Έρμα Λιθαρίτσια…

Αρκετές πόλεις στη χώρα μας δίνουν τη δέουσα σημασία σ΄αυτό που σημαίνει αστικό πάρκο. Έτσι, υπάρχουν πολλά όμορφα πάρκα στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει βέβαια στο δικό  μας αστικό πάρκο. Τα Λιθαρίτσια και ο περιβάλλων χώρος μόνο πάρκο δεν θυμίζουν και γι ‘ αυτό τα επισκέπτεται ελάχιστος κόσμος.

Και όμως. Θα μπορούσε να είναι ένας εμβληματικός για την πόλη χώρος, δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο και πάνω από το Πνευματικό Κέντρο της,  ψηλά και με  θέα. 

Είναι να απορεί κανείς με την ανικανότητα αλλά και την αδιαφορία των αρμοδίων παραγόντων καθότι η πόλη διαθέτει και αρκετούς, καλά αμειβόμενους δημοτικούς υπαλλήλους, και εργοτάξια και ειδικότητες για οποιοδήποτε έργο χρειαστεί να γίνει. 

Ετσι, στα Λιθαρίτσια θα δει κανείς: άκοφτα χόρτα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει γκαζόν, διαλυμένες μεταλλικές πινακίδες, ξεθωριασμένα παγκάκια, σπασμένες βρύσες, διαλυμένο τον κάποτε θαμνόκηπο, ανοιχτά κυτία με πρίζες, σκουπίδια παντού, ένα πρωτόγονο καλντερίμι που συνδέει το πάρκο με το Πνευματικό Κέντρο (!), σπασμένα τζάμια στα ιστορικά κτίρια απέναντι, βανδαλισμένους τοίχους με "ΠΑΣ 7", σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου, χώμα και λάσπη στο πάρκο το ρολογιού  και ένα πάρκινγκ (που φέρνει αρκετά χρήματα στον Δήμο) χωρίς ούτε μία διαγράμμιση -πρωτόγονο κι αυτό για να ταιριάζει με το όλο σκηνικό-  με κάτι σκουριασμένες ταμπέλες και αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες να μένουν εκεί για μήνες. Βανδαλισμένο επίσης, με πάσης φύσεως συνθήματα, το ίδιο το Πνευματικό κέντρο που αν βρισκόταν σε οποιαδήποτε πόλη του εξωτερικού θα νόμιζε κανείς ότι είναι άλλης χρήσης κτίσμα. 

Κι αν περίμενε κάποιος ότι με τη νέα Δημοτική Αρχή τα πράγματα θα άλλαζαν προς το καλύτερο, μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει τάχιστα καθώς μέχρι τώρα -και ενώ θα έπρεπε καθημερινά να ακούει κανείς για δράσεις που θα βελτίωναν το πρόσωπο της πόλης- υπάρχει σιγή ασυρμάτου. Μόνο κάποια έργα που ήταν έτοιμα από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή άρχισαν να κινούνται.

Οι φωτογραφίες, αδιάψευστος μάρτυρας...