Απόψεις...

  

«Υπόθεση εργασίας. Αύριο, μέσα σε ιδανικές συνθήκες, Ισραήλ και Παλαιστίνιοι κάθονται σε ένα τραπέζι για να συζητήσουν για το παλαιστινιακό κράτος. Το πρώτο θέμα που θα τεθεί, και πάντα αυτό θέτουν οι Παλαιστίνιοι, είναι το εδαφικό. Δηλαδή πώς θα ενωθεί η Γάζα με τη Δυτική Όχθη. Με άλλα λόγια, πώς θα κοπεί στη μέση το Ισραήλ. (Αφήνω στην άκρη την υπόθεση της Ιερουσαλήμ και υψωμάτων του Γκολάν που επιδεινώνουν κι άλλο το πρόβλημα).Πάω παρακάτω.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα αφορά το πάγιο ιστορικό αίτημα των Παλαιστινίων για την επιστροφή των 5.000.000 προσφύγων στις εστίες τους. Όπως είναι γνωστό η ιδιότητα του Παλαιστίνιου πρόσφυγα κληρονομείται από γενιά σε γενιά κι έτσι ο αρχικός αριθμός των προσφύγων του 1948 (περίπου 600-700.000) έφτασε στο σημερινό νούμερο.

Ένα εξίσου ακανθώδες ζήτημα είναι η αναγνώριση, εκ μέρους των Παλαιστινίων, του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει. Όσο και αν ακούγεται απλοϊκό, η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων έχει διαπαιδαγωγηθεί με την εξαφάνιση του Ισραήλ ως κρατικής οντότητας. Δύνανται οι Εβραίοι να υπάρχουν ως θρησκευτική μειονότητα μέσα στο Παλαιστινιακό κράτος. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος, η ασφάλεια του Κράτους του Ισραήλ, που ο Αραφάτ στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 τορπίλισε την επικείμενη συμφωνία, τα βρόντηξε κι έφυγε.

Και βέβαια από την άλλη την πλευρά υπάρχει το θέμα Ισραηλινών των εποίκων που έχει προσλάβει εθνική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική διάσταση, σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά είναι ανεπίλυτο. Σε αυτό το δαιδαλώδες πρόβλημα είναι εύκολο να μιλήσουμε για την εξιδανικευμένη λύση των δύο κρατών. Όμως για να συμβεί αυτό και οι δύο πλευρές - και πρωτίστως η Παλαιστινιακή - θα πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις που ακουμπούν στο ιστορικό τους DNA. Καμιά όμως εθνότητα δεν έχει τη διάθεση να αυτοακυρωθεί.

Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα της σκληρής πραγματικότητας οφείλουμε να τοποθετηθούμε. Με μια δημοκρατία που μάχεται για την εθνική της επιβίωση ή με τους μουλάδες και τους αντιπροσώπους τους που θέλουν να την εξαφανίσουν;»

                                                                  (Σ. Μουμτζής-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ένας νέος που γεννήθηκε στην Ελλάδα μέσα στην κρίση και θα ενταχθεί στην αγορά εργασίας κάπου κοντά στο 2030 θα πρέπει να εργαστεί τουλάχιστον 38,5 χρόνια για να μπορέσει να συνταξιοδοτηθεί περίπου το 2070.Αν και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής θεωρείται «βιολογικό προνόμιο» και δείγμα εξέλιξης της κοινωνίας, δεν παύει να αποτελεί και μια πηγή προβλημάτων γήρανσης του πληθυσμού στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. 

Εξασφαλισμένη θεωρείται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος έως το μακρινό 2070, σύμφωνα με τη νέα αναλογιστική μελέτη που έχει εκπονήσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή και έχει ήδη κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

                                                                      (Ρ. Σαλούρου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)