Απόψεις...

«Συνεπώς, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: αν τους δεχτούμε όπως είναι, και σε αριθμούς μη διαχειρίσιμους, τότε σίγουρα θα χαθούμε. Σε πενήντα χρόνια το κράτος αυτό ενδεχομένως θα εξακολουθεί να ονομάζεται Ελλάδα, όμως θα έχει μόνο ονομαστική σχέση με τον τωρινό του χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα που διαμορφώθηκε σταδιακά κατά την διάρκεια πάρα πολλών αιώνων, και ασυνείδητα διατηρεί πολιτιστικά στοιχεία που απαντώνταν ήδη στα ομηρικά χρόνια. Με δύο λόγια, αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό των υποστηρικτών της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, τότε οι "Έλληνες" του 2050 θα αποτελούν κάτι εντελώς διαφορετικό, και το οποίο ελάχιστα θα αφορά εμάς και τα παιδιά μας. 

Πρέπει να στηριχθεί το μέγεθος του πληθυσμού μας, και γι αυτό θα χρειαστεί στρατηγική προσπάθεια. Πριν όμως ακολουθήσουμε την εύκολη λύση των ανοικτών συνόρων, ας φροντίσουμε πρώτα να προσελκύσουμε Ευρωπαίους επαγγελματίες και συνταξιούχους, ας στηρίξουμε οικονομικά και θεσμικά τις νέες ελληνικές οικογένειες, κι ας χτίσουμε μια οικονομία γνώσης, όπου λίγοι θα μπορούν να ζουν καλά και να προσφέρουν ακόμη και στα ασημένια χρόνια τους».

                                                           (Φ. Ουγγρίνης – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

« Οι μόνοι που εκπλήσσονται από τις καταγγελίες των στελεχών που αποχώρησαν από το κόμμα του Βαρουφάκη, διαμαρτυρόμενοι για «οικογενειοκρατία» και ότι τους φόρεσε (sic) στο κόμμα τη σύζυγό του, είναι οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες. Αν όχι όλοι οι άλλοι, οπωσδήποτε οι περισσότεροι είχαν καταλάβει από την αρχή ότι το κομματικό εγχείρημα του Βαρουφάκη θα εξελισσόταν ως φάρσα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει διαφορετική μοίρα από εκείνη του ιδρυτή του – γιατί και αυτό, όπως κάθε τι άλλο γύρω του, η γυναίκα του, οι φίλοι του (αν έχει), οι ακόλουθοί του, δεν είναι παρά προέκταση του εαυτού του.

Η αφέλεια των καταγγελλόντων είναι άλλωστε αισθητή στο ύφος της καταγγελίας. Την αποκαλύπτουν σημεία, όπως η διαπίστωση ή, μάλλον, η τραγική αναγνώριση ότι το ΜέΡΑ25 «δεν έχει ελπίδα να κυβερνήσει»! Ο Βαρουφάκης είναι πλέον μια διασκεδαστική μορφή του πολιτικού περιθωρίου, παρά την υφιστάμενη κοινοβουλευτική παρουσία του. Είναι ο Βασίλης Λεβέντης της άκρας Αριστεράς και δεν είναι απλώς συμπτωματικό ότι παρόμοια ήταν η εσωτερική κατάσταση του κόμματος του Λεβέντη. 

Με την μπαντάνα, το καμπριολέ και την κυρία του, τα κατάφερε πάντως να προσελκύσει ένα ενδιαφέρον ευρύτερο του κύκλου της παρέας του, αλλά όχι ακριβώς όπως θα ήθελε. Ναι μεν προκάλεσε το γενικό κράξιμο που τρέφει τον νοσηρό ναρκισσισμό του, αλλά έφερε και αποσκιρτήσεις στελεχών».

                                                             (Στ.Κασιμάτης - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)