Απόψεις...

 

«Τα τελευταία σαράντα χρόνια η ζωή μας στρέφεται γύρω από το «αξίωμα» ότι «τα παιδιά έχουν δίκιο». Οι άρχοντες και οι δούκες της πολιτικής δεν θέλησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην ανομία. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται «νόμιμο δικαίωμα» η κατάληψη δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Τα παιδιά δεν έχουν δίκιο! Ούτε χτες είχαν, δηλαδή είχαμε, ούτε σήμερα έχουν δίκιο τα δικά μας παιδιά!

Οι μαθητές πάνε στο σχολείο για να μάθουν και όχι για να επιβάλλουν τον τρόπο με τον οποίο θα τους διδάξουν οι καθηγητές τους. Και οι καθηγητές δεν φοβούνται να πουν την γνώμη τους σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον ή να περάσουν τις πύλες του Πανεπιστημίου και να κατευθυνθούν άφοβα προς το γραφείο ή το αμφιθέατρο. 

Αυτά συμβαίνουν σε μια κανονική χώρα. Όχι στην Ελλάδα που οι τρομοκράτες θεωρούνται από μερίδα της φωτισμένης αριστερής πρωτοπορίας ως λαϊκοί αγωνιστές και οι φυλακισμένοι τρομοκράτες ως πολιτικοί κρατούμενοι.Η κοινωνία ανέχεται εδώ και δεκαετίες μια απαράδεκτη κατάσταση. Δεν έχει ακόμη ξεσηκωθεί, επειδή οι κοινωνίες δεν ξεσηκώνονται. Οι πρωτοπορίες το κάνουν. Κι επειδή η δεξιά είναι απούσα απ’ αυτές τις μάχες, το πεδίο έχει παραδοθεί πλήρως στα γκρουπούσκουλα της αριστεράς.Είναι πολιτικό το πρόβλημα».

                                                                           (Θ. Μαυρίδης- liberal.gr)

«Διαπιστώσαμε «μετ’ ευτελείας» που λέει ο Θουκυδίδης πως η γλώσσα μας, μαζί με την κινεζική, δεν έχει πάψει να μιλιέται για τόσες χιλιάδες χρόνια. Πόσες χιλιάδες; Ας θεωρήσουμε ως αφετηρία τα ομηρικά έπη, τα πρώτα μνημεία της εκφραστικής δυναμικής της. Δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι είναι μία από τις δύο αρχαιότερες γλώσσες του δυτικού πολιτισμού. Η δεύτερη είναι η εβραϊκή. Η διαφορά είναι ότι αυτή έμεινε αποθηκευμένη στα ιερά κείμενα, είχε χάσει την προφορική της ζωντάνια και την κέρδισε ξανά όταν το κράτος του Ισραήλ την αναγνώρισε ως επίσημη γλώσσα του. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο οι σύγχρονοι Εβραίοι δίνουν τόση σημασία στους συγγραφείς τους, ενώ εμείς τους αντιμετωπίζουμε ως διακοσμητικά στοιχεία της παιδείας μας».

                                                            (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Ήμουν νέος και γέρασα, βλέποντας να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο η ίδια τελετουργία με θρησκευτική προσήλωση, των αγροτών με τα τρακτέρ να κλείνουν τους δρόμους και τις εθνικές οδούς. Θυμάμαι πολιτικούς και πολιτικάντηδες πάνω σε τρακτέρ να βγάζουν δεκάρικους λόγους για τα «δίκαια της αγροτιάς», το διάσημο σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», τις φωτιές στα μπλόκα και τη γενικότερη αγανάκτηση της υπόλοιπης κοινωνίας για την ταλαιπωρία που προκαλούσαν οι λεγόμενες αγροτικές κινητοποιήσεις. 

Θυμάμαι, επίσης, τα λεγόμενα «διώροφα» και «τριώροφα» χωράφια ή το θαύμα πως 100 πρόβατα που τα περιέφεραν από στάνη σε στάνη, οδηγούσε στην εκταμίευση των πλουσιοπάροχων κοινοτικών επιδοτήσεων. Ποιος, εξάλλου, μπορεί να ξεχάσει τις τεράστιες χωματερές, όπου θάβονταν χιλιάδες τόνοι αγροτικών προϊόντων, χάρη στις επιδοτήσεις. Μικρός ο τόπος και γνωριζόμαστε όλοι».

                                                                  (Δ. Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)