Απόψεις...

 

«Όπως θα θυμούμαστε ένας συνδικαλιστής, συμβασιούχος επί 19 χρόνια, ανέλαβε την ευθύνη της ηρωικής πράξης να ρίξει τον σέρβερ του ΕΚΠΑ ώστε να μη διεξαχθούν οι εξετάσεις και έτσι υπονομευθούν οι καταλήψεις. Μάλιστα την ομολογία του την έκανε μπροστά στις κάμερες. Στον συγκεκριμένο «αντιστασιακό» συνδικαλιστή επιβλήθηκε η ποινή της αναστολής των καθηκόντων του και εν συνεχεία αποφασίστηκε να μην ανανεωθεί η σύμβασή του. 

Τότε ένας ολόκληρος μηχανισμός από λαϊκούς αγωνιστές κινητοποιήθηκε για να μην τιμωρηθεί ο συμβασιούχος. Και οι αγώνες τους έπιασαν τόπο. Tο πόρισμα της ΕΔΕ - το οποίο επαναλαμβάνω υπογράφει η αντιπρύτανης του ΕΚΠΑ - υποστηρίζει ουσιαστικά πως ο συνδικαλιστής δεν ήξερε τι έλεγε. 

Αυτό που άκουσαν και είδαν εκατομμύρια Έλληνες ήταν μια οφθαλμαπάτη. Ήταν μεθυσμένος;  Ήταν υπό την επήρεια ενός επαναστατικού οίστρου όταν ομολογούσε δημοσίως την πράξη του; ή μήπως επιζητούσε τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που πιστεύει ότι δικαιούται ο κάθε πολίτης;

Το πιο πιθανό είναι - για να μην πω το πιο σίγουρο - οι πρυτανικές αρχές να κουκούλωσαν την υπόθεση ώστε «τέλος καλό, όλα καλά». Στους πανεπιστημιακούς - όχι όλους - το «περασμένα/ξεχασμένα» έχει αναχθεί σε δόγμα. Αποτελεί τρόπο ζωής. Δεν ενοχλεί τους συντάκτες του πορίσματος ότι με αυτά που υποστηρίζουν προκαλούν τη θυμηδία όσων έχουν παρακολουθήσει την υπόθεση. Δεν τους ενδιαφέρει τι μηνύματα ατιμωρησίας στέλνουν στους επίδοξους μιμητές του επί 19 χρόνια συμβασιούχου. 

Και γιατί να τους ενδιαφέρει; Υπήρξε επώνυμη δήλωση συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ πως μέλος του πρυτανικού συμβουλίου έδωσε τη συναίνεσή του να κατέβει ο σέρβερ του ΕΚΠΑ. Δηλαδή ο συμβασιούχος είχε και συνένοχο υψηλά ιστάμενο, του οποίου το όνομα είναι γνωστό. 

Εκείνες τις ημέρες όλοι στεκόταν δίπλα στα «παιδιά» που αγωνιζόταν εναντίον των ξένων πανεπιστημίων. Δια ταύτα λοιπόν: όσοι περιμένουν να αλλάξει κάτι στην Παιδεία, ματαιοπονούν. Οι αλλαγές απαιτούν κότσια και αυτά δεν υπάρχουν. Υποθέτω πως τώρα, μετά το πόρισμα, θα ανανεωθεί και η σύμβαση του».

                                                                       (Σ. Μουμτζής- liberal.gr)

 «Τα πούλμαν για την Ακρόπολη παραλύουν την κίνηση στην Αμαλίας. Το πλήθος τουριστών στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου θυμίζει Ιούλιο. Τα σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους στη μέση της ημέρας. Τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από τραπεζοκαθίσματα. Τα εστιατόρια είναι ανυπόφορα ακριβά, στα θερινά σινεμά πρέπει να κλείσεις θέση, αφού είναι από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της πόλης.

Τα airbnb «εξευγενίζουν» ολόκληρες γειτονιές, διώχνοντας τους κανονικούς ενοίκους. Τα μισθώματα στο κέντρο και γύρω από αυτό εξελίσσονται σε κοινωνική πληγή. Η Αθήνα ανήκει όλο και περισσότερο στους επισκέπτες παρά στους κατοίκους της. Στις παραλίες της τα Σαββατοκύριακα, η σκιά στοιχίζει όσο μια σαμπάνια: 30-90 ευρώ η ομπρέλα. Το μπάνιο στη θάλασσα, ακόμη και τον Μάιο, είναι συνεπώς είδος πολυτελείας για τους Αθηναίους. Το ίδιο και μια σύντομη εκδρομή στις Κυκλάδες. 

Δύσκολα βρίσκει κανείς την επόμενη εβδομάδα δίκλινο δωμάτιο κάτω από 120 ευρώ την ημέρα σε όχι ιδιαίτερα περιζήτητο νησί. Ακόμη κι αν μπορούσαν δηλαδή να πάρουν άδεια οι Αθηναίοι αρχές Ιουνίου, το κόστος για έναν μέσο μισθωτό είναι δυσβάσταχτο. Την ίδια στιγμή, οι υποδομές στα νησιά στενάζουν, η λειψυδρία είναι πρόβλημα προτού καν ξεκινήσει το καλοκαίρι, η διαχείριση των απορριμμάτων πρόκληση για τις τοπικές αρχές, το φυσικό περιβάλλον υποβαθμίζεται. 

Οι ντόπιοι, ακόμα και όσοι είναι άπληστοι, αισθάνονται ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί κι όσοι έχουν ακίνητα βλέπουν την περιουσία τους να απαξιώνεται. Ηδη κάποια νησιά δυσφημούνται διεθνώς ως πανάκριβα, βρώμικα, κατάμεστα, παραδείγματα προς αποφυγήν. Κι έτσι χάνουν όλοι. 

Το ζήτημα με τον υπερτουρισμό είναι ακριβώς αυτό, ότι αφορά τους πάντες: τους φτωχούς και πλούσιους κατοίκους της Αθήνας και των νησιών, τους οικολόγους ακτιβιστές, τους ξενοδόχους, τους εργαζομένους στα ξενοδοχεία, τους τουρίστες, όλους».

                                                               (Ξ.Κουναλάκη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)