Απόψεις...

«Χθες ο κ. Γιώργος Τσίπρας ήταν αποκαλυπτικός. Αφού κατήγγειλε το νομοσχέδιο Πιερρακάκη δήλωσε πως τις φθορές που προκαλεί ένας μαθητής σε ένα σχολείο θα πρέπει να τις πληρώνει η κοινωνία και όχι η οικογένεια του δράστη. Εις μάτην οι δύο δημοσιογράφοι, επικαλούμενοι την κοινή λογική, προσπαθούσαν να του εξηγήσουν πως αυτό είναι άδικο και πως τελικά στις σύγχρονες κοινωνίες υπάρχει η ατομική ευθύνη. Με το που άκουσε τη λέξη «ατομική ευθύνη» ο κ. Γ. Τσίπρας δήλωσε την πλήρη αντίθεσή του και συνέχισε να υποστηρίζει πως η κοινωνία θα πρέπει να πληρώνει τις φθορές που προκαλεί ο ένας.

Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πώς η Αριστερά, προκειμένου να μην υπερβεί τα ταμπού της, καταφεύγει σε παραλογισμούς, που την αποκόπτουν από τους εχέφρονες και μετριοπαθείς πολίτες.Οι αριστεροί -ιδίως αν ανήκουν ή νομίζουν πως ανήκουν στην ιντελιγκέντσια- σεληνιάζονται όταν ακούνε για ατομική ευθύνη. Για αυτούς τα πάντα έχουν κοινωνικές αναφορές τις οποίες θα πρέπει να αναδείξουμε και αν δεν υπάρχουν, να τις επινοήσουμε. Διότι όταν καταλήξουμε στα κοινωνικά αίτια μιας συμπεριφοράς, τότε απαλλάσσουμε τον δράστη από την ευθύνη που φέρει ή του δίνουμε σοβαρά ελαφρυντικά. 

Για αυτό λοιπόν, αν ένας ανήλικος βανδαλίσει έναν σχολικό χώρο ή καταστρέψει κάποιοι όργανο διδασκαλίας, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα κοινωνικά αίτια αυτής της συμπεριφοράς και επειδή η ευθύνη είναι εξ ορισμού κοινωνική, καταλήγουμε στην πρόταση η ζημία να αποκατασταθεί με κοινωνικό ρεφενέ. Φτωχοί και πλούσιοι να πληρώσουν -αυτό το λέμε κοινωνική ισοπέδωση- γιατί ένας κηδεμόνας δεν εκτελεί με τη δέουσα φροντίδα τα καθήκοντα του. 

Βλέπουμε δηλαδή πώς αυτοί που δήθεν αγωνίζονται για τα δίκαια των φτωχών και των αδυνάμων τελικά στρέφονται, επί του πρακτέου, εναντίον τους. Διότι στο όνομα μιας απροσδιόριστης κοινωνικής ευθύνης τους καλούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να αναπληρώσουν την ανυπαρξία της ατομικής ευθύνης».

                                                                           (Σ.Μουμτζής- liberal.gr)

«Πρώτον: Η λεγόμενη εφηβική βία δεν έχει όριο ηλικίας όπως σε παλαιότερους καιρούς. Τα 13χρονα έχουν αναβαθμισθεί σε 17χρονα. Δεύτερον: Η λεγόμενη εφηβική βία δεν περιορίζεται στον χώρο του σχολείου. Μπορεί να εκδηλωθεί στον δρόμο ή ακόμη και στο σπίτι του θύματος. Τρίτον: Η λεγόμενη εφηβική βία έχει κοινωνική υπεραξία. Αν σε άλλες εποχές περιοριζόταν στη μικρή κοινότητα των αυτοπτών, τώρα αναπαράγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν φτάνει να κακοποιήσεις κάποιον συμμαθητή σου ή κάποιον αδύναμο συνομήλικό σου. Για να επιτύχει το εγχείρημα πρέπει να το κοινοποιήσεις στο Διαδίκτυο, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται τον εντοπισμό σου και την ενδεχόμενη τιμωρία σου.

Λυπάμαι, φίλε αναγνώστη, που θα σε στενοχωρήσω, απλώς προσπαθώ με τον τρόπο μου να εξηγήσω ότι το πρόβλημα της εφηβικής βίας ξεκινάει από την οικογένεια. Και το πρόβλημα του σχολείου είναι ότι έχει υποταχθεί στην παιδεία της οικογένειας. Αλήθεια, τι απέγιναν οι συμμορίτες της Αγίας Παρασκευής που κακοποίησαν συνομήλικό τους και τους βοήθησαν να διαφύγουν το αυτόφωρο οι γονείς τους;

Η εφηβική βία δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Είναι κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Αφορά τον δυτικό κόσμο στο σύνολό του και έχει να κάνει με τη θέση των εφήβων στις δυτικές κοινωνίες. Κυρίως με την υποτίμηση του ρόλου της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια των λειτουργών της. Δεν φτάνουν διοικητικά μέτρα για να την αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση του ρόλου της εκπαίδευσης. Τεράστιο σχέδιο».

                                                            (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)