« Οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και πολλά χρόνια πειραματίζονται με την απουσία αστυνόμευσης. Παρέχοντας μονιμότητα και αμετάθετο στους αστυνομικούς, επιτρέποντας την υποστελέχωση των αστυνομικών τμημάτων της πρωτεύουσας, δημιουργώντας σε κάθε αστυνομικό την πεποίθηση ότι το καλύτερο που έχει να κάνει μπροστά σε ένα έγκλημα είναι να κοιτάξει αλλού και καταδικάζοντας τους αστυνομικούς που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους (θυμίζω τα 7,5 χρόνια φυλακή που έφαγε αστυνομικός επειδή σκότωσε επίδοξο απαγωγέα) προσπαθούν να δουν τι συμβαίνει σε μια κοινωνία όταν δεν επιβάλλεται ο νόμος.
Κι ενώ αναγνωρίζω την αξία της επιστημονικής περιέργειας δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το πείραμα συνεχίζεται. Έχει πλέον αποδειχθεί το αναμενόμενο: μια κοινωνία χωρίς αστυνόμευση, μια κοινωνία στην οποία δεν επιβάλλεται ο νόμος είναι μια κοινωνία - παιδική χαρά για παραβατικούς και εγκληματίες.
Η
γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων μιας γυναίκας που
κατέφυγε εκεί για να ζητήσει προστασία από τον δολοφόνο της δεν πρέπει να
εκπλήσσει κανέναν. Είναι το αποτέλεσμα του εν λόγω πειράματος το οποίο αν
συνεχιστεί δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε δολοφονίες και μέσα στα τμήματα με
τους αστυνομικούς στη γνωστή θέση των απλών παρατηρητών οι οποίοι σε κάθε
έκκληση για βοήθεια θα απαντούν «Εμείς είμαστε αστυνομικό τμήμα, δεν μπορούμε
να κάνουμε τίποτα, πάρτε το 100».
Επίσης καμία έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί το ότι ο δολοφόνος είχε γνωστή στην αστυνομία παραβατική - εγκληματική συμπεριφορά με συλλήψεις για ναρκωτικά, ξυλοδαρμούς, απείθεια, είχε μήνυση για ξυλοδαρμό και βιασμό (από το θύμα) και παρ' όλα αυτά κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το πείραμα απαιτεί την ελευθερία κινήσεων κάθε βίαιης και εγκληματικής προσωπικότητας μέχρι τη στιγμή που θα δολοφονήσει. Αλλά ακόμα και τότε η ελληνική πολιτεία φροντίζει να μείνει ελάχιστα χρόνια στη φυλακή προκειμένου να δοθεί στον δολοφόνο μια δεύτερη ευκαιρία να δολοφονήσει ξανά αλλά αυτή τη φορά χωρίς να πιαστεί.
Το μόνο που κάπως εκπλήσσει είναι η (προς το παρόν κάπως συγκρατημένη, πιθανότατα μέχρι να διαπιστωθεί η ιδεολογική ταυτότητα του δράστη) κριτική των συντρόφων. Είναι κάπως περίεργο να διαμαρτύρονται για την αστυνομική απραξία οι ίδιοι άνθρωποι που υστεριάζουν σε κάθε προσπάθεια αυστηρής (ή ακόμα και ήπιας) αστυνόμευσης.
Είναι κάπως περίεργο να
διαμαρτύρονται για την ανεπάρκεια μιας δημόσιας υπηρεσίας οι άνθρωποι που
αντιστέκονται σε κάθε αξιολόγηση στο δημόσιο. Είναι κάπως περίεργο να
ενοχλούνται για την ελευθερία κινήσεων μιας εγκληματικής προσωπικότητας τα
στελέχη ενός κόμματος που έβγαλε από τις φυλακές τόσες εγκληματικές
προσωπικότητες με τον ποινικό του κώδικα. Είναι κάπως περίεργο να ζητούν
αστυνόμευση αυτοί που δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ένα «γκλοπ μπάτσου».
(Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρινου από την ΑΤHensvoice)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου