Απόψεις...

 

«Ας δεχθούμε την εκδοχή της αυτοκτονίας – αν και τίποτε δεν έχει αποδειχθεί ακόμη. Ενα 17χρονο κορίτσι πήδηξε στον γκρεμό. Για ποιον λόγο; Δεν υπάρχει ορθολογική ερμηνεία της αυτοκτονίας. Οποια εξήγηση κι αν προσπαθήσεις να δώσεις, πάντα κάτι θα λείπει από την εξίσωση. Διάβασα ότι ήταν θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς στο σχολείο. Αυτό όμως δεν εξηγεί την πράξη της. Ο Καμύ έχει γράψει πως η αυτοκτονία είναι το μεγαλύτερο φιλοσοφικό πρόβλημα της εποχής μας. Ακριβώς επειδή δεν μπορεί να αναλυθεί επιστημονικά ούτε να ερμηνευθεί ορθολογικά.

Οι γονείς της 17χρονης Νικολέτας θέλησαν να την κηδεύσουν. Και εδώ αρχίζουν τα παράλογα. Ο μητροπολίτης δεν δέχθηκε να μπει η σορός της στην εκκλησία, λες και το σώμα της ήταν μολυσμένο. Και ο ιερέας δεν δέχθηκε να διαβάσει το αντίστοιχο χωρίο του ευαγγελίου. Οι οικείοι της νεκρής το εξέλαβαν ως προσβολή. Προσβολή, όχι μόνον στη νεκρή, αλλά και στους ίδιους. Η νεκρώσιμος ακολουθία δεν γίνεται μόνον για τη σωτηρία της ψυχής. Γίνεται και για την παρηγοριά και την ανακούφιση των ζωντανών. Η ορθόδοξη κηδεία είναι παρηγορητική. 

Τα ακόμη πιο παράλογα έπονται. Ο μητροπολίτης, για να δικαιολογήσει την τυφλή εφαρμογή του δόγματος δήλωσε πως το έκανε για παιδαγωγικούς σκοπούς. Ωστε να αποτρέψει και άλλους που έχουν τους ίδιους λογισμούς να κάνουν το ίδιο. Λες και ένας έφηβος ή ένας ενήλικας που η απελπισία τον έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία θα αλλάξει γνώμη επειδή θα ξέρει ότι δεν θα διαβάσουν το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο στην νεκρώσιμο ακολουθία. Τιμωρεί τον αυτόχειρα και τους δικούς του για να μάθουν οι υπόλοιποι. 

Πόση απόσταση μπορεί να σε χωρίζει από την κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής για να λες τέτοια πράγματα;»

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«H σφαγή παιδιών και αμάχων είναι ένα θέαμα, μια είδηση, μία πληροφορία που πραγματικά δεν μπορεί να τη μεταβολίσει κανείς. Εκτός και εάν καταφύγει σε λέξεις που νομίζαμε πως δεν θα ήταν ποτέ χρήσιμες στην εξελιγμένη ζωή του 21ου αιώνα. Δεν υπάρχει λογική στον πόλεμο. 

Από την Ιλιάδα μέχρι τους τρόμους του 20ού αιώνα, ο πόλεμος είναι τυφλός, μία θανατερή, αβάσταχτη συνθήκη που κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πραγματικά να συλλάβει και να αποδεχτεί κάτι τέτοιο, εκτός κι αν γαλουχηθεί, εκπαιδευτεί και «ζυμωθεί» ώστε να εκλογικεύει. Αυτές τις σκέψεις τις βρήκα μαζεμένες σε μία φράση στον ηλεκτρικό της Αθήνας. Κάποιο παιδί ή έφηβο, αν κρίνω από τα στρογγυλά προσεκτικά γράμματά του, είχε γράψει στο παράθυρο ενός βαγονιού με μαρκαδόρο: τι προσευχή θα έκανες απόψε το βράδυ, εάν σε βομβαρδίζανε».

                                                                (Βίβιαν Στεργίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)