Λείπει το φιλότιμο...

Σε κείμενό του στην Αthensvoice, που κάθε καλοκαίρι φιλοξενεί κείμενα ανθρώπων που ζουν σε έναν τόπο είτε μόνιμα είτε παροδικά, ο Δήμαρχος της πόλης μας κ.Ελισάφ αναφέρθηκε στα Γιάννενα με έναν αρκετά περιγραφικό και λυρικό τρόπο. Βέβαια, πολλά από τα σημεία που αναφέρονται εκεί δεν είναι και στην πραγματικότητα όπως περιγράφονται.

Όποιος ανέβει, ας πούμε, στα Λιθαρίτσια -από τα οποία αρχίζει την αφήγησή του ο κ.Ελισάφ- θα δει την εγκατάλειψη που υπάρχει με τα άκοφτα χόρτα, τις διαλυμένες μεταλλικές επιγραφές, τα ξεβαμμένα παγκάκια, τα διάσπαρτα σκουπίδια, το διαλυμένο καλντερίμι, τα βανδαλισμένα κτίσματα, το πρωτόγονο πάρκινγκ, την ανύπαρκτη παιδική χαρά ( αφού εκείνη που υπήρχε εκεί έχει αφαιρεθεί καιρό τώρα). Σαν μην γνωρίζει κανείς πώς είναι τα σύγχρονα πάρκα και πρέπει να ικανοποιείται με ό,τι υπάρχει μπροστά του.

Στο κείμενο του όμως στην Αthensvoice θα διαβάσει κανείς ότι: «Το βλέμμα πάνω από την Παμβώτιδα και τις ακτίνες του ήλιου που γεμίζουν το Περιστέρι, το Μιτσικέλι, ζεσταίνουν τα νερά της Κυρά Φροσύνης. Κι αφού το μάτι γεμίσει με εικόνες, η καρδιά είναι έτοιμη να κάνει βουτιά στην ιστορία». Πέρα από το ασύντακτο του κειμένου υπάρχει και το ερώτημα τι πρέπει να βλέπει κανείς από αυτό που έχει μπροστά του. Αν κάποιος είναι, για παράδειγμα, φωτογράφος που επιθυμεί να αποκρύψει την ασχήμια και να επικεντρώσει σε κάτι που είναι θελκτικό, εντάξει.

Αν κάποιος είναι όμως Δήμαρχος, μήπως θα πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί όσα γύρω του κακώς κείνται και χρειάζονται άμεση βελτίωση; Όχι, βέβαια για να αναφερθούν  σε κάποιο διαφημιστικό κείμενο, όπως αυτό της Αthensvoice, αλλά για να βελτιωθούν στην πράξη -πέρα από τη θεωρία- από το επόμενο κιόλας πρωί. Όταν αυτό όμως δεν συμβαίνει, αλλά τα Λιθαρίτσια μένουν όπως ήταν και χθες και προχθές, τι πρέπει να σκεφτεί κανείς; Μήπως ότι το λογοτεχνικό κυριαρχεί πάνω στο ρεαλιστικό; Γιατί ό,τι στραβό διορθώνεται μόνο με καθημερινή δράση και κίνηση και όχι με κείμενα πάνω στο χαρτί, τα οποία φυσικά έχουν τον δικό τους λόγο να υπάρχουν- και καλώς τον έχουν. 

Το άλλο θέμα  που πήρε διαστάσεις τελευταία, κάνοντας ουσιαστικά διαφήμιση στον κ.Ελισάφ, είναι το θρήσκευμά του. Το «Ο πρώτος Εβραίος Δήμαρχος στην Ελλάδα» αναφέρθηκε στον αθηναϊκό Τύπο ουκ ολίγες φορές. Όμως έχουμε την εντύπωση ότι το θρήσκευμα κάποιου, από τη στιγμή που οι πολίτες τον έκριναν ικανό να τους εκπροσωπήσει στην τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν είναι κάτι που πρέπει να ενδιαφέρει, στο κάτω κάτω υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία. Ούτε από την πλευρά όσων το διαφημίζουν ούτε από την πλευρά εκείνων που το «φοβούνται».

Αυτό που παίζει ρόλο είναι να ανταποκρίνεται κανείς σ’ αυτό που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, να εκπροσωπεί δηλαδή επαρκώς την πόλη σε σχέση με τις προσδοκίες των δημοτών της. Αν αυτό το κάνει με διαφάνεια, σεβασμό, σωστό ύφος και χωρίς αλαζονεία - εντάξει. Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα. Βέβαια ο κ.Ελισάφ δεν θα ήταν Δήμαρχος αν οι εκλογές κρίνονταν την πρώτη Κυριακή. Το σύστημα όμως της -φιλικής στον κ. Μπέγκα- διακυβέρνησης Σύριζα  έστειλε τον ίδιο -αν και η παράταξή του προηγούνταν με σοβαρή διαφορά-  στην αντιπολίτευση με …περισσότερες όμως έδρες, πράγμα που συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία.

Βέβαια αυτό δηλώνει και μια προσωπική ήττα του κ. Μπέγκα, καθότι την πρωτοπορία της παράταξής του δεν την κεφαλαιοποίησε ο ίδιος ενώ και η δική του αλαζονεία στον τρόπο άσκησης της θητείας του έπαιξε τον ρόλο της στο τελικό αποτέλεσμα. Είχε όμως ένα πλήρως διαμορφωμένο, χρηματοδοτημένο  και με χρονοδιάγραμμα πρόγραμμα (αν πιστέψουμε τις τότε ανακοινώσεις) που όμως  δεν κατόρθωσε να το επικοινωνήσει στον κόσμο ή να αποβάλει κάποια  σημεία του που αντέβαιναν στην κοινή λογική (λ.χ κεντρική πλατεία).

Ακόμη και με μειοψηφία όμως στη διακυβέρνηση (να μην ξεχνάμε εδώ και τις ευθύνες των δύο παρατάξεων που στηρίζουν τώρα τον κ.Ελισάφ) αν υπήρχε βούληση ισχυρή να αλλάξουν κάποια από τα κακώς κείμενα αυτό θα φαινόταν από την πρώτη μέρα.

Αντ’ αυτού είδαμε μια παραίτηση πριν καν γίνει ανάληψη καθηκόντων.   Και το λέμε αυτό καθότι η πόλη πάει με την όπισθεν και αυτό είναι πια ολοφάνερο. Σε πολλά σημεία της καθημερινότητας υπολείπεται από πολλές πόλεις της χώρας. Σαν να μην ξέρει πώς πρέπει να μοιάζει ένα δημόσιο πάρκο, πώς πρέπει να μαζεύει τα σκουπίδια της, να πλένει δρόμους και πεζοδρόμια, να έχει μια ζωντανή πλατεία με ένα ωραίο ας πούμε συντριβάνι, πώς να διαχειρίζεται την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων, να μαζεύει τα βαρέα αντικείμενα που μένουν για εβδομάδες στη θέση τους ή να διοργανώνει κάποια εκδήλωση.   

Όπως και να ’χει, αυτό που πρέπει κατά τη γνώμη μας να κάνει ένας Δήμαρχος και οι επιλεγμένοι του συνεργάτες είναι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, δίνοντας σημασία στο μικρότερο αλλά και το μεγαλύτερο, σε όλα εκείνα που θα βελτιώσουν την καθημερινότητα των δημοτών αλλά και θα δώσουν όραμα στην πόλη συνολικά. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να συμβαίνει καθώς έναν χρόνο μετά τις εκλογές η πόλη… σέρνεται κυριολεκτικά.

Έχουμε την εντύπωση ότι η ντροπή για τα κακώς κείμενα, το φιλότιμο και το μεράκι για συνεχή βελτίωση και η φιλοδοξία να αφήσει κάποιος πίσω του έργο αντάξιο προηγούμενων Δημάρχων, είναι τα κύρια στοιχεία που πρέπει να δίνουν νόημα στο αξίωμα του Δημάρχου. Κι αυτό μέχρι τώρα είναι ακόμη ζητούμενο.