Απόψεις...

 «Η κατάντια τους δεν έχει όρια. Όλο θαρρούμε πως δεν έχει πιο κάτω κι όλο ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν κι άλλα σκαλιά να κατέβουν. Γιατί; Μα διότι ένα πολιτικό ανεμομάζωμα ήταν ο Σύριζα, η ανάδειξη μιας παρέας που δεν είχε αρχές, ιδεολογική βάση ή ρεαλιστική στοχοθεσία. Όλη τους η τεράστια επιτυχία ήταν ένα σάλτο πάνω στο άλογο της οικονομικής χρεωκοπίας που τους έκατσε. Το κλείνουν το μαγαζί, το τελειώνουν, πιστεύω να το ‘χετε καταλάβει. Δεν υπάρχει γυρισμός για την παρέα. 

Η οποία παρέα, στο δεκαπεντάχρονο διάβα της είχε λογιών-λογιών ανθρώπους. Ασόβαρους και κάπως σοβαρούς, τυχοδιώκτες και λιγότερο τυχοδιώκτες, γελοίους και όχι τόσο γελοίους, ασυνάρτητους αλλά και κάπως συγκροτημένους, αριστερούς αλλά και δεξιούληδες, αδίστακτους αλλά και καλά ανθρωπάκια. Δεν έπαψαν όμως όλοι μαζί να είναι μια δράκα που συλλογικά πορεύτηκε με εχθροπάθεια, με εκδικητικότητα, με τυχοδιωκτισμό και απόλυτη ασυναρτησία.

Η παρέα λοιπόν τελειώνει αργά-αργά, ακριβώς με τον τρόπο που της έπρεπε. Όσο μίσησαν, τόσο και παραπάνω θα γελοιοποιηθούν πριν τελευτήσουν τον πολιτικό τους βίο ως κόμμα. Ο Κασσελάκης τελικά, ήταν η έκφραση της Νέμεσης. Που κακώς τη θεωρούμε αρχαιοελληνική θεά της εκδίκησης, λάθος συλλογισμό έχουμε, ήταν η θεά της αποκατάστασης της συμπαντικής ισορροπίας, απέναντι στην υπερβολή και στην ύβρη. Μην απορείτε το λοιπόν, μ’ αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες στον Σύριζα. Αποκατάσταση μιας πελώριας εικοσαετούς στρέβλωσης γίνεται».

                                                                       (Δ.Καμπουράκης-liberal.gr)

«Η εικόνα μιας χώρας όπου τα δικαστήρια αποφασίζουν, π.χ., να κατεδαφιστούν αυθαίρετες κατασκευές που παραβιάζουν βάναυσα τη νομοθεσία για το περιβάλλον, αλλά εντούτοις τίποτα δεν γκρεμίζεται και οι αποφάσεις αυτές πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων, είναι ένα σοβαρό ζήτημα λειτουργίας του κράτους δικαίου. 

Εκδόθηκαν για να εκδοθούν και δυστυχώς τα ίδια συμβαίνουν, αν ανατρέξει κανείς, σε εκατοντάδες αποφάσεις του ΣτΕ σε όλη την επικράτεια. Σε παραλίες, αιγιαλούς, δάση, προστατευόμενες περιοχές, αλλά και μέσα στον αστικό ιστό. Αυθαίρετα για τα οποία έχει δικαστικά κριθεί και μάλιστα αμετάκλητα η κατεδάφισή τους, στέκουν αγέρωχα προς δόξαν της ανομίας και της ατιμωρησίας. 

Οι πολίτες που προσφεύγουν υφίστανται τη βάσανο της πολύχρονης δικαστικής διαδικασίας, ξοδεύουν, ψυχικά ταλαιπωρούνται και βλέπουν στο τέλος ότι η όποια δικαίωσή τους ακυρώνεται. Υπάρχει στ’ αλήθεια μεγαλύτερη έκπτωση σε ένα κράτος δικαίου από το να πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων οι δικαστικές αποφάσεις;»

                                                                        (Iω.Μάνδρου- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)