Απόψεις...

  

«Ήταν αναμενόμενο. Το καθεστώς των αγιατολάδων χαρακτήρισε την Αχού Νταριάι ως άτομο διαταραγμένο ψυχικά. Λίγο - πολύ το είχαν πει και οι εγχώριοι αντιιμπεριαλιστές, υπερασπιστές των μουλάδων. «Κάτι δεν πάει καλά με την κοπέλα» είπαν. Μάλιστα, οι πιο πονηροί, διέκριναν στα μάτια της και στις κινήσεις της συμπτώματα κάποιας ψυχικής νόσου. Κάποιοι αριστεροί σύντροφοι, το τονίζω όχι όλοι, είναι διαπαιδαγωγημένοι με την πολιτική χρησιμότητα των ψυχιατρείων. 

Ποιοι αποτελούν δημόσιο κίνδυνο λόγω ψυχικής διαταραχής, το είχε περιγράψει, λίγες μέρες πριν, ο ίδιος ο Χρουστσόφ σε άρθρο του στην εφημερίδα «Πράβντα»: «Μπορούμε να πούμε πως και στις μέρες μας υπάρχουν πολίτες οι οποίοι πολεμούν τον κομμουνισμό…προφανώς δεν βρίσκονται σε καλή ψυχική κατάσταση». Τόσο απλά το σοσιαλιστικό καθεστώς, ένα βήμα πριν από την αταξική κοινωνία, τακτοποιούσε τους λογαριασμούς του με την πολιτική διαφωνία. Πολύ φοβούμαι πως οσονούπω θα πληροφορηθούμε πως η ηρωίδα μας «αυτοκτόνησε». 

Τουλάχιστον μάθαμε το όνομά της. Να υποθέσω πως η Διεθνής Αμνηστία θα πειστεί από τις διαβεβαιώσεις του ιρανικού καθεστώτος. Άλλωστε, οι εκπρόσωποί του είναι «αξιόπιστοι» συνομιλητές.

* Είναι γνωστό το δόγμα Βισίνσκι στις δίκες της Μόσχας: «για να μη βρίσκουμε στοιχεία σε βάρος του κατηγορουμένου, αυτό σημαίνει πως τα έκρυψε άριστα».   

                                                                              (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

«Επιτρέπεται (στα κρυφά) να κλάψω τα νιάτα της; Μελετάω τα συστατικά των γενναίων. Των ατρόμητων. Οπως η νεαρή φοιτήτρια που περιφερόταν με τα εσώρουχά της έξω από το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης. Επιτρέψτε μου, κρυφά από όλους, αν και πλήρης δέους, να κλάψω τα νιάτα της. Πόσες μέρες κρατάει ο θαυμασμός; Πόσες μέρες θα σταθούμε σύσσωμοι στο πλευρό της; Κλαίω τη μοναξιά της, τον ζωντανό, αργό θάνατό της».

                                                                             (Ρέα Βιτάλη-protagon.gr)

«Υπάρχει ο κλασικός διαχωρισμός των ελίτ από τον λαό. Είναι ένα ερμηνευτικό σχήμα κυρίως των εθνολαϊκιστών οι οποίοι αποδίδουν τη δυστυχία των πολλών στην απληστία και στους σχεδιασμούς των λίγων. Είναι μια βολική, μανιχαϊστική προσέγγιση της πραγματικότητας, εύληπτη στον κοινό νου, καθώς αναγνωρίζει μόνο δύο χρώματα: το λευκό και το μαύρο. Είναι προφανές ότι οι κοινωνίες του 21ου αιώνα είναι πολύ πιο σύνθετες, μακριά από τέτοια απλουστευτικά σχήματα, που η ανάλυσή τους απαιτεί άλλα ερμηνευτικά εργαλεία. 

Το να ορίσουμε τον λαό είναι εύκολο. Εξίσου εύκολο είναι να ορίσουμε και τις ελίτ, δηλαδή άτομα με γνώσεις, εργατικότητα, καινοτόμες ιδέες, στόχους. Ξεχωρίζουν, καθώς κινούνται στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, της επιστήμης, του επιχειρείν. Γιατί όμως οι λαϊκιστές βάζουν σε τροχιά σύγκρουσης τις ελίτ με τον λαό; Γιατί η σχέση τους να μην είναι συνεργατική; Και τι δείχνει τελικά η ζωή, ο τελικός κριτής των θεωριών μας;Γιατί τότε το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, ένα κόμμα με δεκάδες εκατομμύρια ψηφοφόρους, το χαρακτηρίζουν κόμμα των ελίτ; 

Πρώτον, διότι έχει τη δύναμή του στα πλούσια, μεγάλα αστικά κέντρα και δεύτερον, αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει σε αντιδιαστολή με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που εκφράζει τη βαθιά, ξεχασμένη Αμερική.

                                                                         (Σ.Μουμτζής-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)