Τι είναι βία;

 

«Ο νόμος το μόνο που κάνει, είναι να απαγορεύει συγκεκριμένες συμπεριφορές και να τις τιμωρεί, να τις κολάζει, όπως έλεγαν παλιά. Η τιμωρία ή κολασμός, έχει διπλή αποστολή: αφενός να τιμωρήσει τον παραβάτη και, αφετέρου, να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους αποτρέποντας την τέλεση νέων εγκλημάτων. Και εδώ, είναι το ζουμί της υπόθεσης.

Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου κυκλοφορούν διάφορα μυθεύματα όπως κακή βία είναι μόνο του κράτους ή πως η ανυπακοή στους νόμους, έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική παράδοση των κλεφτών και των αρματωλών, η χαμηλής έντασης βίας στην καθημερινότητά μας, έχει πάψει προ πολλού να μας εκπλήσσει. Και, φυσικά, δεν πρέπει να ξεχάσουμε το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές μετά το 1974. 

Ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια, είχαμε μία αποθέωση της λεγόμενης αντισυστημικής βίας, στην οποία συμμετείχαν με τον ίδιο ενθουσιασμό τόσο οι εκ δεξιών προερχόμενοι, όσο και οι εξ ευωνύμων, νομιμοποιώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την καθημερινή, κοινότυπη βία, η οποία πηγάζει από την ροπή του ανθρώπου για επιβολή, τα μεγάλα ψυχολογικά κενά στην προσωπικότητα, την τάση είτε για ένταξη είτε για αποστασιοποίηση από συγκεκριμένες ομάδες, ταυτότητες κ.λπ. 

Βία είναι η αντικανονική προσπέραση στο δρόμο, οι κόντρες στην παραλιακή, ο ξυλοδαρμός των γυναικών και των παιδιών, η τρομοκράτηση των δασκάλων και των καθηγητών από ευέξαπτους γονείς, οι εφηβικές συμμορίες, ο προπηλακισμός γιατρών και νοσοκόμων, βία είναι η αναγραφή συνθημάτων και γκράφιτι σε ξένους τοίχους, βία είναι η κατάληψη πεζοδρομίων από τραπεζοκαθίσματα, βία είναι το καρκίνωμα της οπαδικής βίας και τόσα άλλα περιστατικά που διαβάζουμε ή γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά. 

Στην ερώτηση: γιατί το κάνουν; Η απάντηση είναι απλή: γιατί μπορούν και γιατί ξέρουν πως αν κάποτε τιμωρηθούν, η τιμωρία θα είναι αυτό που λέμε «χάδι». Στην ερώτηση: γιατί δεν αντιδράμε σε περιπτώσεις άσκησης βίας, έστω και χαμηλής έντασης; 

Η απάντηση είναι, επίσης, απλή: είτε φοβόμαστε, είτε,- κάτι πολύ χειρότερο,- έχουμε συνηθίσει να τη θεωρούμε μέρος της καθημερινότητάς μας. Την ίδια στιγμή, όμως, η ίδια η πολιτεία στον πυρήνα της - δηλαδή η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, αλλά και τα εντεταλμένα όργανα για την επιβολή της νομιμότητας, δείχνουν πως έχουν χάσει τον μπούσουλά τους εδώ και χρόνια».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ. Τριανταφυλλίδη από το  Liberal.gr)