Η φωτογραφία που με συντάραξε...

 

«Η φωτογραφία αυτή (επάνω) με έλιωσε, με πόνεσε, με συντάραξε. Αλλά μου καθάρισε και τη σκέψη, μίλησε με τη συνείδησή μου. Η Ινάς Αμπού Μααμάρ αγκαλιάζει τη σορό της πεντάχρονης ανιψιάς της Σάλι στο νοσοκομείο Νάσερ στα νότια της Γάζας. 

Είναι 17 Οκτωβρίου, όταν ισραηλινοί βομβαρδισμοί ανταποδίδουν θάνατο στο προηγούμενο έγκλημα της Χαμάς επί ισραηλινού εδάφους. Ο φωτογράφος του Reuters Μοχάμεντ Σάλεμ βρισκόταν στο νεκροτομείο του νοσοκομείου, όπου οι πολίτες αναζητούσαν τους αγνοούμενους δικούς τους. Η εικόνα του κέρδισε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας, στον διαγωνισμό World Press Photo. Λίγες ημέρες πριν είχε γίνει ο ίδιος πατέρας. «Η φωτογραφία του κέρδισε ανάμεσα από 61.062 φωτογραφίες, 3.851 φωτογράφων από 130 χώρες. 

Η φωτογραφία αυτή ήρθε να με λιώσει. Μα και να μου στεριώσει σκέψη. Οσο εντρυφώ στην πληροφόρηση, χάνω επαφή με την καθαρή μου συνείδηση. Δεν είμαι ηγέτης λαού. Δεν αφεντεύω, ούτε αποφασίζω για την τύχη του κόσμου. Θέλω όταν βλέπω ένα παιδί νεκρό να με πονάει ως παιδί νεκρό. Ενα παιδί ορφανό να με στοιχειώνει ως παιδί ορφανό: 19.000 παιδιά έχουν μείνει ορφανά στη Γάζα. 

Οσο αναζητώ να μοιράσω δίκαιο, ξεγλιστράει ο καθαρός ανθρωπισμός μου. Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να μου σιγοψιθυρίζει στο αυτί «Δεν θέλω τον πόλεμο». Και το ντρέπομαι που μου μιλάω τόσο απλοϊκά, ως κάποιες στα καλλιστεία ενός «κάποτε» που δήλωναν κοινότοπα «Θέλω την ειρήνη στον κόσμο». Αλλά αυτό θέλω. 

Δικαιούμαι να πονάω και για τα νεαρά πλάσματα που πήγαν να διασκεδάσουν σε μια συναυλία και είναι ακόμα όμηροι. Θα μπορούσε να είναι παιδιά μου. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Δικαιούμαι να πονάω και για τους Παλαιστίνιους που ζουν γενοκτονία. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Για ένα σωρό θυμώνω και για άλλα τόσα πονάω. 

Δικαιούμαι να μετατοπίζω την οργή μου, τον πόνο μου, την άποψή μου αλλάζοντας θέση ξανά και ξανά… Δικαιούμαι αντανακλαστικά ανθρώπου για κάθε δράμα ανθρώπου. Αυτά μου ξεκούρδισε, μου ξεφόβισε, μου ξεκαθάρισε η φωτογραφία του Μοχάμεντ Σάλεμ. Τι σπαραξικάρδια αγκαλιά. Πώς μας κοιτάνε χωρίς να μας κοιτάνε».

                                 (Aπόσπασμα άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)