Απόψεις...

«Φυσικά κι υπάρχουν αγρότες που μεταποιούν μόνοι τους σε προϊόν τον καρπό από το χωράφι τους. Και είναι οι ίδιοι, πάλι, που προωθούν το προϊόν τους στην αγορά. Αποτελούν τις λίγες εξαιρέσεις στην  πολυετή μουρμούρα και κλάψα που θέλει τον έμπορο να «κλέβει» το βιός του ταλαίπωρου αγρότη. Για ν’ αρχίσει έτσι το «αιώνιο» βουκολικό δράμα της αγνής ελληνικής υπαίθρου… 

Φυσικά κι υπάρχει το σύγχρονο υπόδειγμα αγρότη που παράγει και πουλά ο ίδιος το προϊόν του, αδιαμεσολάβητα! Μπορεί με ευκολία να κατηγορούμε το Κράτος (μας), όμως η Ανώτατη Εκπαίδευση προσφέρει εδώ και δεκαετίες όχι μόνο Γεωπονικές Σχολές, αλλά και τα Τμήματα Φυτικής Παραγωγής μέσω των οποίων οι μαθητές της ελληνικής υπαίθρου έχουν τις δυνατότητες να εκπαιδευτούν σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Εν ολίγοις να γίνουν κυρίαρχοι στον τομέα τους. Να παράγουν και να ανοίγουν αγορές τέκνα και γονείς από κοινού. Να αυξάνουν την ευημερία τους, χωρίς να εγκαταλείψουν την γενέτειρα τους, έχοντας μετατρέψει το χωράφι σε κερδοφόρα επιχείρηση.

Γνώρισα αγρότη από περιοχή της Βοιωτίας, ο οποίος εμφιαλώνει το κρασί από τα αμπέλια στα οποία στράφηκε, αφού ξερίζωσε το βαμβάκι. Δηλαδή, άλλαξε καλλιέργεια, αφήνοντας πίσω το λιγότερο κοπιώδες είδος που προσέφερε πλούσιο εισόδημα στους Έλληνες αγρότες σε συνδυασμό με τις επιδοτήσεις και τα ετήσια μπλόκα από τη δεκαετία του 1990!

Ο ίδιος, αγρότης δεύτερης γενιάς, μορφώθηκε στη Φυτική Παραγωγή κι άρχισε να εμπορεύεται μόνος το προϊόν του, ώστε σήμερα να έχει εμπλουτίσει την επιχείρηση του με τις δύο κόρες του, επίσης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης.

Έμαθα, ακόμη, πως η επιδότηση σ΄αυτή την κατηγορία αγροτικής εκμετάλλευσης είναι μόλις 38 Ευρώ το στρέμμα αμπελιού, όταν σε άλλες καλλιέργειες φτάνει τα 2.500 Ευρώ! Ο φίλος Βάιος προσθέτει ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο: Μόνο η πιστοποίηση ότι το αμπέλι είναι βιολογικό κοστίζει 6.500 Ευρώ. Η επιδότηση δεν καλύπτει ούτε αυτό το κόστος».

                                                                      (Άρης Πορτοσάλτε- liberal.gr)

 «Τα έχουμε συζητήσει πάρα πολλές φορές. Δεν αρκεί η νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων. Δεν αρκεί η βούληση της κυβέρνησης. Δεν αρκεί να θέλει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών να αλλάξει η χώρα.ΜΙΚΡΕΣ συντεχνιακές μειοψηφίες δρώντας ιδεοληπτικά όχι μόνο αντιδρούν, αλλά και μπλοκάρουν στην ουσία κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Αγνοούν τους νόμους και τους κανόνες. Και, ως συνήθως, δεν υπάρχει καμία επίπτωση για την παραβατικότητα».

                                                                            (Γ.Τσαπρούνης- Ελ.Τύπος)