Απόψεις...

 

«Δεν έχω ιδέα από πολιτική» είπε περίπου 20 φορές ο Νίκος Μουτσινάς στον Στέφανο Κασσελάκη, τον οποίο παρ’ όλα αυτά επέλεξε ως βασικό καλεσμένο στην πρεμιέρα της νέας εκπομπής του στον Alpha. Ηταν άβολο ακόμη και για τον Κασσελάκη, που δεν είναι ξένος προς την ψυχαγωγική τηλεόραση: Είχε απέναντί του έναν οικοδεσπότη που προσποιείτο πολύ άγαρμπα ότι είναι άσχετος με τα πολιτικά. Ηταν σχεδόν προσβλητικό να τον ακούει να κάνει διαρκώς τον χαζό και να του λέει κάθε 30 δευτερόλεπτα ότι «δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά που λες». Τότε γιατί τον κάλεσες; 

Ο Λάκης Λαζόπουλος επέστρεψε επίσης, με το ίδιο κι απαράλλαχτο «Αλ Τσαντίρι» του, στο Mega. Ενα «Αλ Τσαντίρι» που, αν μας έδειχναν επεισόδιο του 2014, δεν θα παίρναμε χαμπάρι τίποτε. Με το ίδιο κοινό, τις ίδιες αντιδράσεις, την ίδια θεματολογία και τις ίδιες συμπάθειες ή αντιπάθειες, για να μην πούμε εμπάθειες. Σαφώς ανώτερος του Μουτσινά, αν και εμφανώς μεγαλωμένος και κουρασμένος, τουλάχιστον εκείνος δεν προσποιείται ότι κάνει κάτι άλλο από αυτό που κάνει στην πραγματικότητα: σάτιρα, κυρίως πολιτική, με γερές δόσεις επίκλησης του κοινού συναισθήματος, όπως όταν ανέβασε στη σκηνή τους εποχιακούς πυροσβέστες. 

Σε ποιον απευθύνονται, άραγε, αυτές οι εκπομπές; Ποιος είναι αυτός που θέλει, το 2024, να πετάξει δύο ώρες από τη ζωή του για να δει μια άθλια «καντσονίσιμα» με σκόρπια πολιτικά σχόλια ή ξαναζεσταμένη σάτιρα από την προ-ΣΥΡΙΖΑ εποχή; Και σε τι εξυπηρετούν όλα αυτά; Θα ρίξει ο Λαζόπουλος τον Μητσοτάκη ή θα επιβάλει (διά της πλαγίας) ο Μουτσινάς τον Κασσελάκη; Μαθαίνουμε κάτι καινούργιο; Γελάμε, έστω; Βλέπουμε κάτι που δεν έχουμε δει ήδη επτακόσιες φορές και με επτακόσιους τρόπους να σατιρίζεται στο YouTube ή στα σόσιαλ; 

Ο Νίκος Μουτσινάς ήρθε ουρανοκατέβατος, ανάμεσα σε στρας εκατομμυρίων, να μας πει πόσο κάνει η φέτα. Ο Λάκης Λαζόπουλος για τη ΔΕΗ. Αμφότεροι για τα Τέμπη. Δίκιο έχουν, αλλά τα ξέρουμε όλα αυτά και όλα αυτά δεν επιλύονται με χιλιομπαγιάτικη, ξαναζεσταμένη σάτιρα. Ούτε με λουμπενοποίηση της πολιτικής άποψης. Το έχουμε δει αυτό το έργο και, όπως είπε και ο Ομπάμα, το sequel είναι πάντα χειρότερο. Η τηλεόραση το ξέρει αυτό. Σου λέει, ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος, ας του πετάξουμε λίγη κατεψυγμένη «αντιπολίτευση» στο πιατάκι, να χορτάσει. Χωρίς να επενδύσει δεκάρα, λοιπόν, σε νέες ιδέες, χωρίς ούτε κατ’ επίφαση να κοιτάξει το σήμερα, αν όχι το αύριο, προσπαθεί να περάσει παλιακά αντιπολιτευτικά μηνύματα με παλιακά concept. Και δεν είναι το «αντιπολιτευτικά» το πρόβλημα. 

Προφανώς η σάτιρα στοχεύει κυρίως την κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι το «παλιακά». Θα το «φάει» κανείς όλο αυτό ως καινοτομία; 

Εχοντας δει back to back το «Αλ Τσαντίρι» και τον Μουτσινά, έχω να πω δύο πράγματα: Πρώτον, ότι θα ξαναδώ τηλεόραση του χρόνου. Και αν. Δεύτερον, ότι την πιο έξυπνη δουλειά έκανε, τελικά, η ΕΡΤ. Με δύο δημοσιογράφους που τους πληρώνει ούτως ή άλλως, ένα σκηνικό που στήνεται σε δευτερόλεπτα και τέσσερις δωρεάν κομπάρσους πρόσφερε το πιο απολαυστικό θέαμα. Ετσι κι αλλιώς, τα ίδια με τον Λαζόπουλο και τον Μουτσινά έλεγαν κι αυτοί. Χιλιομασημένα πράγματα από το μακρινό 2014».

                                                                       (Μ. Δεδούση- protagon.gr)

«Η φοβική στάση της Ελλάδας απέναντι στην γείτονα δεν δικαιολογείται, ως εκ τούτου, από τα δεδομένα, τουλάχιστον όχι σε αυτή την έκταση. Η χώρα μας παραμένει μια ισχυρή Δημοκρατία, πλήρως ενταγμένη στο δυτικό κόσμο πολιτικά και πολιτισμικά. Αποτελεί μέρος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης διαθέτοντας έτσι ένα από τα δύο ισχυρότερα νομίσματα του πλανήτη. Το ξεπέρασμα της οικονομικής της κρίσης και η επιστροφή της στην ανάπτυξη ταυτίστηκε χρονικά και με την γεωπολιτική της αναβάθμιση κυρίως χάρη στην αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης αλλά και του πολέμου στην Ουκρανία. 

Οι ΗΠΑ υπολογίζουν σήμερα πολύ περισσότερο σε αυτόν το νατοϊκό σύμμαχο που αποτελεί δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, εξ ου και το προνομιακό δώρο των F-35 στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Έτσι, η αποτρεπτική δύναμη της χώρας ενισχύεται αποφασιστικά, μαζί και με το πρόσφατο εξοπλιστικό της πρόγραμμα στη θάλασσα, ώστε να μπορεί να βρεθεί σε πολύ πιο ισχυρή θέση, σε περίπτωση που αποφάσιζε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την γείτονα.

                                                                   (Δ.Σωτηρόπουλος- ΑΤΗensvoice)