Απόψεις...

 

 «Αυτή την εβδομάδα συμπληρώνονται 25 χρόνια από τότε που ο Ούγκο Τσάβες με πρόσχημα τη κοινωνική δικαιοσύνη επέβαλε ένα καθεστώς που εκτός από ολοκληρωτικό σήμερα αποδεικνύεται και διεφθαρμένο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «δημοκρατικό» καθεστώς της Βενεζουέλας οδήγησε περί των 8 εκατομμυρίων ανθρώπων από την… υπερβολική ελευθερία στο να αναγκασθούν να εκπατρισθούν, ενώ χιλιάδες άλλοι βρέθηκαν και βρίσκονται στις φυλακές λόγω διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων από αυτές του Μαδούρο και πριν του Τσάβες. Από το 1999 μέχρι το 2012 ο πρόεδρος Τσάβες διαχειρίστηκε ανεξέλεγκτα το αστρονομικό ποσό των 56 δισεκατομμυρίων δολαρίων! 

Σύμφωνα με τα διαβαθμισμένα έγγραφα τεσσάρων εκθέσεων μεταξύ 2007 και 2012, διαπιστώθηκε η ύπαρξη 40 άδηλων λογαριασμών, που σύμφωνα με την έρευνα δημιουργήθηκαν μόλις ο Τσάβες συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα λόγω της ανυπαρξίας ελεγκτικών μηχανισμών. 

Για τους παροικούντες είναι κοινό μυστικό ότι οι οικογένειες του Τσάβες και του Μαδούρο είναι οι πλουσιότερες και οι πιο ισχυρές στη Βενεζουέλα. Ο Τσάβες είχε ένα σημειωματάριο όπου έγραφε τα χρήματα που έδινε στην οικογένειά του, στους φίλους, στους πολιτικούς, στους καλλιτέχνες και τους κινηματογραφιστές του Χόλιγουντ. Η οικογένεια Τσάβες εμφανίζεται ως ιδιοκτήτρια του μισού κράτους με φάρμες, κτηνοτροφικές μονάδες, εταιρείες και στόλο φορτηγών».

                                                                            (Χ.Παυλίδης- liberal.gr)

 «Οι καταλήψεις αποτελούν σύμπτωμα του κλίματος διάχυτης ανομίας στη σημερινή Ελλάδα, που εκδηλώνεται όχι μόνο στα campus των πανεπιστημίων, αλλά και σε άλλους χώρους (π.χ. γήπεδα, Εξάρχεια, Ζωνιανά). Σε ό,τι αφορά τα πανεπιστήμια, πρόκειται για τον εκφυλισμό της έννοιας του ακαδημαϊκού ασύλου. Το τελευταίο νοείται μόνο ως προστασία της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Επί δεκαετίες όμως, είχε μετατραπεί σε άσυλο ανομίας. Γεννήθηκε ως αντίδραση στην καταθλιπτική εμπειρία της δικτατορίας ή και του προδικτατορικού αυταρχισμού. 

Σήμερα, ενώ δεν απαιτείται πλέον άδεια των πρυτανικών αρχών για την επέμβαση της αστυνομίας όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις, επιβιώνει η παλαιότερη αντίληψη για το «άσυλο», ως ανοχή σε διάφορες μορφές βίας και αυθαιρεσίας. Αφότου, μάλιστα, εγκαταλείφθηκε το πείραμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η λειτουργία των ΑΕΙ σε συνθήκες ελευθερίας και ασφάλειας μοιάζει να έχει αφεθεί στις προσπάθειες της ακαδημαϊκής κοινότητας. Έτσι, όμως, το κράτος απεμπολεί το νόμιμο μονοπώλιό του στην τήρηση της τάξης και την επιβολή του νόμου».

                                                               (Σ. Τριανταφύλλου- ΑΤΗensvoice)