Λίγα γραμμάρια πολωνίου...

«Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φροντίζουν να συνδυάζουν τη φυσική εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων με την ηθική τους εξόντωση. Αλλες φορές η ηθική εξόντωση προηγείται, άλλες έπεται.

Σημασία έχει το θύμα να απαξιωθεί. Για τον Ναβάλνι, ένα πράγμα έχουμε να πούμε: πάλεψε για τα πιστεύω του και αυτό το πλήρωσε με τη ζωή του. Πάλεψε με ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, που είναι εκπαιδευμένο να εξοντώνει βιολογικά, με τους πιο εξελιγμένους τρόπους, όσους θεωρεί πως το απειλούν. 

Δεν έχει σημασία ότι πραγματική απειλή δεν υφίσταται. Τι θα μπορούσε να κάνει η Πολιτκόφσκαγια ή ο Νεμτσόφ στο καθεστώς Πούτιν; Και όμως δολοφονήθηκαν, γιατί αυτό επέβαλε η λογική ενός συστήματος που δεν ανέχεται ούτε τις μεμονωμένες φωνές κριτικής και αμφισβήτησης. Οι άκαμπτες δομές του συνθλίβουν με αυτόματα αντανακλαστικά ό,τι αντιστέκεται, ό,τι διαφοροποιείται. 

Επί αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ενωσης, στη μετασταλινική περίοδο, τους αντιφρονούντες τούς έκλειναν σε ψυχιατρεία. Δεν μπορεί να ήταν ψυχικά και διανοητικά ισορροπημένος ένας άνθρωπος που δεν του άρεσε ο επίγειος σοσιαλιστικός παράδεισος! Συνεπώς ο εγκλεισμός δεν ήταν ποινή, ήταν μια θεραπευτική αγωγή. 

Σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Λίγα μιλιγκράμ πολωνίου είναι και πιο αποτελεσματικά και αναμφίβολα στοιχίζουν λιγότερο. Η «δουλειά» τελειώνει χωρίς ίχνη και με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει στις πρακτικές Πούτιν. Μάλιστα, ένα κομμάτι του ερωτοτροπεί μαζί του κρυφά ή φανερά. 

Στην πατρίδα μας, όπου η δεξιά και η αριστερή ρωσοφιλία ανθούν, περισσότερα ήταν τα δημοσιεύματα και τα σχόλια που μείωναν, υπαινικτικά ή απροκάλυπτα, την προσωπικότητα του Ναβάλνι από αυτά που εκθείαζαν τον αγώνα του. Αναμενόμενο και ευεξήγητο».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)