Ποδηλατόδρομοι... για πεζούς;

 

Όταν κάτι δεν λειτουργεί στην πράξη, χρόνια τώρα, καλό είναι να αλλάζει. Αφού λοιπόν στο παραλίμνιο μέτωπο οι πεζοί περπατούν πάνω στον ποδηλατόδρομο γιατί το οδόστρωμα είναι καλύτερο, πιο ψηλό και πιο κοντά στη λίμνη ενώ οι ποδηλάτες πρέπει να κάνουν ελιγμούς για να τους αποφύγουν, καλό θα ήταν να στρωθεί νέο δάπεδο -στο έτσι κι αλλιώς φθαρμένο κομμάτι του- και να έρθει στο ίδιο ύψος με τον ποδηλατόδρομο, ενώ τα ποδήλατα να κινούνται προς τη πλευρά του κάστρου και όχι της λίμνης. 

Επίσης, στη Δ. Φιλοσόφου τα ποδήλατα θα μπορούσαν να κινούνται από την απέναντι πλευρά του δρόμου, κάτω από τα δέντρα, και όχι όπως τώρα …στο πουθενά.

Πώς γίνεται;

Πώς γίνεται να περπατάει ο κόσμος μέσα στον δρόμο και να μην υπάρχει πεζοδρόμιο από την  αριστερή πλευρά της Μιαούλη όπου το μόνο που χρειάζεται είναι μια πλακόστρωση σε νέο πεζοδρόμιο (το οποίο μιλάει από μόνο του αφού έχει αφήσει και το αποτύπωμά του στον χώρο;) Γιατί πράγματα που οπουδήποτε αλλού θα είχαν γίνει άμεσα, εδώ θα γίνουν –αν γίνουν- μετά από δεκαετίες ενώ με άνεση ξηλώνουμε κάτι που είναι σε καλή κατάσταση απλώς για να το… ξαναφτιάξουμε;

Πώς γίνεται να μην υπάρχει αστική σύνδεση κάτω από το Ρολόι ενώ τα γιγάντια τουριστικά λεωφορεία, όχι μόνο να παραβαίνουν τη σήμανση και να διασχίζουν τη Δωδώνης- Αβέρωφ, αλλά και να κατεβαίνουν στη λίμνη όπου παρκάρουν κιόλας, ενώ το αστικό ΚΤΕΛ να μην κατεβαίνει καθόλου προς τη λίμνη αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος της πόλης και όλο το κάστρο χωρίς συγκοινωνία; Απαντήσεις δεκτές.

Εδώ... γελάμε

                                                                                                                 (Χρ. Παπανίκος-"Ελλάδα 24")
 

Μήνυμα... προς πάσα κατεύθυνση

 

«Μία ημέρα έμεινε ψηλά στην επικαιρότητα ο Ναβάλνι και το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου του. Το θέμα ξεχάστηκε, καθώς επικαλύφτηκε από γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας. Εξάλλου η Σιβηρία πέφτει μακριά. 

Στην Ελλάδα, έγινε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από τη ρωσική πρεσβεία για την τιμή των όπλων, οργανωμένη με ιδιωτική πρωτοβουλία. Απείχαν όλα τα κόμματα. Και ποια να συμμετάσχουν, άλλωστε; Αυτά που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας είναι όλα ρωσόφιλα. Αν συμμετείχαν σε κάποια εκδήλωση, αυτή θα ήταν συμπαράστασης προς τον Πούτιν. Για την Αριστερά, ούτε κουβέντα. 

Κάτι πήγε να ψελλίσει αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως το επίσημο κομματικό έντυπο μίλησε πρωτοσέλιδα για τυχαίο θάνατο –χωρίς εισαγωγικά– ενώ το κείμενο που ακολουθούσε ήταν επικριτικό για προηγούμενες δραστηριότητες του Ναβάλνι. 

Η ορθόδοξη Αριστερά αγνόησε το γεγονός. Παλιότερα θα μιλούσε για αντισοβιετισμό και αντικομμουνισμό – αυτά πάντα πήγαιναν μαζί στις ένδοξες εποχές της Σοβιετικής Ενωσης. 

Η Νέα Δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν συμμετέχει σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αυτή την εποχή κόβει βασιλόπιτες. Το δε ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην πήρε χαμπάρι τι συνέβη κάπου 1.600 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μόσχας. 

Ο θάνατος του Ναβάλνι, όπως και του Νεμτσόφ πριν από λίγα χρόνια, δεν συγκίνησε για έναν απλό λόγο. Διότι θεωρήθηκε η απολύτως φυσιολογική κατάληξη της πορείας ενός αντιφρονούντος προς το καθεστώς Πούτιν. Θυμάμαι πως όταν δολοφονήθηκε η Αννα Πολιτκόφσκαγια, το 2006, οι αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο ήταν έντονες και είχαν διάρκεια, καθώς τότε ήταν άλλες εποχές. Ο Πούτιν δεν είχε δώσει ακόμη τα «διαπιστευτήριά του». 

Σήμερα, όλοι μας έχουμε εξοικειωθεί με την ιδέα πως όποιος τον αντιπολιτεύεται είναι εν δυνάμει νεκρός. Η εξοικείωσή μας με τον θάνατο των αντιφρονούντων είναι ο στόχος του ρωσικού καθεστώτος. Γι’ αυτό και όταν προκύψει ένας «τυχαίος» θάνατος, με ή χωρίς αιφνίδιο σύνδρομο, ουδείς πλέον εκπλήσσεται. 

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διακρίνονται για τον κυνισμό τους, τον οποίον προβάλλουν με επιστημονικό τρόπο. Γνωρίζουν ότι είναι γνωστό στη Δύση πως το πολώνιο και το νόβιτσοκ τα χρησιμοποιούν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Δεν κρύβονται· με τη χρήση τους αφήνουν το αποτύπωμά τους γιατί θέλουν να βρεθεί, ώστε να περάσουν το μήνυμα, προς πάσα κατεύθυνση, πως αυτό το τέλος περιμένει τους αντιπάλους τους. 

Είναι ένα απάνθρωπο μήνυμα ισχύος με παραλήπτη κυρίως τον δυτικό κόσμο, ο οποίος άναυδος παρακολουθεί την πορεία ενός τέρατος που αυτός ενδυνάμωσε».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

 

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                                         (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

  

«Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είναι που πληρωνόταν από τη δουλειά του στον δημόσιο τομέα δίχως να εμφανίζεται καν στον χώρο εργασίας. Ειδικά στους δήμους, γίνεται της κακομοίρας. Στις δε υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, το θέμα ξεφεύγει. Ρωτήστε ειλικρινείς δημάρχους, όχι δημόσια, διότι δεν θα το ομολογήσουν ποτέ, αλλά κατ’ ιδίαν. Θα φρίξετε. 

Πρόσφατα μου έλεγε δήμαρχος που έχασε, ότι η υπηρεσία καθαριότητάς του είχε ονομαστική δύναμη 270 άτομα, αλλά σε καθημερινή βάση δεν δούλευαν ούτε τα μισά. Οι υπόλοιποι ήταν μονίμως άρρωστοι, αναξιοπαθούντες, προβληματικοί, με οικογενειακά θέματα, με ψυχικά προβλήματα και πάει λέγοντας. 

Τελικά, ο δήθεν παλαιοχριστιανός της Κορινθίας δεν ήταν παρά ένας τεμπέλης κοπανατζής που ζούσε εις βάρος όλων ημών των υπολοίπων. Επαιρνε μισθό 1.018 ευρώ τον μήνα από τον δήμο, δίχως να δουλεύει. Την είχε αράξει στο λαγούμι του και κατασκεύαζε θεωρίες απομάκρυνσής του από τον πολιτισμό, πίνοντας τα γάργαρα και άκοπα νερά των ορεινών Τρικάλων εις υγείαν των κορόιδων. 

Θα έπρεπε κάθε πρωί να ακολουθεί το απορριμματοφόρο και να βγάζει τίμια το ψωμί των παιδιών του, πλην αυτός μας φλόμωσε με αρλούμπες περί Γραικών και Ρώσων παλαιόπιστων και Αμις. Μόνο τους χριστιανούς στυλίτες δεν επιστράτευσε. 

Ο δήμαρχος Ερέτριας-Αμαρύνθου βγήκε στα κανάλια, το ίδιο και η αρμόδια αντιδήμαρχός του. Τη γλίτωσαν αμφότεροι διότι έχουν αναλάβει πρόσφατα και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ο κοπανατζής παλαιοχριστιανός δεν ήταν η πρώτη τους προτεραιότητα. Τον έψαξαν εξάλλου, τον πήραν και τηλέφωνο, του θυροκόλλησαν και κλήση σε κάποια διεύθυνση, έπραξαν τα τυπικώς δέοντα. 

Βεβαίως, αυτό που άκουσα, ότι «μας ήταν δύσκολο να ξέρουμε αν παρουσιάζεται ή όχι στη δουλειά του», δεν το καταλαβαίνω. Δεν υπάρχει αυτό σε καμιά υπηρεσία, ούτε δημόσια ούτε ιδιωτική. Εκτός και αν αυτοί που δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα είναι τόσο πολλοί, που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τότε πάω πάσο. 

Καλά έκανε η Κεραμέως και διέταξε έρευνα. Αν μη τι άλλο, να μη μας κοροϊδεύει κατάμουτρα ένας τύπος που σούφρωνε κανονικά τον μισθό του Δημοσίου δίχως να δουλεύει ούτε μία εργατοώρα και να μας θεωρεί και ηλίθιους, λέγοντας ότι δούλευε στην αποκομιδή σκουπιδιών με τηλεργασία. Ή ότι έκανε γραφική δουλειά με το κομπιούτερ του από τη σπηλιά. Η οποία σπηλιά δεν είχε ηλεκτρισμό λόγω ιδεολογικής απάρνησης της τεχνολογίας, αλλά wi-fi είχε για να συνδέεται ο ιδιοκτήτης της με τις υπηρεσίες».

                                                                          (Δ.Ευθυμάκης-protagon.gr)

«Θα γίνω Παλαιοχριστιανός να ζήσω στα λαγούμια (δις). Δημόσιος υπάλληλος. Να δουλεύω με τηλεργασία, να μην πατάω στη δουλειά, να την περνάω φίνα. Θαυμαστά τα έργα σου Κύριε. Τηλεργασία δίχως ρεύμα, δίχως ίντερνετ. Αυτά είναι! Έτσι και έχεις τα μεγάλα μέσα, Μεγάλη η Χάρη σου Κύριε, μπορείς σε αυτήν τη χώρα να το κάνεις κι αυτό! Να δουλεύεις δηλαδή το «σύστημα» και τους συμπολίτες σου κανονικά! Το αστείο σε αυτήν την περίπτωση είναι, ότι ο άνθρωπος αυτός θα πάρει μέχρι και σύνταξη από το δημόσιο!

Και είναι άρχοντας! Όλα και όλα. Αφού κατάφερε να πείσει τους φορολογούμενους ότι μπορεί να εργάζεται με… τηλεργασία από ένα μέρος που δεν έχει ηλεκτρικό και ίντερνετ, τότε του αξίζουν συγχαρητήρια. Την ίδια ώρα θα πρέπει οι προϊστάμενοί του στο Δήμο και ο δήμαρχος να μας εξηγήσουν πώς διαχειρίζονται τα χρήματα των φορολογουμένων.

Κάτι τέτοια τυχαία γεγονότα, αναδεικνύουν πράγματα που εμείς οι παλιάνθρωποι και παλιοχριστανοί και ουδέποτε Παλαιοχριστιανοί, σίγουρα, όμως, ανάλγητοι  και φιλελέδες, λέμε σε κάθε ευκαιρία: Αξιολόγηση και άρση της μονιμότητας στο δημόσιο. Είναι αλήθεια, ότι τέτοια απρόβλεπτα και τυχαία γεγονότα έχουν μεγαλύτερη δύναμη να μετακινήσουν έναν βράχο απ’ ότι η Πίστη εκατομμυρίων αριστερών ότι η χώρα αυτή θα γίνει τελικώς Σοβιετία. Και ήταν πράγματι ένα τυχαίο γεγονός, απ' αυτά που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας».

                                                                           (Θ.Μαυρίδης-liberal.gr)

Εδώ ...ΔΕΝ γελάμε

                                                                                                         (Χρ. Παπανίκος-"Ελλάδα 24")

 

Ουκρανία και Ισραήλ...

  

«Η συμπλήρωση δύο ετών - ποιος να το περίμενε - από την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, συνέπεσε με τη συνέχιση των επιχειρήσεων του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα. 

Τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν μια υπαρξιακή απειλή. Κάποιοι - ίσως είναι οι περισσότεροι - αγνοούν το βάθος της έννοιας «υπαρξιακή απειλή». Ο εχθρός σου δε θέλει απλώς να σου αποσπάσει εδάφη, θέλει να σε εξαφανίσει. 

Αυτή είναι η μια όψη. Η άλλη όψη αφορά τους επιτιθέμενους. Τους Ρώσους και τους τρομοκράτες της Χαμάς και των άλλων ενόπλων παλαιστινιακών οργανώσεων. Και οι μεν και οι δε εκπροσωπούν ό,τι πιο βάρβαρο, ολοκληρωτικό και σκοταδιστικό υπάρχει σήμερα στον πλανήτη μας, κυρίως στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι μόνον. 

Για αυτή την κατάσταση δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο δυτικός κόσμος. Έκανε και συνεχίζει να κάνει λάθη που εξαχρειώνουν τους βάρβαρους. Από πολύ νωρίς όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εκτίμησε σωστά - με βασική ευθύνη των γερμανικών ελίτ - το φαινόμενο Πούτιν. 

Αφελείς και ιδιοτελείς οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούσαν να αντιληφθούν πως η οικονομική ενδυνάμωση της Ρωσίας του Πούτιν, μοιραία θα αναβίωνε το σοβιετικό imperium στη σύγχρονη μορφή του.  

Στο Ισραήλ η κατάσταση έχει πολύ πιο βαθιές ιστορικές ρίζες. Η Δύση, ποτέ δεν έλεγξε πού πηγαίνουν τα δεκάδες - για να μην πω εκατοντάδες - δισεκατομμύρια δολάρια που έδινε για την αρωγή των Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι με τέτοιου επιπέδου βοήθεια, αντί να ζουν σε πρότυπους οικισμούς, ζούσαν και ζουν σε σκηνές ή σε μαχαλάδες, την ίδια στιγμή που οι ηγέτες τους διάγουν ζωή χαρισάμενη.

Οι ηγέτες του Δυτικού κόσμου δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της διακύβευσης στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Γάζας. Και πολύ φοβούμαι πως δε θα το αντιληφθούν ποτέ».

(Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από το  liberal.gr)

Δύο χρόνια από την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία...

 

Ναβάλνι: Ενας μάρτυρας, δημόσιο σύμβολο...

  

«Η ρωσική φυλακή είναι ένα μέρος στο οποίο πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις κάθε μέρα», είπε σε συνέντευξή του ο Ρώσος πρώην ολιγάρχης Μιχαήλ Χοντορκόφσκι. Κάτι ξέρει – δέκα χρόνια πέρασε στη φυλακή, μετά την αντιπαράθεσή του με τον Πούτιν. Ο Αλεξέι Ναβάλνι άντεξε ψυχικά μέχρι το τέλος. 

Μία ημέρα πριν από τον θάνατό του, συγγενείς και συνεργάτες τον είχαν δει σε βιντεοκλήση όταν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο. Ηταν κεφάτος. Ετσι ήταν πάντα, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές: θαρραλέος, χαμογελαστός και πνευματώδης.Το σώμα του, όμως, ήταν εμφανώς καταπονημένο. Η ψυχική αντοχή του δεν απέτρεψε τον βιολογικό του θάνατο. Αντεχε γιατί η ψυχή του ήταν από μέταλλο, αφιερωμένη στον αγώνα για μια «όμορφη Ρωσία του μέλλοντος», όπως έλεγε – μια δημοκρατική χώρα, με κράτος δικαίου, χωρίς διαφθορά. Το σώμα του, όμως, καταβλήθηκε. 

Δεν ήταν μόνο οι κακουχίες της φυλακής, που ισοδυναμούσαν με διαρκές βασανιστήριο. Αντιμετώπιζε τις συνεχείς προσπάθειες του καθεστώτος να τον εξοντώσει στη φυλακή – από στέρηση ύπνου και ψυχολογικό πόλεμο μέχρι υποσιτισμό και, πιθανότατα, βραδεία δηλητηρίαση. Το ένα πόδι του μούδιασε υπερβολικά, ανέπτυξε στομαχικές παθήσεις, αισθανόταν ζαλάδες. Οι συνεργάτες του υποψιάζονταν ότι τον δηλητηρίαζαν σιγά σιγά μέσω τροφής.

Ο Αλεξέι Ναβάλνι δεν δολοφονήθηκε απλώς. Στη νεοτσαρική Ρωσία του Πούτιν, η δολοφονία του ήταν θέμα χρόνου. Ο ίδιος αυτοθυσιάστηκε – μπορούσε να αποφύγει τον θάνατο, αλλά δεν το έκανε.. Ξεμπρόστιαζε ανηλεώς τη διαφθορά του Πούτιν, του Μεντβέντεφ και των υποτακτικών τους. Το ντοκιμαντέρ του για την αξίας ενός δισ. βίλα του Πούτιν στην Κριμαία είδαν 100 εκατ. άνθρωποι σε δέκα ημέρες. Είχε γίνει απειλητικός.

Ο Ναβάλνι δεν δολοφονήθηκε απλώς. Στην κλεπτοκρατική, ιμπεριαλιστική και νεοτσαρική Ρωσία του Πούτιν, η δολοφονία του ήταν θέμα χρόνου. Ο Ναβάλνι αυτοθυσιάστηκε – μπορούσε να αποφύγει τον θάνατο, αλλά δεν το έκανε. 

Σαν τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου και τόσων άλλων ηρώων, η θυσία του συνιστά «υπερβολή»: ο μάρτυρας υπερβαίνει την υπολογιστική ανταμοιβή, μετατρέποντας το σώμα του σε δημόσιο σύμβολο. Γενναίο παλικάρι, θα ζει και θα εμπνέει».

(Απόσπασμα άρθρου του Χ.Τσούκα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ ...ΔΕΝ γελάμε

                                                                                                       (Δ. Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Λίγα γραμμάρια πολωνίου...

«Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φροντίζουν να συνδυάζουν τη φυσική εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων με την ηθική τους εξόντωση. Αλλες φορές η ηθική εξόντωση προηγείται, άλλες έπεται.

Σημασία έχει το θύμα να απαξιωθεί. Για τον Ναβάλνι, ένα πράγμα έχουμε να πούμε: πάλεψε για τα πιστεύω του και αυτό το πλήρωσε με τη ζωή του. Πάλεψε με ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, που είναι εκπαιδευμένο να εξοντώνει βιολογικά, με τους πιο εξελιγμένους τρόπους, όσους θεωρεί πως το απειλούν. 

Δεν έχει σημασία ότι πραγματική απειλή δεν υφίσταται. Τι θα μπορούσε να κάνει η Πολιτκόφσκαγια ή ο Νεμτσόφ στο καθεστώς Πούτιν; Και όμως δολοφονήθηκαν, γιατί αυτό επέβαλε η λογική ενός συστήματος που δεν ανέχεται ούτε τις μεμονωμένες φωνές κριτικής και αμφισβήτησης. Οι άκαμπτες δομές του συνθλίβουν με αυτόματα αντανακλαστικά ό,τι αντιστέκεται, ό,τι διαφοροποιείται. 

Επί αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ενωσης, στη μετασταλινική περίοδο, τους αντιφρονούντες τούς έκλειναν σε ψυχιατρεία. Δεν μπορεί να ήταν ψυχικά και διανοητικά ισορροπημένος ένας άνθρωπος που δεν του άρεσε ο επίγειος σοσιαλιστικός παράδεισος! Συνεπώς ο εγκλεισμός δεν ήταν ποινή, ήταν μια θεραπευτική αγωγή. 

Σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Λίγα μιλιγκράμ πολωνίου είναι και πιο αποτελεσματικά και αναμφίβολα στοιχίζουν λιγότερο. Η «δουλειά» τελειώνει χωρίς ίχνη και με συνοπτικές διαδικασίες. Ο δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει στις πρακτικές Πούτιν. Μάλιστα, ένα κομμάτι του ερωτοτροπεί μαζί του κρυφά ή φανερά. 

Στην πατρίδα μας, όπου η δεξιά και η αριστερή ρωσοφιλία ανθούν, περισσότερα ήταν τα δημοσιεύματα και τα σχόλια που μείωναν, υπαινικτικά ή απροκάλυπτα, την προσωπικότητα του Ναβάλνι από αυτά που εκθείαζαν τον αγώνα του. Αναμενόμενο και ευεξήγητο».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

«Επαναστάτες» και... «αντεπαναστάτες»

 

«Το σκηνικό είναι λίγο-πολύ γνωστό. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 19 Φεβρουαρίου άνδρες των ΜΑΤ εισήλθαν στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και εκδίωξαν τους καταληψίες. Η απελευθέρωση της Σχολής λέγεται πως έγινε μετά από αίτημα του κοσμήτορα για να μη χαθεί η εξεταστική, ενώ η Πρυτανεία πολύ ορθά δήλωσε πως, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, δεν απαιτείται η δική της πρόσκληση προς την ΕΛ.ΑΣ.

Τα ξημερώματα επίσης μια φοιτήτρια που βρισκόταν σε επαναστατική επαγρύπνηση κατήγγειλε την εισβολή και τον κοσμήτορα, ο οποίος, όπως δήλωσε η μικρή μας Πασιονάρια, άνοιξε πόλεμο όχι μόνον με τους φοιτητές της Σχολής, αλλά και με τους φοιτητές όλου του ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια του επαναστατικού της δεκάρικου χειρονομούσε με το δασκαλεμένο ύφος του αγκιτάτορα, ο δε τόνος της φωνής της φανέρωνε και την κομματική της ένταξη.

Οι επαναστάτες παίρνουν μαθήματα και επαναστατικής ορθοφωνίας στα κομματικά φροντιστήρια. Δε γίνεται να καταγγέλλεις ολόκληρο κοσμήτορα, όπως συζητάς με τις φίλες σου.Ευθύς ως τα ΜΑΤ αποχώρησαν από το κτίριο, η Σχολή ανακαταλήφθηκε από τις «προοδευτικές δυνάμεις». Αυτή τη στιγμή είναι άγνωστο σε τίνος τα χέρια βρίσκεται. Των επαναστατών ή των αντεπαναστατών; 

Πάντως λίγο αργότερα, μια ομάδα φοιτητών προέβη σε μια άλλη γενναία πράξη. Μπούκαρε στο κυλικείο της Πρυτανείας και «απαλλοτρίωσε» τα κουλούρια, χρεώνοντας τον λογαριασμό στον κοσμήτορα της Νομικής.

Είναι φανερό πως το μπαλάκι στα ΑΕΙ έχει χαθεί. Όχι μόνον για την κυβέρνηση, αλλά και για την κοινωνία όλη. Η Νομική του ΑΠΘ εκκενώθηκε και ανακαταλήφθηκε. Αυτό το μοντέλο πιθανόν να το δούμε σε όλες τις σχολές. 

Συγχρόνως, συγκεκριμένοι χώροι -όπως η πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου- αποτελούν τα ορμητήρια των μπαχαλάκηδων για τις μεταμεσονύκτιες επιδρομές τους κατά τις οποίες καταστρέφονται περιουσίες ιδιωτών.

Αν συνδυάσουμε αυτή την κατάσταση με το γεγονός πως τα Εξάρχεια -με τη συνδρομή του Χάρη Δούκα- έχουν ξαναγίνει άντρο παρανομίας, τότε το πρόβλημα της Δημόσιας Τάξης αναγορεύεται στο υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα για την κυβέρνηση».

(Απόσπασμα άρθρου του Σ. Μουμτζή από το liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

«Κανείς, νομίζω, από το ευρύ κοινό δεν μπορούσε να φανταστεί αυτά που διαδραματίζονται στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πώς διαλύεται ένα κόμμα σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση».Γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες, ζητωκραυγές και ωσαννά, μικροί στρατοί παραταγμένοι σε θέση μάχης και στο παρασκήνιο λοχαγοί και στρατηγοί να μετρούν δυνάμεις - κουκιά, να αλλάζουν στρατόπεδα χωρίς προειδοποίηση και φυσικά, πανταχού παρούσα η βαριά σκιά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε μία ύστατη προσπάθεια ελέγχου των εξελίξεων, υπονόμευσε το συνέδριο.

Είδα ένα βίντεο, με έναν σύνεδρο να λέει πως τους μισούν επειδή είναι παιδιά και εγγόνια των ηττημένων του Εμφυλίου και πως θα πρέπει να ανασυνταχθούν για να αντιμετωπίζουν αυτό το μίσος και την επίθεση των αντιπάλων. Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος που είπε αυτά τα λόγια έχει καταλάβει πως άλλαξε ο αιώνες και οι εποχές, πως οι άνθρωποι, οι πολίτες, βρίσκονται σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης, έχουν άλλες ελπίδες, προσδοκίες και φόβους. Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα ταχύρρυθμο πολιτικό φροντιστήριο για τους μη μυημένους στα ενδότερα και τα παρασκήνια της αριστεράς. 

Νεαροί αμετροεπείς φιλοδοξούν να γίνουν kingmaker, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους το ρόλο του ρυθμιστή πίσω από τις κουίντες, ώστε να ελέγχουν το κόμμα και τις εξελίξεις σε αυτό.Μη έχοντας εργαστεί ποτέ, το μόνο που ξέρουν είναι να ασχολούνται με αυτό που ονομάζουν «κομματική δουλειά», δηλαδή το ατελείωτο ξημεροβράδιασμα στα γραφεία ή στις γιάφκες των ομάδων, όπου μοναδικό τους μέλημα είναι η κατάκτηση και η νομή της δοτής κομματικής εξουσίας».

                                                            (Δ.Β.Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)

«Δεν µε κρατάει κανείς. Μόνον ο κόσμος». Ο Κασσελάκης αγορεύει σαν να είναι ηγέτης αυτοκρατορίας. Χθες είπε, χωρίς να χάσει τη σοβαρότητά του, ότι απαιτεί να σταματήσει αμέσως ο πόλεμος στη Γάζα. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ μελετούν τη δήλωση για να υπολογίσουν τις συνέπειες. Οι υπόλοιποι γύρω του λαλούν τη λόγια γλώσσα της πολιτικής. Ο Τεμπονέρας δήλωσε επισήμως ότι προσφέρει το «εγώ» του στο «εμείς». Απ’ ό,τι φαίνεται έχει περί πολλού το εγώ του ο άνθρωπος. Μην τον ξυπνάτε.

Μιλάνε για τη σωτηρία του τόπου, για την απαλλαγή του από τα δεινά του και χειροκροτεί ο ένας τον άλλον. Το μέλλον ανήκει στη Γεροβασίλη, η οποία κατόπιν ωρίμου σκέψεως πήρε την απόφαση να θυσιασθεί για την Αριστερά. Θα βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος στις τετραπλές εκλογές που θα γίνουν προσεχώς. Ολοι μαζί κατάφεραν να κάνουν τον Τσίπρα να ακούγεται σοβαρός και μετρημένος. 

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτοί που μας κυβέρνησαν για τέσσερα χρόνια δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί γιατί τους συνέβησαν όσα τους συνέβησαν. Τόσοι μήνες έχουν περάσει και δεν ακούστηκε μια λέξη μετάνοιας, ένα mea culpa, μια ένδειξη ενοχής. Εξ ου και η αναισθησία τους απέναντι στην αυτογελοιοποίηση. 

Ευτυχώς υπάρχει και ο Ανδρουλάκης. Αυτό το αγνό προϊόν της κρητικής γης που έχει αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη της Κεντροαριστεράς. Μάλλον ζήλεψε τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να αυτογελοιοποιούνται αυτοί κάτι έχουν στον νου τους, θα σκέφτηκε. Ας τους μιμηθώ για να δούμε τι γίνεται. Θα μου πείτε ότι για όλα αυτά φταίει ο Μητσοτάκης.

Η Αριστερά δεν θα ήταν σε αυτή την κατάσταση αν δεν είχε απέναντί της τον Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνον να αναλάβει αυτός προσωπικά την ανασυγκρότησή της. Μπορεί να χάσουμε το γέλιο, όμως θα έχουμε επιτέλους αντιπολίτευση».

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ... γελάμε

                                                                                              

                                                                                                            (Δ.Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)