Δυσμενείς συγκρίσεις...

Παρατηρώντας κανείς την είσοδο της Πρέβεζας μιας πόλης των 20.000 κατοίκων δεν μπορεί να μην κάνει τις συγκρίσεις με την πρωτεύουσα της Ηπείρου την πόλη μας δηλαδή των 120.000 κατοίκων. Δείτε πεζοδρόμιο στην Πρέβεζα σε όλο το μήκος της εισόδου δείτε και τα δικά μας χάλια. Τόσα χρόνια τώρα και η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη. Για να μην μιλήσουμε για τις στάσεις αρκεί να δει κανείς απέναντι από τον ΟΑΕΔ που ξεροσταλιάζουν οι σπουδαστές και θα καταλάβει. Και όμως. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει κάτι που θα πιάσει τόπο και θα εξυπηρετήσει πεζούς και ποδηλάτες.  

Αγριόχορτα για... ντεκόρ

 

@Έκοψαν κάπως τα χόρτα στον κεντρικό κόμβο της πόλης στην πλατεία Πολυτεχνείου αλλά είπαν ν΄αφήσουν κάποια αγριόχορτα στο κέντρο έτσι για ντεκόρ για να θαυμάσουν οι επισκέπτες το γούστο μας.Και λίγο πιο κάτω κατά μήκος της Λ.Δωδώνης κανονικός Αμαζόνιος… 

Τι να μας πουν στην Καβάλα ας πούμε που φυτεύουν την Άνοιξη λουλούδια σε κεντρικούς δρόμους…  

Eδώ ... γελάμε

 

Εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση;

Βλέποντας κανείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το λιμανάκι της Σκάλας αλλά και όλα εκείνα που το περιτριγυρίζουν (παιδική χαρά, αγάλματα ακρωτηριασμένα, παγκάκια διαλυμένα κτλ.) δεν μπορεί να μην αναπολεί κάποια χρόνια πριν όταν όλα ήταν αισθητικά πολύ πιο όμορφα. Τι φταίει λοιπόν και αντί να βελτιώνουμε το περιβάλλον γύρω μας, εμείς το χειροτερεύουμε;

Παρατηρώντας επίσης την κατάληξη που είχαν τα δέντρα και το πράσινο μπροστά από το Γιαννιώτικο Σαλόνι δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε για μια aκόμη φορά γιατί πάντα πρέπει να πληρώνουν τα δέντρα τις παρεμβάσεις των σχεδιαστών και των εργολάβων. 

Συνέβη στην κεντρική πλατεία όπου δεν έμεινε μουριά όρθια, συνέβη στο πάρκο στα Λακκώματα που κατάντησε σεληνιακό τοπίο, σε μικρότερο βαθμό στο πάρκο Χατζηκώστα, συμβαίνει τώρα στο πάρκο Πυρσινέλλα όπου ισοπεδώθηκε ολόκληρη η έκταση. Ποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ότι πρώτα σώζεις τα δέντρα και μετά εναρμονίζεις την αισθητική σου στο έργο;   

Στόχος θα έπρεπε να είναι η προστασία όλων των υγιών δέντρων και η αύξηση του αριθμού τους με αξιοποίηση όλων των σύγχρονων μεθόδων και τεχνικών ώστε αυτά να παίξουν  τον ρόλο τους στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων αλλά και στον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής που είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας και όχι η καρατόμησή τους  με τόση ευκολία. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο...

Πώς ήταν... 

                                                                     ...και πώς κατάντησε

Πώς ήταν...

 

                                                               και πώς κατάντησε...

                                                                         Πώς ήταν...

 

                                                             ... και πώς κατάντησε

        Η μικρή πλατεία στα Μαγκλαραίικα της Ανατολής - μπετόν και πάλι μπετόν...

Η ισοπεδωμένη έκταση μπροστά από το Γιαννιώτικο Σαλόνι

Είμαστε σίγουροι για τον κόμβο Πανηπειρωτικού;

Έναν ακόμη κυκλικό κόμβο, αυτή τη φορά στο Πανηπειρωτικό, θα κατασκευάσει για την Περιφέρεια Ηπείρου η εταιρία «Πανηπειρωτική» με έκπτωση μόλις 2% και συνολικό κόστος κατασκευής 545.000 ευρώ. Το έργο, όπως διαβάζουμε, είχε προγραμματιστεί αρχικά από τον Δήμο Ιωαννιτών. Επειδή όμως δεν είχε προβλεφθεί περιβαλλοντική αδειοδότηση ενώ προβληματική  ήταν και η προσβασιμότητα για πεζούς δεν προχώρησε τελικά (δεν μας κάνει εντύπωση...) 

Το ερώτημα είναι τι θα γίνει με τον έντονο κυκλοφοριακό φόρτο που θα αποκτήσει ο συγκεκριμένος κόμβος από νταλίκες και βαριά φορτηγά τη στιγμή που καθημερινά  -και ειδικά συγκεκριμένες ώρες και ημέρες- οι ουρές φτάνουν στο ...προηγούμενο φανάρι. Πόσην ώρα θα χρειάζεται να περιμένουν εκείνοι που πρέπει να παραχωρήσουν προτεραιότητα;  

Μήπως θα έπρεπε να περιμένει ο συγκεκριμένος κόμβος μέχρις ότου κατασκευαστεί το πρώτο κομμάτι της Ιονίας Οδού προς Κακαβιά, από τη στιγμή που -όπως έχουν τώρα τα πράγματα- η κυκλοφορία γίνεται ικανοποιητικά; Μήπως τελικά η κατασκευή του κόμβου μάλλον θα φέρει περισσότερα προβλήματα από αυτά που αναμένεται να λύσει;

Πότε θα προστατευθεί η δημόσια περιουσία;

Όπως ανακοινώθηκε από τον Δήμο Αρταίων πριν λίγες ημέρες, δύο παιδικές χαρές θα κλείσουν λόγω βανδαλισμών των παιχνιδιών τους αλλά και της καταστροφής των περιφράξεων. Με αφορμή τους συγκεκριμένους βανδαλισμούς, ο Δήμος «συνιστά την προσοχή και την προστασία της δημόσιας περιουσίας». Επίσης, αποφασίστηκε όλες οι παιδικές χαρές του Δήμου να μη λειτουργούν μετά τη δύση του ηλίου. 

Στον Δήμο Σκουφά ο Δήμαρχος αποφάσισε το σφράγισμα όλων των παιδικών χαρών καθώς διαπιστώθηκε ότι καμία δεν είχε βεβαίωση καταλληλότητας λειτουργίας και πιστοποίηση από διαπιστευμένο φορέα. Τώρα θα αρχίσει η αποκατάσταση και η διαδικασία πιστοποίησης. 

Κι αφού μετά από ένα καθόλου αμελητέο διάστημα αποκατασταθεί και πάλι η λειτουργία τους πώς θα προστατευθούν από τους βανδαλισμούς; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο αν όχι οι φορολογούμενοι δημότες; Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν κάμερες ασφαλείας, κανονισμός λειτουργίας, αυστηρό ωράριο και εποπτεία; 

Όσο για τις παιδικές χαρές της πόλης μας, τι να πούμε; Τα χάλια τους τα βλέπουμε καθημερινά. Η  μια χειρότερη από την άλλη...

                                               Παιδική χαρά Κουραμπά-κέντρου πόλης

                                   Παιδική χαρά πάρκου Κατσάρη-παραλίμνια περιοχή

Εδώ... γελάμε

 

                                                                                                            (Χρ.Παπανίκος- "Ελλάδα 24") 

Ονειρεύομαι μια χώρα όπου...

Μία παλαιότερη ανάρτηση που μου θύμισε ένας φίλος: (Εξ ίσου ονειροπόλος). Ονειρεύομαι μια χώρα όπου:

1. Δεν θα βανδαλίζεται τίποτα, ούτε παγκάκι, ούτε άγαλμα, ούτε κουτί ταχυδρομείου, οδική πινακίδα δρόμου, στάση λεωφορείου, κράσπεδο, ούτε κάδος απορριμμάτων.

2. Τα πεζοδρόμια θα ανήκουν στους πεζούς, τα μηχανάκια δεν θα μπαίνουν σε πεζόδρομους και τα οχήματα θα σταθμεύουν πάντα νόμιμα.

3. Οι πολίτες θα σέβονται την ξένη περιουσία και ειδικά την δημόσια.

4. Δεν θα πετούν ούτε τσιγάρο στο έδαφος, θα μαζεύουν τα κόπρανα των σκύλων τους και δεν θα πετούν λάθος σκουπίδια στους μπλε κάδους.

5. Δεν θα κολλούν διαφημιστικά αυτοκόλλητα πουθενά.

6. Δεν θα κολλούν αφίσες όπου να'ναι, αλλά σε πίνακες ανακοινώσεων.

7. Οι πολίτες θα σέβονται τους ΑΜΕΑ συμπολίτες τους, δεν θα καπνίζουν σε κλειστούς δημόσιους χώρους και θα συμπεριφέρονται κόσμια στα λεωφορεία, στα ασανσέρ του μετρό, στις ουρές σε ταμεία.

8. Θα χαιρετούν τους συμπολίτες τους, θα βοηθούν τους ηλικιωμένους, θα φέρονται "ξένια" στους τουρίστες και θα σηκώνονται στο μετρό να κάτσει η έγκυος.

9. Δεν θα βασανίζουν ζώα, δεν θα τραμπουκίζουν σε πάσης φύσεως μειονότητες και θα συμπεριφέρονται ως φίλαθλοι στα γήπεδα - ασχέτως αν αδικούνται ή όχι.

10. Αντίστοιχα, ονειρεύομαι ένα κράτος που δεν θα ταλαιπωρεί τον πολίτη του για εσωτερικές πληροφορίες, διαπιστώσεις και απλά έγγραφα που το ίδιο εκδίδει.

Θα γίνονται όλα εσωτερικά και δεν θα απαιτεί την φυσική παρουσία κανενός παρά μονάχα μία και μοναδική φορά - την πρώτη.

11. Ένα κράτος που δεν θα απαιτεί μόνο χαρτί γιατρού δημόσιου νοσοκομείου για μια άδεια, αλλά θα σέβεται εξίσου τον ιδιώτη γιατρό.

12. Ένα κράτος που θα σέβεται και τον ιδιώτη εκπαιδευτικό και το προϊόν της εργασίας του, στην  διάδοση αλλά και πιστοποίηση της γνώσης σε τρίτους και των πτυχίων που εκδίδει. Κοινώς ιδιωτικά σχολεία, πανεπιστήμια, σχολές δεξιοτήτων.

13. Ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη, θα παραμενει σταθερό σε νόμους, θεσμικά πλαίσια και αποφάσεις για χρόνια και θα αποδίδει δικαιοσύνη σε λογικά χρονικά όρια.

14. Ένα κράτος που όταν θεσπίζει αποζημιώσεις και επιδόματα, θα έχει ήδη κονδύλι για αυτές τις δαπάνες, δεν θα καθυστερεί ούτε μία μέρα την εκταμίευση επιδοτήσεων και θα συμψηφίζει παντού οφειλές.

15. Ένα κράτος που δεν έχει κόμπλεξ να εφαρμόσει το νόμο σε αλλόθρησκους, να ασκήσει την κατάλληλη βία για να προστατεύσει τον νομοταγή, τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον ευπαθή πολίτη του.

16. Ένα κράτος που δεν έχει κόμπλεξ να χτίσει επιπλέον φυλακές αντί να τις "αποσυμφορίζει", να προστατεύσει τα σύνορά του, να θέτει σαφείς φραγμούς ανάλογα με τα όριά του.

17. Ονειρεύομαι μια χώρα που δεν είσαι δακτυλοδεικτούμενος, όταν είσαι νομοταγής, πληρώνεις τους φόρους σου και το ασφαλιστικό ταμείο σου.

Δεν είσαι γραφικός όταν κόβεις αποδείξεις και συναλλάσσεσαι ισότιμα με συμπολίτες σου, ενώ δεν θεωρείσαι εκ προοιμίου απατεώνας.

18. Ένα κράτος που δεν φοβάται τον τρομοκράτη, τον "αντάρτη πόλεων" και δεν μπερδεύει τα άσυλα όταν πρόκειται να προστατεύσει την ζωή των φοιτητών, των καθηγητών, την δημόσια περιουσία, τον νόμο και την τάξη.

19. Ένα κράτος ανταποδοτικό, όπου επιβραβεύεται ο τίμιος, ο ικανός, ο χρήσιμος αλλά και τιμωρείται ο επίορκος.

20. Ένα κράτος που δείχνει επιείκεια και ευφυΐα στην απονομή δικαιοσύνης, φέρεται ισότιμα σε όλους ασχέτως οικονομικής ή άλλης διάκρισης και δεν περνά το "βύσμα" πουθενά.

21. Ένα κράτος που ισχύει το "η γυναίκα του καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τιμία, αλλά και να φαίνεται τιμία", να υπάρχει τσίπα και στοιχειώδης ευθιξία.

22. Ένα κράτος όπου οι πολιτικοί του να δουλεύουν σκληρά, να υπηρετούν τον πολίτη, να μη διχάζουν, να μην ξεσηκώνουν τα πλήθη για ψηφοθηρικούς λόγους και προ πάντων, να έχουν οι ίδιοι ένα σχετικό επίπεδο που να γίνονται παράδειγμα και ενθάρρυνση για τους πολίτες.

23. Ένα κράτος που αφήνει τον πολίτη να ανοίξει τα επιχειρηματικά φτερά του, επιτρέποντας εξ’ ορισμού τα πάντα, που ρητά δεν απαγορεύονται.

24. Ένα κράτος που νομοθετεί συγκεντρώνοντας όλους τους σχετικούς νόμους σε έναν και καταργώντας οτιδήποτε προγενέστερο και οποιαδήποτε παραπομπή.

25. Ένα κράτος όπου δεν ντρέπεσαι να δηλώσεις επιχειρηματίας, αλλά η λέξη αυτή έχει την ίδια χροιά που έχει στο εξωτερικό το businessman και το businesswoman.

26. Ένα κράτος όπου ο τίτλος ενός ακαδημαϊκού εμπνέει σεβασμό και η αμοιβή ενός πολιτικού δεν είναι ισόβια.

27. Ένα κράτος ρυθμιστή όχι επενδυτή, όχι ερευνητή, όχι εκπαιδευτή, όχι πολιτιστικό παραγωγό, όχι μεταφορέα αγαθών, όχι κατασκευαστή.

28. Μία χώρα καινοτομίας, πραγματικής υλικής ευμάρειας, κοινωνικής συνοχής, άμιλλας και όχι φθόνου και "του θανάτου της κατσίκας του γείτονα".

29. Μία χώρα φάρο ιδεών, τεχνογνωσίας και ποιότητας ζωής.

Συμπληρώνετε ελεύθερα…

                                                              (John Zolotas- ευρωπαϊστές f/B)

Ρήσεις...

 

                                                                                                                                      (ευρωπαϊστες f/B)

Εδώ... γελάμε

                                                                                                        (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Τσαντήρια... στα Πανεπιστήμια

 

«Στις ΗΠΑ το πανεπιστήμιο Κολούμπια ανέστειλε τη ζωντανή διδασκαλία και πέρασε στη διαδικτυακή, διότι το κλίμα αντισημιτισμού που έχουν καλλιεργήσει περίπου 300 φοιτητές -antifa και Άραβες- δεν εγγυάται τη σωματική ακεραιότητα των Εβραίων φοιτητών. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο Χάρβαρντ και στο Γέιλ. 

Στο Κολούμπια, στο ξεκίνημά τους οι εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τη Γάζα δεν είχαν προσλάβει αντισημιτικό χαρακτήρα και στον προαύλιο χώρο συνυπήρχαν Εβραίοι και Άραβες φοιτητές. Το κλίμα οξύνθηκε όταν εισέβαλαν και οι εξωπανεπιστημιακοί antifa κι έτσι η κατάσταση ξέφυγε εντελώς, καθώς κυριαρχούσε ο αντισημιτισμός.

Κατέλαβαν τους ανοικτούς χώρους των πανεπιστημίων και έστησαν τα τσαντίρια τους θέλοντας ουσιαστικά να παρεμποδίσουν την προσέλευση των Εβραίων φοιτητών. Φυσικά, κλήθηκε η αστυνομία που συνέλαβε 100 περίπου φοιτητές, χωρίς να εκτονωθεί η κατάσταση.

Κάποιοι ανιστόρητοι συγκρίνουν τις σημερινές αντισημιτικές εκδηλώσεις με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ τα έτη 1968-1970. Τότε οι ΗΠΑ συμμετείχαν, με εκατοντάδες χιλιάδες στρατό, σε έναν πόλεμο μακριά από το έδαφος τους, που κόστισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Σήμερα, οι ΗΠΑ στηρίζουν, σε όλα τα επίπεδα, τη μοναδική δημοκρατία της περιοχής που απειλείται από τους ισλαμιστές τρομοκράτες.

Προφανώς, οι antifa και οι Άραβες φοιτητές - ασήμαντες, αλλά δυναμικές μειοψηφίες- δε διαθέτουν δημοκρατικές ευαισθησίες και αυτό είναι γνωστό. Από την επομένη της 7ης Οκτωβρίου - δηλαδή πολύ πριν εκδηλωθεί η επέμβαση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στη Γάζα - όλοι αυτοί χειροκρότησαν την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς με διαδηλώσεις και πανηγύρια. 

Δεν κρύβουν τον αντισημιτισμό τους, καθώς υιοθετώντας το σύνθημά «από το ποτάμι ως τη θάλασσα» δεν επιζητούν την ύπαρξη δύο κρατών, αλλά την εξαφάνιση του Κράτους του Ισραήλ, ταυτιζόμενοι με τους τρομοκράτες της Χαμάς, της Χεζμπολά και των άλλων ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων.

Πώς κατάντησαν έτσι αυτά τα περίφημα αμερικανικά πανεπιστήμια; Ποιοι ευθύνονται για αυτό; Η συμβολή της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος σε αυτό το χάλι, είναι μεγάλη. Μέσα από την πολύχρονη αντισημιτική προπαγάνδα συγκεκριμένων στελεχών της φούντωσε αυτό το κλίμα που βλέπουμε αυτές τις μέρες να επικρατεί στο Κολούμπια, στο Γέιλ, στο Χάρβαρντ. 

Η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος θα ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την ήττα του Μπάιντεν -αν ηττηθεί- μια και επηρεάζει την πολιτική του και στο μεταναστευτικό και στη βλακώδη και προκλητική, για τον κοινό νου, woke ατζέντα. Ήδη Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές έχουν κάνει σημαία τους την κατάσταση που επικρατεί σε αυτά τα πανεπιστήμια, ζητώντας τις παραιτήσεις των επικεφαλής τους και κατηγορώντας την κυβέρνηση πως άφησε την κατάσταση να ξεφύγει.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, εθισμένοι στην τρισάθλια εικόνα που βλέπουμε σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους, μάλλον εκπλαγήκαμε με τη θέα των τσαντιριών στα διάσημα και πανάκριβα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Τελικά, κάποιες «ασθένειες» είναι μεταδοτικές ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες».

                                            (Άρθρο του Σ. Μουμτζή από το Liberal.gr)

 

 

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Απόψεις...

«Η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια περίοδο οιονεί εμφυλίου για την ελληνική κοινωνία. Σαν έτοιμοι από καιρό τον περιμέναμε. Είχε και θύματα, όπως τους δολοφονηθέντες στο υποκατάστημα της Marfin. Οι ένοχοι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Ακόμη και το λεξιλόγιο της εποχής παρέπεμπε στον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. 

Οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να υπηρετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη, ήσαν οι «γερμανοτσολιάδες». Οι «αντιμνημονιακοί» ταυτίζονταν με τους αντιστασιακούς της Κατοχής. Η αναπαράσταση του εμφυλίου πέτυχε πολιτικά. Εδωσε την κυβέρνηση σε ένα «εθνικοσοσιαλιστικό» μόρφωμα, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και έφτασε να ανατρέψει συμβολικά την ήττα του κομμουνισμού το 1949. Ηταν το δημοψήφισμα του 2015 και το υπερήφανο «Οχι» του ελληνικού λαού στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις.

Η σημερινή «τοξικότητα» δεν έχει ούτε ιδεολογικό ούτε πολιτικό πρόσημο. Είναι μια έκφραση διαφόρων υπερτροφικών «εγώ». Τι άλλο προβάλλει ο κ. Κασσελάκης εκτός από το «εγώ» του; Ακολουθεί ασθμαίνων ο κ. Ανδρουλάκης. Τρίτος ή τέταρτος ο Βελόπουλος, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού – αλήθεια, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας; Και όλοι αυτοί έχουν κοινό στόχο την απομείωση του Μητσοτάκη. Χαμηλά, πιο χαμηλά. 

Η πρώην ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση στις ευρωεκλογές δείχνει την πραγματική της διάσταση. Μια κλωτσοπατινάδα η οποία δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία, εκτός από την εγνωσμένη, και συγγνωστή ψυχολογικά, αγάπη της για τη σύγκρουση. Από αυτήν την άποψη διακρίνω ένα είδος πολιτικής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, ας ρίξουμε ένα χαστούκι. Η μετάλλαξη της πολιτικής σύγκρουσης σε κλωτσοπατινάδα».

                                                        (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

«Ο αστυνομικός που δουλεύει στον δρόμο (στο περιπολικό, στη μοτοσυκλέτα, στα ΜΑΤ, στην τροχαία) αντιμετωπίζει μέσα σε μια μόλις βδομάδα περισσότερες έκτακτες καταστάσεις και υπαρκτούς κινδύνους, απ’ όσους αντιμετωπίζει ο μέσος πολίτης μέσα σε μια δεκαετία, μπορεί να γράφω και λίγα. Για τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια δεν μπορώ να σας διαφωτίσω επαρκώς, έχω ακούσει πολύ καλά και πολύ άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε κείνα τα πατώματα, σας βεβαιώνω όμως ότι ξέρω μια ντουζίνα χαμηλόβαθμους που όταν βγάζουν τη στολή πάνε για δεύτερο μεροκάματο.

Το μυαλό σας πάει στις απατεωνιές, όμως κάνετε λάθος. Ξέρω αστυνομικούς που σήμερα δουλεύουν νυχτοφύλακες, οδηγοί βυτιοφόρων, μεταφορείς σε μάντρες με καυσόξυλα ή ως μέλη ομάδων προστασίας επιχειρηματιών που το κράτος δεν τους δίνει φύλαξη. Εντιμότατες και βαριές δουλειές κάνουν για να συμπληρώνουν τον γλίσχρο μισθό τους, που ειδικά αν έχουν παιδιά δεν φτάνει με τίποτα. 

Υποθέτω ότι υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν μέλι για να χώσουν το δάκτυλο, αλλά για το 95% των παιδιών που φοράνε στολή βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την εντιμότητα τους.Εξάλλου δεν πρόκειται για τον παλιό αγράμματο μπασκίνα που έδερνε το πεινασμένο χαμίνι του δρόμου και απαιτούσε από τον συνοικιακό ταβερνιάρη να τον κεράσει. Οι αστυνομικοί πια είναι μορφωμένα παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα».

                                                                       (Δ.Καμπουράκης- Liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Χρειαζόμαστε, εμείς οι Αθηναίοι, Δήμαρχο. Επειγόντως. Ο σημερινός, άνθρωπος μορφωμένος και αυτοδημιούργητος, δεν μας νοιάζεται. Ούτε καν στα λόγια.Στην πράξη, από τότε που εξελέγη ο υπό νέα ηγεσία Δήμος, αδιαφορεί για τον καθημερινό άνθρωπο της πρωτεύουσας.Τον δημότη Αθηναίων από γεννησιμιού του, τον δημότη εκ μεταγραφής, αλλά και κάθε κάτοικο του πυρήνα της Πόλης. Αλλά και οι πάμπολλοι επισκέπτες, από τους γύρω δήμους, δεν νοιώθουν κάποιον σεβασμό για τον παγκοσμίων προδιαγραφών, τον υπέροχο ιστορικό και πρωτεύοντα αστικό πυρήνα της Ελλάδας.

Είναι προφανές πως ο Χάρης Δούκας, νέος Δήμαρχος Αθηναίων, ξοδεύει πολλές ώρες της Δημαρχίας του για να φιλοκαλεί την παρουσία του στην κεντρική πολιτική σκηνή.Δικαίωμά του. Έχει πέντε χρονάκια μπροστά του για να προετοιμάσει το πήδημα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι φιλοδοξίες ούτε κρύβονται, ούτε απαγορεύονται.

Υποθέτω πως οι μόλις 19.842 δημότες που τον εμπιστεύτηκαν από τον πρώτο γύρο, σε σύνολο 449 χιλιάδων εγγεγραμμένων πολιτών θα είναι ευχαριστημένοι για την κομματική τους επιλογή.Οι 44.220 δημότες, υπερδιπλάσιοι, που προσετέθησαν μεταξύ των δύο γύρων και «χάρισαν» τη δημαρχία στον εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ, δεν σημαίνουν και πολλά για τον Δήμαρχο Αθηναίων».

                                                              (Μπ.Παπαδημητρίου- Liberal.gr)

 «Αφήστε μας με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και τους συνδικαλιστές. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός απ’ αυτούς που ενδιαφέρουν. Αφήστε μας με τα ιδεολογήματα περί δημοτικής και καθαρεύουσας. Η ελληνική γλώσσα είναι μία. Και έχει έναν πλούτο αντίστοιχο με τη μακραίωνη επιβίωσή της. Μπορείτε να βρείτε μέθοδο για να περάσετε αυτόν τον πλούτο στις νεότερες γενιές; Να μια πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας. 

Αν όχι, σε λίγα χρόνια από σήμερα, τα ελληνικά θα διδάσκονται ως δεύτερη γλώσσα στους Ελληνες. Και μακάρι η πρώτη να είναι τα αγγλικά. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει το υβριδικό ιδιόλεκτο των «γκρίκλις», αφού τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεγαλύτερη επιδραστικότητα από τη σχολική τάξη. Η γλώσσα είναι υπαρξιακή αξία για μας. Αντίστοιχη με τα σύνορά μας. 

Ομως ενώ ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την προστασία των συνόρων μας, δεν ξοδεύουμε ούτε ένα δράμι μυαλό για την προστασία της γλώσσας μας. Η πρώτη γραμμή αμύνης είναι η παρακαταθήκη της λογοτεχνίας μας. «Οπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», όπως έγραψε ο Ελύτης».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Απόψεις...

 

«Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Με αντιδράσεις που θα ζήλευε ο συμπαθέστατος σκύλος Ρανταπλάν, και με την πάροδο μισού και πλέον αιώνα (57 χρόνια για την ακρίβεια), το ΚΚΕ, μέσω των επίσημων κειμένων του παραδέχτηκε πως η χούντα των συνταγματαρχών, δεν ήταν αμερικανοκίνητη. Ο λόγος για τον τόμο Γ2 του «Δοκιμίου ιστορίας του ΚΚΕ» που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ειδική εκδήλωση και αναλύθηκε το περιεχόμενό του από τους ιστορικούς του κόμματος.

Κρίμα για τις σόλες των παπουτσιών που έλιωσαν στις πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία, όταν κάθε χρόνο με μία τελετουργική, στα όρια της μεταφυσικής, πορείας, τα μέλη και οι φίλοι αυτού του κόμματος ξελαρυγγίζονταν φωνάζοντας: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». 

Το επόμενο βήμα θα είναι, ίσως, η αποκήρυξη του τεύχους Νο 8 της εφημερίδας «Πανσπουδαστική», στο οποίο το ΚΚΕ κατήγγειλε την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως έργο προβοκατόρων της Ασφάλειας».

                                                                 (Δ.Τριανταφυλλίδης- Liberal.gr)

«Μια δύσκολη επταετία εκτιμάται ότι θα περάσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, καθώς έως το 2030 θα σπεύσει να συνταξιοδοτηθεί η γενιά των baby boomers.Μάλιστα, οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας ότι αν και η «μεγάλη έξοδος» ξεκίνησε το 2022 και θα διαρκέσει έως το 2030, με περίπου 165.000 έως 200.000 άτομα να συνταξιοδοτούνται ετησίως, ο μεγαλύτερος όγκος των συνταξιοδοτήσεων θα υπάρξει από το 2025 και μετά.Ηδη, τόσο τα στοιχεία της μελέτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ασφαλιστικό στη χώρα μας, όσο και τα μηνιαία στοιχεία του υπουργείου Εργασίας μέσω του πληροφοριακού συστήματος «Ατλας» δείχνουν πως το κύμα φυγής δεν είναι αναστρέψιμο».

                                                                    (Ρ.Σαλούρου- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Υπάρχουν φωνές στην Ελλάδα που θέλουν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης. …Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Δεν είναι ευχάριστο. Δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να μας συμβεί. Αλλά συμβαίνει. Και μέχρι αυτή την ώρα οι επιπτώσεις είναι σχετικά μικρές για μας. Πιστέψτε το, η ακρίβεια θα είναι το τελευταίο που θα μας απασχολεί ως συνέπεια του πολέμου αν ηττηθεί το Ισραήλ.

Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής της ουδετερότητας. Ξέρουμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των Ισλαμοφασιστών. Και την ώρα εκείνης της μάχης, οι επιτιθέμενοι δεν θα ρωτάνε τα θύματα αν  στο παρελθόν ήταν υπέρ ή εναντίον των Παλαιστίνιων. Όπως και δεν ρωτήθηκαν οι νέοι που συμμετείχαν στο μουσικό φεστιβάλ για τις πολιτικές τους θέσεις. Για τους άλλους ήταν εξ ορισμού οι μισητοί εχθροί».

                                                                              (Θ.Μαυρίδης-liberal.gr)

Εδώ... γελάμε

                                                                                                         (Ηλ. Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Λείπουν σπίτια...

 

«Στην Κηφισιά, στον Άλιμο, στο Χολαργό και στη Βούλα επικρατεί αναβρασμός. Διαμαρτύρονται για τις νέες πολυκατοικίες που χτίζονται με το Νέο Οικοδομικό Κανονισμό. Ο δήμαρχος Αθηναίων στέλνει επιστολή διαμαρτυρόμενος για τους κανόνες δόμησης. Στην πόλη ένα κύμα αντίστασης στην περαιτέρω “τσιμεντοποίηση” (αυτή δεν ήταν η λέξη;) του λεκανοπεδίου ορθώνεται. 

Ταυτόχρονα, όμως, τα νοίκια έχουν πάρει την ανηφόρα. Οι τιμές των ακινήτων σκαρφαλώνουν σε μια παράλογη στρατόσφαιρα, σαν μια νέα φούσκα να φουσκώνει πάλι. Τι εκτοξεύει τις τιμές στη στρατόσφαιρα; Η ζήτηση. Τι μπορεί να ξεφουσκώσει τη ζήτηση; Η προσφορά. Τι σημαίνει η “προσφορά” όταν το προϊόν είναι σπίτια; Περισσότερα σπίτια. Δηλαδή; Τσιμεντοποίηση. Είναι ένα θέμα.

Τις απόψεις όλων των συμμετεχόντων σε αυτή τη μάχη συμφερόντων την ακούμε και τις διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες: τι λένε οι δήμαρχοι, τι λέει το ΤΕΕ, τι λέει το ΣτΕ, τι λέει το υπουργείο. Είναι όλες σεβαστές. Αυτό που δεν ακούμε είναι οι φωνές των εκπροσώπων της τελευταίας κατηγορίας συμφερόντων που θίγεται από την όλη κατάσταση: αυτής της “κοινωνικής ανάγκης για στέγαση”. Δυστυχώς δεν υπάρχει “Επιμελητήριο Ανθρώπων Που Ψάχνουν Σπίτι (ΕπΑΠΨαΣ)”. Τα συμφέροντά τους δεν λαμβάνονται και πολύ υπόψιν στο δημόσιο διάλογο, και είναι κρίμα, γιατί είναι μάλλον σημαντικότερα από τα συμφέροντα των εργολάβων ή των ιδιοκτητών μονοκατοικιών της Κηφισιάς και της Βουλιαγμένης.

Το μεγαλύτερο μέρος του αστικού ιστού χτίστηκε την περίοδο 1950-1980, με προδιαγραφές άλλης εποχής, και αυτά τα κτίρια πλέον φτάνουν στα όρια του χρόνου ζωής τους, με αποτελέσματα που βλέπουμε καθημερινά πλέον. Οι κάτοικοι τέτοιων σπιτιών αναπόφευκτα αναζητούν ολοένα και συχνότερα νέα στέγη. Έρχεται και το κράτος με καταστροφικές παρεμβάσεις/στρεβλώσεις τύπου “Golden Visa”, και η ζήτηση για σπίτια γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Έρχεται και το AirBnB και το πλήθος των διαθέσιμων ενοικιαζόμενων συρρικνώνεται. 

Τι λείπει; Η προσφορά. Ο χώρος στον οποίο μπορούν να χτιστούν σπίτια στις πόλεις είναι πεπερασμένος, γι’ αυτό οι πολεοδομικοί κανόνες που ορίζουν τι μπορεί να χτιστεί και πού είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο εργαλείο για ένα κράτος. Σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχει σήμερα το ίδιο πρόβλημα. Υπάρχει ζήτηση για νέα σπίτια. Οι τιμές ανεβαίνουν. Αλλά πολλά κράτη (ή οι Πολιτείες, ή οι πόλεις, ανάλογα με το ποιος έχει την αρμοδιότητα) συνηθίζουν να περιορίζουν ή να εμποδίζουν την κατασκευή νέων σπιτιών, διατηρώντας πολεοδομικούς κανόνες απαρχαιωμένους, για να διαφυλάξουν αληθινά, σημαντικά κοινωνικά συμφέροντα, ή ευτελέστερα, ιδιωτικά. 

Κι εκεί μπαίνει το κίνητρο που κρύβεται πίσω από τις επικλήσεις για “τη διαφύλαξη του χαρακτήρα” προαστίων όπως η Κηφισιά, του Παπάγου ή η Βάρη: NIMBY. Έτσι λέγεται. Πέντε αρχικά, που σημαίνουν “not in my back yard”: όχι στη δικιά μου την αυλή. Χρειάζεται να αλλάξουν οι κανόνες για να χτιστούν περισσότεροι όροφοι, περισσότερα διαμερίσματα, να αυξηθεί η προσφορά μπας και πέσουν οι τιμές; ΟΚ. Αλλά όχι εδώ. Να πάτε αλλού. Κι όταν όλοι, παντού, το ίδιο λένε, υπάρχει πρόβλημα».

             (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Η φωτογραφία που με συντάραξε...

 

«Η φωτογραφία αυτή (επάνω) με έλιωσε, με πόνεσε, με συντάραξε. Αλλά μου καθάρισε και τη σκέψη, μίλησε με τη συνείδησή μου. Η Ινάς Αμπού Μααμάρ αγκαλιάζει τη σορό της πεντάχρονης ανιψιάς της Σάλι στο νοσοκομείο Νάσερ στα νότια της Γάζας. 

Είναι 17 Οκτωβρίου, όταν ισραηλινοί βομβαρδισμοί ανταποδίδουν θάνατο στο προηγούμενο έγκλημα της Χαμάς επί ισραηλινού εδάφους. Ο φωτογράφος του Reuters Μοχάμεντ Σάλεμ βρισκόταν στο νεκροτομείο του νοσοκομείου, όπου οι πολίτες αναζητούσαν τους αγνοούμενους δικούς τους. Η εικόνα του κέρδισε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας, στον διαγωνισμό World Press Photo. Λίγες ημέρες πριν είχε γίνει ο ίδιος πατέρας. «Η φωτογραφία του κέρδισε ανάμεσα από 61.062 φωτογραφίες, 3.851 φωτογράφων από 130 χώρες. 

Η φωτογραφία αυτή ήρθε να με λιώσει. Μα και να μου στεριώσει σκέψη. Οσο εντρυφώ στην πληροφόρηση, χάνω επαφή με την καθαρή μου συνείδηση. Δεν είμαι ηγέτης λαού. Δεν αφεντεύω, ούτε αποφασίζω για την τύχη του κόσμου. Θέλω όταν βλέπω ένα παιδί νεκρό να με πονάει ως παιδί νεκρό. Ενα παιδί ορφανό να με στοιχειώνει ως παιδί ορφανό: 19.000 παιδιά έχουν μείνει ορφανά στη Γάζα. 

Οσο αναζητώ να μοιράσω δίκαιο, ξεγλιστράει ο καθαρός ανθρωπισμός μου. Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να μου σιγοψιθυρίζει στο αυτί «Δεν θέλω τον πόλεμο». Και το ντρέπομαι που μου μιλάω τόσο απλοϊκά, ως κάποιες στα καλλιστεία ενός «κάποτε» που δήλωναν κοινότοπα «Θέλω την ειρήνη στον κόσμο». Αλλά αυτό θέλω. 

Δικαιούμαι να πονάω και για τα νεαρά πλάσματα που πήγαν να διασκεδάσουν σε μια συναυλία και είναι ακόμα όμηροι. Θα μπορούσε να είναι παιδιά μου. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Δικαιούμαι να πονάω και για τους Παλαιστίνιους που ζουν γενοκτονία. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Για ένα σωρό θυμώνω και για άλλα τόσα πονάω. 

Δικαιούμαι να μετατοπίζω την οργή μου, τον πόνο μου, την άποψή μου αλλάζοντας θέση ξανά και ξανά… Δικαιούμαι αντανακλαστικά ανθρώπου για κάθε δράμα ανθρώπου. Αυτά μου ξεκούρδισε, μου ξεφόβισε, μου ξεκαθάρισε η φωτογραφία του Μοχάμεντ Σάλεμ. Τι σπαραξικάρδια αγκαλιά. Πώς μας κοιτάνε χωρίς να μας κοιτάνε».

                                 (Aπόσπασμα άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)

 

Χωρίς... σχόλια

 

                                                                                                                             (iefimerida.gr)

Aπόψεις...

 

 

 «Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες σήμερα δεν είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς. Είναι η άνοδος του λαϊκισμού. Οσων πολιτικών δυνάμεων επικαλούνται τα δίκαια του λαού απέναντι στις ελίτ, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές. Ο λαϊκισμός χρειάζεται κάποιον εχθρό – όχι απλώς δημοκρατικό αντίπαλο. Τον δείχνει με το δάχτυλο στις κοινωνίες, όταν οι δημοκρατικές ελίτ προσπαθούν να εξηγήσουν τη στάση τους με ορθολογικά κριτήρια και στατιστικές. Είναι η αδυναμία τους και κάποτε οφείλουν να καταλάβουν ότι οι κοινωνίες, σε πείσμα του Διαφωτισμού, δεν αντιδρούν ορθολογικά. Το συναίσθημα είναι αξία του ανθρωπισμού.Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η Ακροδεξιά. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ο λαϊκισμός. Το σημείο εκείνο όπου η Ακροδεξιά συναντάται με την Ακροαριστερά. Κοινώς, η κοινωνική αντίδραση απέναντι στις ελίτ, ασχέτως ιστορικών ή ιδεολογικών καταβολών. Δεν επικαλούνται τον ολοκληρωτισμό ως διέξοδο. Ισως με μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο είναι καταστατικά εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ομως εκμεταλλεύονται το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα», είτε αυτό έχει «δεξιές» καταβολές είτε έχει «αριστερές». Δεν έχουν σημασία οι καταβολές. Σημασία έχει η δυσανεξία απέναντι στις ελίτ που διαχειρίζονται τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες.Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτές κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Σαν να μην αντιλαμβάνονται το χάσμα που τις χωρίζει από το «λαϊκό αίσθημα», χωρίς το οποίο δεν υπάρχουν. Καταγγέλλουν την Ακροδεξιά και συμπεριφέρονται ενοχικά απέναντι στην Ακροαριστερά. Φταίει το κομβικό σημείο της μετανάστευσης; Μπορεί. Μέχρι προχθές χρέωναν τον φόβο της μετανάστευσης στην Ακροδεξιά. Κατάλαβαν άραγε ότι η μετανάστευση θα είναι το πυρηνικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής ηπείρου; Και ότι το θέμα της μετανάστευσης είναι ο κεντρικός πυρήνας της ευρωπαϊκής πολιτικής; Και εννοείται του λαϊκισμού».

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι φόβοι πως η ξηρασία του φετινού καλοκαιριού θα είναι σφοδρότερη από την περυσινή έχουν οδηγήσει την Ισπανία σε έναν άτυπο πόλεμο πολλαπλών μετώπων με επίκεντρο το νερό. Οι πισίνες των ξενοδοχείων αποτελούν το πιο πρόσφατο θέμα διαφωνίας, καθώς η χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου αγωνίζεται να βρει ρεαλιστικούς τρόπους αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Οι τοπικές κυβερνήσεις, που σε ορισμένες περιπτώσεις είδαν πέρυσι τις δεξαμενές τους να στραγγίζουν, είναι αναγκασμένες να καταλήξουν σε αυστηρά μέτρα για να αποφύγουν μια πιθανή λειψυδρία.

Πολιτικοί στα δεξιά του φάσματος κατηγορούν τις ορδές των «καλομαθημένων» τουριστών, ενώ οι αριστεροί έχουν βάλει στο στόχαστρο τα πολυτελή ξενοδοχεία με τις μεγάλες πισίνες. Η συντηρητική κυβέρνηση της επαρχίας της Ανδαλουσίας, στην οποία περιλαμβάνεται το διάσημο θέρετρο της Μάλαγα, επέτρεψε προσφάτως στα ξενοδοχεία να γεμίζουν τις πισίνες τους, αλλά απαγόρευσε στα σπίτια και στις μικρές επιχειρήσεις ενοικιαζόμενων δωματίων να γεμίζουν τις δικές τους.

Αντιθέτως, η αριστερή κυβέρνηση του ημιαυτόνομου κρατιδίου της Καταλωνίας επέβαλε για πρώτη φορά περιορισμούς στο νερό που μπορούν να χρησιμοποιούν τα ξενοδοχεία, μια και η περιοχή βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη ξηρασία του τελευταίου αιώνα».

                                                                                      (eleftheria.gr)

Εδώ... γελάμε

 

                                                                                      (Α.Πετρουλάκης -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)