Απόψεις...

 

«Και η σημερινή όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις θα έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι αντιμετώπισε το πρόβλημα επειδή ψήφισε έναν νόμο που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει, όπως δεν εφάρμοσε και τους προηγηθέντες. Τελευταίως βλέπω και πάλι δημοσιεύματα που αναφέρονται στους αιώνιους φοιτητές και νέα πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος. Για να συνειδητοποιηθεί η σοβαρότητά του αρκεί να αναφερθεί ότι οι μισοί από τους φοιτητές μας είναι αιώνιοι. Δηλαδή μπορούν να παραμένουν εν ενεργεία φοιτητές έως ότου αποβιώσουν λόγω γήρατος.

Συγκεκριμένα, από τους 695.678 που είναι σήμερα εγγεγραμμένοι φοιτητές μόνο οι 361.937 είναι ενεργοί, ενώ 334.700 είναι οι λεγόμενοι αιώνιοι. Δηλαδή οι μισοί περίπου από τους εγγεγραμμένους ως φοιτητές στα πανεπιστήμιά μας δεν πατούν ποτέ στις αίθουσες διδασκαλίας και δεν προσπαθούν, δίνοντας εξετάσεις, να πάρουν ένα πτυχίο, που θα τους δώσει την ευκαιρία να διοριστούν σε κάποια θέση του Δημοσίου, οπότε ως δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να συνεχίσουν να παριστάνουν ότι εργάζονται.

Το ότι τα πανεπιστήμιά μας παρουσιάζουν ότι έχουν διπλάσιο αριθμό φοιτητών από εκείνους που είναι ενεργοί φοιτητές έχει ποικίλες συνέπειες, εκ των οποίων η σημαντικότερη ίσως είναι ότι εισπράττουν διπλάσια κρατική επιχορήγηση από εκείνη που θα εδικαιούντο καθώς στον αριθμό των φοιτητών τους συνυπολογίζουν και τους αιώνιους.

                                                                            (Γ.Μαρίνος - ΤΟ ΒΗΜΑ)

«Οι παλαιστινιακές σημαίες με επανέφεραν στην τάξη. Κατάλαβα ότι η πορεία και τα συνθήματα δεν είναι μόνο μια γιορτή της δημοκρατίας. Είναι μια δυναμική παρέμβαση στα πράγματα του κόσμου μας. Θα αντέξει ο Νετανιάχου και το Ισραήλ μετά την 51η πορεία του Πολυτεχνείου; Θα αντέξουν μετά την κατάληξη της πορείας στην ισραηλινή πρεσβεία; Είδατε πού κατάντησαν οι ΗΠΑ ύστερα από τόσα χρόνια πολέμου φθοράς με την πρεσβεία τους στην Αθήνα. Εξέλεξαν τον Τραμπ. Από τη μια φίλος του Πούτιν, ο οποίος είναι φίλος με τη Χαμάς, όμως και φίλος του Νετανιάχου. Ανώμαλα πράγματα.

Εντάξει. Εύκολη ειρωνεία, θα μου πείτε. Βρείτε μου όμως έναν άλλον τρόπο για να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη που μου προκάλεσε η πορεία του Πολυτεχνείου. Οχι η ίδια η πορεία. Οσο η διανοητική κατάσταση συμπολιτών μου που συμμετείχαν σε αυτήν και κράδαιναν παλαιστινιακές σημαίες. Πιστεύουν ότι ο αγώνας της Χαμάς είναι αγώνας για τη δημοκρατία; Δικαίωμά τους. 

Και το δεκάχρονο πιστεύει ότι ο Κολοκοτρώνης πολέμησε τους Γερμανούς. Μόνον που αυτοί δεν είναι δεκάχρονα και έχουν δικαίωμα ψήφου. Και οφείλουν να ξέρουν ότι την ψυχούλα τους φροντίζουν. Οφείλουν να ξέρουν επίσης ότι χαρακτηριστικό της ωριμότητας είναι το αίσθημα του γελοίου. Κι αν όντως πιστεύουν ότι στο Πολυτεχνείο οφείλουμε τη δημοκρατία μας, ας μη διασύρουν το λείψανό του».  

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Από τους υπαλλήλους της Ολυμπιακής επί σκηνής, στις υπεύθυνες καθαριότητας και προχθές στους εποχικούς πυροσβέστες, ίδια γραμμή «πλεύσης»: λαϊκισμός και κουτοπόνηρη ευκολία. Ο Λάκης Λαζόπουλος εργαλειοποιεί συναίσθημα παίρνοντας κόσμο στον λαιμό του. Επαθε αλλά δεν έμαθε. Μικρό το κακό. Αρκεί να μάθαμε όλοι εμείς, που βαριά το πάθαμε… Ή μήπως όχι; 

Λυπήσου τον άνθρωπο που έπαθε αλλά δεν έμαθε. Ο ανεπεξέργαστος χρόνος. Δηλαδή ο χρόνος που ξόδεψες, όχι για να εντοπίσεις τις λανθασμένες κινήσεις-πράξεις σου που σε έβγαλαν από τον όποιο «δρόμο» σου, αλλά, εν τέλει, παρέμενες κατα-θλιμμένος στη γωνία σου συγκρατώντας, αναγκαστικά, θυμούς και γινάτια μέσα σου, ότι όλοι έφταιγαν –και φταίνε– εκτός από εσένα».

                                                                           (Ρέα Βιτάλη-protagon.gr)