Απόψεις...

«Η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια περίοδο οιονεί εμφυλίου για την ελληνική κοινωνία. Σαν έτοιμοι από καιρό τον περιμέναμε. Είχε και θύματα, όπως τους δολοφονηθέντες στο υποκατάστημα της Marfin. Οι ένοχοι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Ακόμη και το λεξιλόγιο της εποχής παρέπεμπε στον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. 

Οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να υπηρετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη, ήσαν οι «γερμανοτσολιάδες». Οι «αντιμνημονιακοί» ταυτίζονταν με τους αντιστασιακούς της Κατοχής. Η αναπαράσταση του εμφυλίου πέτυχε πολιτικά. Εδωσε την κυβέρνηση σε ένα «εθνικοσοσιαλιστικό» μόρφωμα, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και έφτασε να ανατρέψει συμβολικά την ήττα του κομμουνισμού το 1949. Ηταν το δημοψήφισμα του 2015 και το υπερήφανο «Οχι» του ελληνικού λαού στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις.

Η σημερινή «τοξικότητα» δεν έχει ούτε ιδεολογικό ούτε πολιτικό πρόσημο. Είναι μια έκφραση διαφόρων υπερτροφικών «εγώ». Τι άλλο προβάλλει ο κ. Κασσελάκης εκτός από το «εγώ» του; Ακολουθεί ασθμαίνων ο κ. Ανδρουλάκης. Τρίτος ή τέταρτος ο Βελόπουλος, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού – αλήθεια, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας; Και όλοι αυτοί έχουν κοινό στόχο την απομείωση του Μητσοτάκη. Χαμηλά, πιο χαμηλά. 

Η πρώην ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση στις ευρωεκλογές δείχνει την πραγματική της διάσταση. Μια κλωτσοπατινάδα η οποία δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία, εκτός από την εγνωσμένη, και συγγνωστή ψυχολογικά, αγάπη της για τη σύγκρουση. Από αυτήν την άποψη διακρίνω ένα είδος πολιτικής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, ας ρίξουμε ένα χαστούκι. Η μετάλλαξη της πολιτικής σύγκρουσης σε κλωτσοπατινάδα».

                                                        (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

«Ο αστυνομικός που δουλεύει στον δρόμο (στο περιπολικό, στη μοτοσυκλέτα, στα ΜΑΤ, στην τροχαία) αντιμετωπίζει μέσα σε μια μόλις βδομάδα περισσότερες έκτακτες καταστάσεις και υπαρκτούς κινδύνους, απ’ όσους αντιμετωπίζει ο μέσος πολίτης μέσα σε μια δεκαετία, μπορεί να γράφω και λίγα. Για τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια δεν μπορώ να σας διαφωτίσω επαρκώς, έχω ακούσει πολύ καλά και πολύ άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε κείνα τα πατώματα, σας βεβαιώνω όμως ότι ξέρω μια ντουζίνα χαμηλόβαθμους που όταν βγάζουν τη στολή πάνε για δεύτερο μεροκάματο.

Το μυαλό σας πάει στις απατεωνιές, όμως κάνετε λάθος. Ξέρω αστυνομικούς που σήμερα δουλεύουν νυχτοφύλακες, οδηγοί βυτιοφόρων, μεταφορείς σε μάντρες με καυσόξυλα ή ως μέλη ομάδων προστασίας επιχειρηματιών που το κράτος δεν τους δίνει φύλαξη. Εντιμότατες και βαριές δουλειές κάνουν για να συμπληρώνουν τον γλίσχρο μισθό τους, που ειδικά αν έχουν παιδιά δεν φτάνει με τίποτα. 

Υποθέτω ότι υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν μέλι για να χώσουν το δάκτυλο, αλλά για το 95% των παιδιών που φοράνε στολή βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την εντιμότητα τους.Εξάλλου δεν πρόκειται για τον παλιό αγράμματο μπασκίνα που έδερνε το πεινασμένο χαμίνι του δρόμου και απαιτούσε από τον συνοικιακό ταβερνιάρη να τον κεράσει. Οι αστυνομικοί πια είναι μορφωμένα παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα».

                                                                       (Δ.Καμπουράκης- Liberal.gr)