Δημογραφικά...

«Κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το 1932 ανήκει σε εποχή όπου έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ήταν, όμως, η καλύτερη χρονιά στη δημογραφική ιστορία της χώρας. Σημειώθηκαν 185.323 γεννήσεις και ο πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά 67.930 άτομα. Ξέρετε πότε ήταν η δεύτερη καλύτερη χρονιά; Το 1940, όταν η χώρα έμπαινε σε πόλεμο. Η τρίτη καλύτερη χρονιά ήταν το 1960, με το κύμα της μετανάστευσης να βρίσκεται σε κορύφωση. Συνεπώς οι Έλληνες δεν έκαναν παιδιά επειδή είχαν χρήματα ή επειδή τους ευνοούσε το περιβάλλον. 

Αν ίσχυε αυτό, τότε από τα ’80ς, που το βιοτικό επίπεδο αρχίζει και ανεβαίνει κατακόρυφα, η Ελλάδα έπρεπε να ανοίγει μαιευτήρια και να εγκαινιάζει νηπιαγωγεία. Μάλιστα το 2000, μία χρονιά γενικής αισιοδοξίας και θετικής ενατένισης προς το μέλλον, οι θάνατοι αρχίζουν να ξεπερνούν τις γεννήσεις. Ακόμα και αν «υποχρεώναμε» κάθε Ελληνίδα σε αναπαραγωγική ηλικία να κάνει δύο παιδιά (σήμερα αντιστοιχούν 1,38 γεννήσεις ανά γυναίκα), η συνολική εικόνα δεν αλλάζει θεαματικά. Βαδίζουμε, λοιπόν, προς μία χώρα γερόντων (το 2050 ένας στους τρεις θα είναι άνω των 65), χωρίς εργατικό δυναμικό που θα συντηρεί το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά και με πληθυσμιακή ερημοποίηση περιοχών. Αυτό, ασφαλώς, θα επισύρει γεωπολιτικές επιπτώσεις. 

Στο τέλος του αιώνα θα υπάρχουν έρημα ελληνικά νησιά και η Τουρκία θα έχει πληθυσμό άνω των 100 εκατομμυρίων. Υπάρχουν όμως εκατομμύρια Κόπτες στην Αίγυπτο καθώς και χριστιανικοί πληθυσμοί στην Αφρική. Όταν η Γερμανία υποδέχθηκε 1,2 εκατ. πρόσφυγες από τη Συρία ήξερε πολύ καλά τι έκανε και πού κοιτούσε -στο τέλος του αιώνα. Τι να κάνουμε; Είμαστε έθνος ανάδελφον. Ωστόσο πατάμε πάνω σε χώματα που, ανά τους αιώνες, λειτούργησαν ως σημείο συνάντησης διαφορετικών πολιτισμών και εθνοτήτων. Η ελληνική ιστορία είναι γραμμένη με κώδικες ενσωμάτωσης και αφομοίωσης».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Γιαννακίδη από το Protagon.gr)