, να φτιάξει τον δικό του, ασπατάλητο «πλούτο».Το fake τσιτάτο του Λένιν για «τον γιο της πλύστρας» το έχει χρησιμοποιήσει και το 2015 προκειμένου να προβάλλει το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα των παιδιών της δήθεν δρακογενιάς.

Η εσωτερική πισίνα που γειτνιάζει με την κρεβατοκάμαρά της και άθελά της αποκάλυψε σε όλους αποτελεί δείγμα ξιπασμένης πολυτέλειας της δεκαετίας του ’80. Την περίοδο εκείνη φτιάχτηκε όπως η ίδια ομολόγησε, χωρίς να συνυπολογίζει τους συνειρμούς οι οποίοι πιθανόν αδικούν τη σεμνότατη μητέρα της.Στην ίδια κρεβατοκάμαρα φυλάσσονται σε ειδική βιτρίνα ορισμένες πανάκριβες τσάντες της βουλεύτριας η οποία μπήκε ακόμη και σε καυγά με βουλευτίνα της Ν.Δ ώστε να αποδείξει ότι κρατάει μόνο ορίτζιναλ μάρκες».

                                                                                (Κ.Γαλανού-liberal.gr)

 «Επρεπε η Γερμανία να αντιμετωπίσει την άνοδο της AfD για να αποφασίσει η πολιτική της ηγεσία ότι η μετανάστευση είναι πρόβλημα; Και να πάρει μέτρα, άτσαλα κατά τη συνήθειά της, τα οποία απειλούν την ουσία των ευρωπαϊκών θεσμών; Επρεπε η Γαλλία να αντιμετωπίσει την επέλαση της Λεπέν για να αποφασίσει ο νέος πρωθυπουργός της Μισέλ Μπαρνιέ ότι ο έλεγχος της μετανάστευσης είναι η άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησής του; 

Επειδή δεν είμαστε εξωγήινοι, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί να κατηγορούσαν ως ρατσιστές όσους τολμούσαν να ψελλίσουν ότι η μετανάστευση είναι το βασικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής κοινωνίας; Πώς να ξεχάσεις την ανοιχτή μητρική αγκαλιά της κ. Μέρκελ το 2015 που την θεωρούσε ευλογία; Μάλλον για πρεσβυωπία της πολιτικής τάξης πρόκειται. Το πρόβλημα ήταν μπροστά στα μάτια τους και οι κοινωνίες το έβλεπαν. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Οπου την πολιτική ατζέντα την ορίζει η Ακροδεξιά και οι υπόλοιπες δυνάμεις παλεύουν να οργανώσουν την άμυνά τους απέναντί της. Είναι αυτό το μέλλον της Ευρώπης;»

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)