Σοβαρά , τώρα;

 

«Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που καταδικάζει την Ελλάδα για παραβιάσεις στο Κράτος Δικαίου και στην ελευθερία του Τύπου, κατά τον Κασσελάκη είναι «μαύρη σελίδα στην πορεία της χώρας», κατά τον Ανδρουλάκη «εκθέτει διεθνώς και ανεπανόρθωτα τη χώρα», κατά τον Χαρίτση «αναδεικνύει την Ελλάδα σε σύμβολο του πολιτικού αυταρχισμού». Μάλιστα. Οπότε υποθέτω ότι τα παιδιά που ανεμπόδιστα έχουν καταλάβει τα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας έχουν επίγνωση ότι ζουν σε ένα καθεστώς ημι-χούντας, όπου οι βασικές δημοκρατικές ελευθερίες είναι υπό διωγμόν. 

Αντιστοίχως, οι ομάδες νεαρών αγωνιστών που στο πανεκπαιδευτικό αλληλοδάρθηκαν ανηλεώς μεταξύ τους χρησιμοποιώντας ως κεφαλοθραύστες ρόπαλα με κόκκινες σημαίες στην άκρη τους, υποθέτω ότι έχουν πλήρη και απόλυτη συνείδηση ότι διαβιούν σε ένα βαθιά αυταρχικό και καταπιεστικό κράτος. 

Ομοίως, οι αγρότες που ανοιγοκλείνουν κατά βούληση τους εθνικούς δρόμους δίχως αστυνομικός ή εισαγγελέας να κουνάει το δαχτυλάκι του, είμαι βέβαιος ότι νιώθουν πάνω τους βαριά τη σκιά του ελληνικού μητσοτακικού ορμπανισμού που τους συνθλίβει καθημερινά. 

Αμ τα ελληνικά κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ιστοσελίδες και social media, που στέλνουν τα κείμενά τους στην επιτροπή λογοκρισίας του Μεγάρου Μαξίμου πριν τα δημοσιεύσουν, τι να πουν; Αδικο έχουν να αναπολούν τον Νίκο Παππά με τα μόλις τέσσερα κανάλια του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, και τον Πάνο Καμμένο, που δεχόταν αδιαμαρτύρητα και άνευ μηνύσεως κάθε κριτική του από τον Τύπο; 

Είναι, βέβαια, και αυτή η υπόθεση των Τεμπών, που θα έπρεπε να έχει τελεσιδικήσει μέσα σε οκτώ μήνες και να έχουν ήδη εκτελεστεί οι ένοχοι. Μιλάμε για καραμπινάτη συγκάλυψη. Αδικο έχουν, το λοιπόν, να αναπολούν τη δίκη για το Μάτι και εκείνη της Χρυσής Αυγής, που επί ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσαν στο πιτς φιτίλι; (Πάνω από πέντε χρόνια εκάστη). Εξ ου και η κεντρο-αριστερο-ακρο-αριστερή πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που μας καταδίκασε, ουδέποτε ασχολήθηκε με εκείνες τις ιστορίες. Είχαν εμπιστοσύνη στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Αμ εκείνος ο δύστυχος ο Καραϊβάζ; Που κανένας δεν ξέρει από ποιον και γιατί δολοφονήθηκε τόσο άνανδρα, αλλά που τον χρησιμοποιούν κατά βούληση κάτι Βέλγοι και κάτι Ολλανδές για να αποδείξουν ότι στην Ελλάδα όλοι οι δημοσιογράφοι περπατούν με ένα πιστόλι να τους σημαδεύει; Ακούσατε κάποιον εδώ στην Ελλάδα να καταγγέλλει ότι υπάρχει συγκάλυψη στην υπόθεση Καραϊβάζ; Οχι, τον θυμόμαστε τον άτυχο μόνο όταν τον επιστρατεύουν ο Αρβανίτης και η Σοφί Ιντ Βελτ, για να τα βάλουν με την Ελλάδα. 

Εντάξει, να μην αδικούμε την έκθεση, οι υποκλοπές ήταν σοβαρό ζήτημα στο οποίο, ως και εκ της φύσεως του, δεν δόθηκαν πλήρεις απαντήσεις. Αλλά στα υπόλοιπα; Φοβάται κάποιος να μιλήσει στη χώρα που ζούμε; Ο Χίος, ο Σπίνος και όλοι οι όμοιοί τους γράφουν ό,τι θέλουν ή όχι; Λένε ό,τι γουστάρουν ή όχι; 

Οι προκηρύξεις των τρομοκρατών και των βομβιστών δημοσιεύονται ελεύθερα ή όχι; Και, ειλικρινά, πείτε μας αν οι δημοσιογράφοι που σήμερα αρθρογραφούν κατά του Μητσοτάκη κινδυνεύουν να δαρθούν στον δρόμο ή να ανατιναχθούν οι είσοδοι των σπιτιών τους ή να χωθούν στη φυλακή μετά από μηνύσεις, όπως γινόταν την περίοδο 2012-2019. 

Τότε που εδώ κυβερνούσαν αυτοί που σήμερα, ως πολιτικά απομεινάρια, ψηφίζουν στην Ευρώπη εναντίον της χώρας τους. Αλλά κυρίως, απαιτούν να επανεξεταστούν τα κονδύλια που δίνονται στους Ελληνες, διότι είναι ψηφοφόροι μιας κοινοβουλευτικής χούντας. 

Αλήθεια, στους αγρότες που ζητούν περισσότερα ευρωπαϊκά λεφτά και μεγαλύτερη ευρωπαϊκή προστασία, τι θα πουν όλοι αυτοί που σήμερα πανηγυρίζουν για την ευρωπαϊκή καταδίκη; Αφού πάνε και σκαρφαλώνουν πάνω στα τρακτέρ τους, τι ζητούν από την Ευρώπη; Να δώσει περισσότερο ευρωπαϊκό χρήμα στην ελληνική αγροτιά ή να κόψει και αυτό που ήδη δίνει, ως τιμωρία διότι επιλέγουν Μητσοτάκη;»

                              (Απόσπασμα άρθρου του Δ. Ευθυμάκη από το Protagon.gr)