Nαι μεν, αλλά...

Έγινε και το αεροδρόμιο τελικά, μόνο που ελάχιστη σχέση έχει με  εκείνα  άλλων πόλεων της χώρας μας. Μια μικρή αίθουσα αναμονής, ένα μικρό πάρκινγκ, κάποιες θέσεις για ταξί... κι αυτό είναι όλο. Άκοφτα χόρτα το καλοκαίρι, κάτι παλιοί κάδοι απορριμμάτων κάπου στο χώρο, δύο αεροπλάνα του προηγούμενου αιώνα σκουριάζουν κάτω από τον νέο πύργο ελέγχου! Δίπλα τους αποθήκες με παλιατζούρες. Άχρωμο και άοσμο δεν πείθει για τα τόσα χρόνια αναμονής. 

Ακόμη και η επωνυμία του ούτε καν φαίνεται, με κάτι μίζερα γραμματάκια κι αυτή. Για τον δε περιβάλλοντα χώρο, τα σχόλια περιττεύουν. Ούτε με χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ -που τώρα αναπτύσσονται ραγδαία-  δεν μπορεί να γίνει σύγκριση. Ανύπαρκτα πεζοδρόμια με χαλίκι, άλλα μέσα στα χόρτα, στάσεις βρώμικες και παρατημένες. Αν αυτή είναι η εικόνα που θέλει να δώσει κανείς  στον  επισκέπτη, αφού τα αεροδρόμια είναι ο καθρέφτης μιας πόλης, τότε… πετύχαμε διάνα!