Λείπουν σπίτια...

 

«Στην Κηφισιά, στον Άλιμο, στο Χολαργό και στη Βούλα επικρατεί αναβρασμός. Διαμαρτύρονται για τις νέες πολυκατοικίες που χτίζονται με το Νέο Οικοδομικό Κανονισμό. Ο δήμαρχος Αθηναίων στέλνει επιστολή διαμαρτυρόμενος για τους κανόνες δόμησης. Στην πόλη ένα κύμα αντίστασης στην περαιτέρω “τσιμεντοποίηση” (αυτή δεν ήταν η λέξη;) του λεκανοπεδίου ορθώνεται. 

Ταυτόχρονα, όμως, τα νοίκια έχουν πάρει την ανηφόρα. Οι τιμές των ακινήτων σκαρφαλώνουν σε μια παράλογη στρατόσφαιρα, σαν μια νέα φούσκα να φουσκώνει πάλι. Τι εκτοξεύει τις τιμές στη στρατόσφαιρα; Η ζήτηση. Τι μπορεί να ξεφουσκώσει τη ζήτηση; Η προσφορά. Τι σημαίνει η “προσφορά” όταν το προϊόν είναι σπίτια; Περισσότερα σπίτια. Δηλαδή; Τσιμεντοποίηση. Είναι ένα θέμα.

Τις απόψεις όλων των συμμετεχόντων σε αυτή τη μάχη συμφερόντων την ακούμε και τις διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες: τι λένε οι δήμαρχοι, τι λέει το ΤΕΕ, τι λέει το ΣτΕ, τι λέει το υπουργείο. Είναι όλες σεβαστές. Αυτό που δεν ακούμε είναι οι φωνές των εκπροσώπων της τελευταίας κατηγορίας συμφερόντων που θίγεται από την όλη κατάσταση: αυτής της “κοινωνικής ανάγκης για στέγαση”. Δυστυχώς δεν υπάρχει “Επιμελητήριο Ανθρώπων Που Ψάχνουν Σπίτι (ΕπΑΠΨαΣ)”. Τα συμφέροντά τους δεν λαμβάνονται και πολύ υπόψιν στο δημόσιο διάλογο, και είναι κρίμα, γιατί είναι μάλλον σημαντικότερα από τα συμφέροντα των εργολάβων ή των ιδιοκτητών μονοκατοικιών της Κηφισιάς και της Βουλιαγμένης.

Το μεγαλύτερο μέρος του αστικού ιστού χτίστηκε την περίοδο 1950-1980, με προδιαγραφές άλλης εποχής, και αυτά τα κτίρια πλέον φτάνουν στα όρια του χρόνου ζωής τους, με αποτελέσματα που βλέπουμε καθημερινά πλέον. Οι κάτοικοι τέτοιων σπιτιών αναπόφευκτα αναζητούν ολοένα και συχνότερα νέα στέγη. Έρχεται και το κράτος με καταστροφικές παρεμβάσεις/στρεβλώσεις τύπου “Golden Visa”, και η ζήτηση για σπίτια γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Έρχεται και το AirBnB και το πλήθος των διαθέσιμων ενοικιαζόμενων συρρικνώνεται. 

Τι λείπει; Η προσφορά. Ο χώρος στον οποίο μπορούν να χτιστούν σπίτια στις πόλεις είναι πεπερασμένος, γι’ αυτό οι πολεοδομικοί κανόνες που ορίζουν τι μπορεί να χτιστεί και πού είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο εργαλείο για ένα κράτος. Σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχει σήμερα το ίδιο πρόβλημα. Υπάρχει ζήτηση για νέα σπίτια. Οι τιμές ανεβαίνουν. Αλλά πολλά κράτη (ή οι Πολιτείες, ή οι πόλεις, ανάλογα με το ποιος έχει την αρμοδιότητα) συνηθίζουν να περιορίζουν ή να εμποδίζουν την κατασκευή νέων σπιτιών, διατηρώντας πολεοδομικούς κανόνες απαρχαιωμένους, για να διαφυλάξουν αληθινά, σημαντικά κοινωνικά συμφέροντα, ή ευτελέστερα, ιδιωτικά. 

Κι εκεί μπαίνει το κίνητρο που κρύβεται πίσω από τις επικλήσεις για “τη διαφύλαξη του χαρακτήρα” προαστίων όπως η Κηφισιά, του Παπάγου ή η Βάρη: NIMBY. Έτσι λέγεται. Πέντε αρχικά, που σημαίνουν “not in my back yard”: όχι στη δικιά μου την αυλή. Χρειάζεται να αλλάξουν οι κανόνες για να χτιστούν περισσότεροι όροφοι, περισσότερα διαμερίσματα, να αυξηθεί η προσφορά μπας και πέσουν οι τιμές; ΟΚ. Αλλά όχι εδώ. Να πάτε αλλού. Κι όταν όλοι, παντού, το ίδιο λένε, υπάρχει πρόβλημα».

             (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)