Απόψεις...

«Σκεφτείτε να είστε φοιτητής και να σπουδάζετε σε ένα καθαρό και επιμελημένο δημόσιο πανεπιστήμιο. Δίχως κακόγουστα γκράφιτι παντού, σκουπίδια παντού, ξεχαρβαλωμένες πόρτες, δίχως απειλές, προπηλακισμούς, καταστροφή των υποδομών του με καταλήψεις, δίχως τη βίαιη κατάργηση αυτού καθαυτού του κράτους δικαίου και της ελεύθερης έκφρασης. 

Σκεφτείτε να δουλεύετε σε ένα καθαρό και επιμελημένο δημόσιο πανεπιστήμιο ως καθηγητής, ερευνητής, διοικητικός, δίχως όλες τις παραπάνω ασχήμιες. Πόσο καλύτερη θα ήταν η διάθεση σας, η απόδοση σας να σπουδάζετε, να εργάζεστε σε ένα πανεπιστήμιο όπως το 99% των διεθνών πανεπιστημίων, ακόμη και αυτών των πιο φτωχών χωρών. 

Τα ακραία αριστερά στοιχεία που ευτελίζουν και απαξιώνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, για το οποίο υποκριτικά κόπτονται, θα συνεχίσουν να το ευτελίζουν γιατί αυτό είναι στο κέντρο της πολιτικής τους. Εστιάζουν στον ευτελισμό του κύριου μέσου μιας σύγχρονης κοινωνίας για πρόοδο και αυτήν την απεχθάνονται γιατί τους αναιρεί πολιτικά. Όπως οι ίδιοι δηλώνουν, σε μια ευημερούσα κοινωνία και οικονομία δεν έχουν λόγο ύπαρξης. 

Και σε μια χώρα μετά από υπερδεκαετή χρεοκοπία που για να επιβιώσει στο όλο και πιο βίαιο και ασταθές διεθνές περιβάλλον χρειάζεται ανάπτυξη όχι 2% αλλά 5-6% τα πανεπιστήμια της, όπως συμβαίνει στον προοδευμένο δημοκρατικό κόσμο, κατέχουν κεντρικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια. 

Στον ευτελισμό των δημοσίων πανεπιστημίων από τα ακραία αριστερά στοιχεία, δυστυχώς συμβάλουν με την ανοχή, την ολιγωρία, την αδιαφορία τους και η Πολιτεία, οι ακαδημαϊκές αρχές τους, η δικαιοσύνη, οι καθηγητές και οι φοιτητές τους, η οικογένεια και η κοινωνία, παρά τα ανεύθυνα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν όλοι κάθε φορά που το πανεπιστήμιο βιάζεται.Οι φασίζουσες ακροαριστερές μειοψηφίες ευτελίζουν εύκολα το δημόσιο πανεπιστήμιο, γιατί δεν βρίσκουν καμία αντίσταση από την ακαδημαϊκή κοινότητα. 

Μήπως τελικά έχουμε συνηθίσει ως κοινωνία να ζούμε στη βρωμιά και τη βία και μεταφέρουμε αυτήν την άρρωστη συνήθεια στις επόμενες γενιές; Τριανταπέντε χρόνια εκπαιδευτικός δεν είδα ποτέ γονείς φοιτητών που ζουν αυτές τις ευτελείς εμπειρίες των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο να εξανίστανται δημόσια, να ζητούν τον λόγο δημόσια από τις ακαδημαϊκές αρχές και τους καθηγητές, από τους πολιτικούς που ψηφίζουν».

                                                                           (Αχ.Γραβάνης- liberal.gr)

«Τους τελευταίους μήνες κρατoύνταν σε μια σωφρονιστική αποικία στην απομακρυσμένη ρωσική Αρκτική, όπου εντοπίστηκε από τους δικηγόρους του έπειτα από τρεις εβδομάδες χωρίς κανένα νέο του. Δεν είχε καμία επαφή με τον έξω κόσμο, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με κανέναν, ήταν απολύτως απομονωμένος, κλεισμένος σε ένα κελί ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων, από το οποίο ήξερε ότι ενδεχομένως να μην έβγαινε ποτέ ξανά ζωντανός – όπως τελικά συνέβη. 

Ο Αλεξέι Ναβάλνι βρισκόταν εδώ και καιρό στα χέρια των θανάσιμων εχθρών του, οι οποίοι είχαν προσπαθήσει να τον εξοντώσουν τουλάχιστον μία-δύο φορές. Θα μπορούσε να είχε παραμείνει στο εξωτερικό, όπου θα επιδοκιμαζόταν ως η πιο δυνατή φωνή ενάντια στο καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν, που κυβερνά τη Ρωσία εδώ και περισσότερο από μια εικοσαετία. Επέλεξε, ωστόσο, να επιστρέψει στην πατρίδα του, όντας βέβαιος πως θα κατέληγε στη φυλακή και γνωρίζοντας πως εκεί μπορεί και να τον περίμενε ο θάνατος.

Επιπλέον, ο Ναβάλνι σπούδασε (και) στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ με υποτροφία, μέσω του προγράμματος Yale World Fellows, στο πλαίσιο του οποίου κάθε χρόνο επιλέγονται μόλις 16 άτομα από όλον τον κόσμο, εν δυνάμει «παγκόσμιοι ηγέτες». Φυσικά, το Κρεμλίνο και οι προπαγανδιστές του δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη και άρχισαν να τον παρουσιάζουν ως πράκτορα στην υπηρεσία των ΗΠΑ, άποψη την οποία συμμερίζονταν αρχικά και πολλά Δυτικά ΜΜΕ, καθώς και πολιτικοί και απλοί πολίτες. 

Ωστόσο, οι όποιες αμφιβολίες όσον αφορά τις προθέσεις του Αλεξέι Ναβάλνι διαλύθηκαν όταν επέλεξε να επιστρέψει στη Ρωσία, τον Ιανουάριο του 2021, παρότι γνώριζε τι τον περίμενε. «Αυτή είναι η διαφορά του με όλους τους άλλους. Δεν ήταν ένας εξόριστος πολυτελείας, όπως ο Γκάρι Κασπάροφ ή άλλοι εμιγκρέδες συμπατριώτες του. Υπήρξε μέχρι το τέλος πρωταγωνιστής της ρωσικής πολιτικής, η μόνη δυνατή φωνή διαφωνίας» γράφει ο Μάρκο Ιμαρίζιο». 

                                                                                               (Protagon.gr)