«Πρέπει οι Ενοπλες Δυνάμεις να σπεύδουν με συνοπτικές και αυτοματοποιημένες διαδικασίες να λειτουργούν συμπληρωματικά της Πολιτικής Προστασίας (για να μην πούμε να την καπελώνουν και θυμώσει ο Βασίλης Κικίλιας), όπως θέλει το κυβερνητικό ρεπορτάζ να είναι το σχέδιο; Με μία λέξη: Πρέπει. Και αυτό για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος αποδείχτηκε στη Θεσσαλία. Ο στρατός παραμένει το μοναδικό οργανωμένο κομμάτι όταν ο πολιτικός κρατικός μηχανισμός, είτε λόγω συνθηκών που τον υπερβαίνουν είτε λόγω εγγενών αδυναμιών, εμφανίζεται ξεχαρβαλωμένος.
Και είναι το μοναδικό οργανωμένο κομμάτι για να αντιμετωπίσει καταστροφές που υπερβαίνουν την κανονικότητα: ο στρατός θα σου φτιάξει τις γέφυρες και τους δρόμους γιατί και αυτή είναι η δουλειά του, ο στρατός μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη επιμελητεία ώστε να φροντίσεις αμέτρητους πλημμυροπαθείς, ή σεισμοπαθείς, ή πυρόπληκτους γιατί και αυτό ξέρει και πρέπει να κάνει, ο στρατός θα αποκαταστήσει τις επικοινωνίες γιατί οι επικοινωνίες αποτελούν όρο επιβίωσής του, ο στρατός θα προσεγγίσει περιοχές που κανείς άλλος δεν μπορεί.
Ο στρατός κατέχει το know how στην αντιμετώπιση κρίσεων στο πεδίο της μάχης –και εδώ έχουμε να κάνουμε με συνθήκες μάχης, ασχέτως αν δεν υπάρχει αντίπαλο στρατόπεδο. Ο στρατός, η στολή, παρέχει και μια αίσθηση ασφάλειας σε πληθυσμούς που έχουν βιώσει το τραύμα και το ψυχολογικό σοκ αρχικά της καταστροφής και έπειτα της απουσίας άλλων κρατικών δομών.
Ο δεύτερος είναι οι διαθέσιμοι πόροι. Παρά τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ περί υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης των Ενόπλων Δυνάμεων, οι τελευταίες διαθέτουν πόρους που κανένα άλλο κομμάτι του ελληνικού κράτους δεν διαθέτει. Και οικονομικούς και τεχνολογικούς αλλά, αν θέλετε, και ανθρώπινους πόρους –κανείς άλλος τομέας του ελληνικού κράτους δεν απολαμβάνει την πολύμηνη καταναγκαστική και φθηνή εργασία του μισού ελληνικού πληθυσμού, όπως την απολαμβάνουν οι Ενοπλες Δυνάμεις.
Είναι κρίμα αυτοί οι πόροι να παραμένουν άπραγοι, σε συνθήκες μη κανονικότητας, σε συνθήκες όπου ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορούν να ανταποκριθούν με τις ταχύτητες ή στην κλίμακα που απαιτούνται.
Και μην πάτε μακριά. Οι δρόμοι και τα γεφύρια από τους
οποίους περάσαμε και εφέτος στα ελληνικά νησιά –από τα πλέον ακριτικά έως τα
πιο δημοφιλή– ανοίχτηκαν και κατασκευάστηκαν οι περισσότεροι από τα θρυλικά
ΜΟΜΑ (Μεικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως) που είχαμε ως και τη δεκαετία
του 1990 (ναι, φίλτατοι, ο στρατός έφτιαχνε δρόμους και στη Μεταπολίτευση).
(Απόσπασμα άρθρου του Π.Παπαδόπουλου απο το Protagon.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου