Απόψεις...

 

«Για ποιον λόγο κόμματα που αποδέχονται την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές δεν τη δέχονται στις εθνικές; Η επιστολική ψήφος δεν είναι εκχώρηση δικαιώματος. Είναι μια τεχνική διευκόλυνση για την άσκηση ενός δικαιώματος που ήδη έχουν οι ομογενείς μας. Εως τώρα η ελληνική δημοκρατία έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αποτρέψει τους ομογενείς που έχουν δικαίωμα ψήφου να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Τα υπόλοιπα είναι προσχηματικά και αποκαλύπτουν τις φοβίες από τις οποίες πάσχει το πολιτικό μας σύστημα. 

Αντιμετωπίζουν με καχυποψία οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Σαν το παιδί που αρνείται να ανοίξει το στόμα του για να το εξετάσει ο γιατρός. Τίποτε παράδοξο, θα μου πείτε. Το μόνο παράδοξο έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι της αντιπολίτευσης. Δεν καταλαβαίνουν ότι με τούτα και με κείνα, πότε με την επιστολική ψήφο, πότε με την παροχή προστασίας στους καταληψίες, είναι καταδικασμένοι να ζουν στο μουσείο απολιθωμάτων της Μεταπολίτευσης; 

Θα μου πείτε και τα απολιθώματα έχουν τα προνόμιά τους. Κανείς δεν περιμένει τίποτε από αυτά. Παρά μόνο να είναι αυτά που είναι, ή μάλλον αυτά που υπήρξαν όσο ήσαν εν ζωή».

                                                         (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Υπάρχουν δύο επίπεδα προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων, διότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν ένα ιστορικό γεγονός: για πρώτη φορά η Αριστερά κέρδιζε βουλευτικές εκλογές από την ίδρυσή της. To πρώτο επίπεδο αφορά τη βραχυπρόθεσμη επίδραση στις εξελίξεις. Εδώ η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επέδρασε αρνητικά, διότι πέραν όλων των άλλων φόρτωσε την πατρίδα μας με ένα τρίτο, αχρείαστο και δυσβάστακτο μνημόνιο, που το πλήρωσαν οι Ελληνες πολίτες. 

Ομως, στο δεύτερο επίπεδο, απ’ όπου η θέα είναι ευρύτερη, η διακυβέρνηση της Αριστεράς τελικά ωφέλησε τον τόπο. Γιατί; Διότι απομυθοποίησε πλήρως όλα τα ιδεολογήματα που κυριάρχησαν στην ελληνική κοινωνία από τη Μεταπολίτευση και μετά. Βοήθησε στην ανανοηματοδότηση των εννοιών που παραδοσιακά τις ερμήνευε όπως ήθελε η Αριστερά, κάτι που ανατροφοδοτούσε την ηγεμονία της.

Σήμερα η Αριστερά δεν βρίσκεται μόνον πολιτικά ηττημένη και διασπασμένη, αλλά και ιδεολογικά απογυμνωμένη, καθώς με τη διακυβέρνησή της αποδείχθηκε το χάος που χωρίζει τις εξαγγελίες και τις διακηρύξεις της από την εφαρμογή τους στην πράξη. Τα οράματα και οι μαξιμαλιστικοί στόχοι χάνονται ή φθείρονται μέσα στη διαχείριση της καθημερινότητας και των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων».

                                                                   (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)